Γιατί τα έχεις βάλει με τη Νέα Δημοκρατία, ρωτούν σε πολλά μυνήματα αναγνώστες μας;

Για πολύ συγκεκριμένους λόγους και όχι διότι θεωρώ το ΠΑΣΟΚ ως το κατάλληλο κόμμα στην κατάλληλη θέση και μάλιστα στην κατάλληλη συγκυρία. Εξάλλου όποιος ενδιαφέρεται μπορεί πάντοτε να ανατρέξει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας, ώστε να αντιληφθεί τις απόψεις μου, όταν ακόμη τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα, όπως για παράδειγμα εδώ. Δεν νομίζω να αδικείται κανείς τουλάχιστον στο επίπεδο της κριτικής.

Και ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Θα τους πεις και σε εμάς;

Και βέβαια. Πρώτος λόγος είναι η άποψή μου σχετικά με το τι εκπροσωπεί η Νέα Δημοκρατία στο πολιτικό φάσμα και….. πως εκφράζει σήμερα, υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά, τις πολιτικές της θέσεις. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να ξεκαθαρίσει ποια οικονομική πολιτική την εκφράζει και πως θα υλοποιήσει αυτήν την πολιτική. Πιστεύει στην ελεύθερη αγορά; Είναι έτοιμη να υπεράσπιστεί τις ευρωπαϊκές της θέσεις και την ιστορική της διαδρομή; Ή μήπως στο βωμό του μικροπολιτικού συμφέροντος είναι έτοιμη να κυλήσει στη λογική του λαϊκισμού προκειμένου να προστεθεί άλλο ένα επεισόδιο στο χιλιοπαιγμένο σήριαλ (δράμα για την ακρίβεια) «Όταν είμαι στην αντιπολίτευση χαϊδεύω αυτιά προκειμένου να πάρω την εξουσία και μετά δηλώνω παντού ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί οι προηγούμενοι τα έκαναν ρημαδιό»;

 Το «Ζάππειο ΙΙ», όπως και το «Ζάππειο Ι» στηρίζεται σε παραδοχές ανάλογες με εκείνες που στηρίχθηκε το ΠΑΣΟΚ για να αναλάβει την εξουσία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Που θα βρεθούν τα ποσά για να μην πειραχθούν συντάξεις και μισθοί; Από τη φοροδιαφυγή σου λένε. Πάρ’τ’ αυγό και κούρευτο, δηλαδή. Να δώσουν οι Τράπεζες ρευστότητα στην ανάπτυξη λένε, μα ξέρουν ΚΑΛΑ ότι αν τη δώσουν στις επιχειρήσεις δεν θα πάρει το κράτος, γιατί εκεί είμαστε κύριοι της Νέας Δημοκρατίας! Άρα λοιπόν θέλω από τη Νέα Δημοκρατία να υπερβεί το πολιτικό κόστος και να μας εξηγήσει επαρκώς τις θέσεις της. Δεύτερος λόγος είναι η ανάγκη να μιλήσει κάποιος και κάποτε ανοιχτά στον ελληνικό λαό για την αλήθεια. Να του εξηγήσει τι συνέβαινε, τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί. Πρέπει κάποτε να σταματήσει το παιχνίδι της σκοπιμότητας, του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και της λαϊκίστικης σαχλαμάρας. Ναι, το ΠΑΣΟΚ το ξεκίνησε αυτό το παιχνίδι. Ναι, η στρατηγική ιδεολογική νίκη του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά ήταν να υποτάξει και τον άλλοτε φιλελεύθερο χώρο σε αυτό το παιχνίδι. Αλλά μήπως να επιχειρούσε να το σταματήσει ο κ. Σαμαράς; Δεν κρίνει ότι ήρθε αυτή η στιγμή; Τρίτος και προς το παρόν τελευταίος λόγος είναι η πρόσφατη τάση απομονωτισμού από τον συγγενή της ιδεολογικό χώρο σε διεθνές επίπεδο, που φαίνεται να διαπερνά τη Νέα Δημοκρατία στο πλαίσιο μιας όψιμης εθνικοπατριωτικής στροφής. Χαρακτηριστικά αυτής της «Σαμαρικής Εποχής» είναι η «εγωιστική» απόρριψη θέσεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο οποίο υποτίθεται ότι είναι ενταγμένη η Νέα Δημοκρατία, η συνολική απόρριψη του Μνημονίου καθώς και κάθε προγράμματος προσαρμογής, το οποία βεβαίως συνέταξαν ομοϊδεάτες -υποτίθεται- του κ. Σαμαρά, η κοντόφθαλμη προσπάθεια να «αρπάζει» η Νέα Δημοκρατία κάθε ευκαιρία για λαϊκίστικη τοποθέτηση όπως ο πρόσφατος δημόσιος «πλειστηριασμός» μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το ποιος προσφέρει περισσότερα χρόνια εργασιακής εφεδρείας στους δημόσιους υπαλλήλους και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Συνοπτικά δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία μετεξελλίσεται – όπως και το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ από πιο παλιά – σε ένα ιδιότυπο πολιτικό σχηματισμό που όμοιό του δεν θα βρούμε στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Δε θα επιθυμούσα να συμβεί το ίδιο και στη χώρα…

Δεν σε καταλαβαίνω! Τι ακριβώς νομίζεις ότι πρέπει να λέει ο κ. Σαμαράς;

Εντάξει, θα στα θέσω πιο απλά τα πράγματα. Ο κ. Σαμαράς, ως αρχηγός μιας Κεντροδεξιάς παράταξης εκτός κι αν σχεδιάζει να μετακινήσει ιδεολογικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατ’ αρχήν θα έπρεπε να θέσει εκείνες τις ιδεολογικές σταθερές και κατ’ επέκταση εκείνες τις αδιαπραγμάτευτες πολιτικές που θα εντόπιζαν το στίγμα της Νέας Δημοκρατίας στις πολιτικές συντεταγμένες. Η θολούρα και οι διαρκείς αντιφατικές προτάσεις – προς άγραν ψήφων υποθέτω – στην παρούσα φάση δεν παράγουν τίποτα. Άλλοτε θα ήταν ένα καλό και δοκιμασμένο πολιτικό «κόλπο». Σήμερα όχι. Άκου λοιπόν:

Άνοιγμα της αγοράς χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς προαπαιτούμενα παρά μόνο την επιστημονική ή άλλη κατάλληλη επάρκεια των επαγγελματιών που ενδιαφέρονται για κάποιο συγκεκριμένο χώρο. Έτσι, τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Όχι ΠΑΣΟΚικά, για να σου χαϊδέψω κι εγώ τα αυτιά Νεοδημοκράτη μου. Δεν νοείται πολιτικός χώρος που αναγνωρίζει την ελεύθερη αγορά να μην μάχεται – ναι, ΜΑΧΕΤΑΙ – για το άνοιγμα όλων ανεξαιρέτως των επαγγελμάτων. Από ταξί μέχρι φαρμακείο κι από δικηγόρο μέχρι νταλικέρη. Δυστυχώς πρέπει κανείς να υπερβεί δύο εμπόδια: πρώτον την αντίληψη των κομμάτων εξουσίας πως κάθε οικονομική ή άλλη δραστηριότητα πρέπει να τελεί υπό κρατικό έλεγχο άρα και να τυγχάνει δοσοληψίας, διαφθοράς και κομματοκρατίας και δεύτερον την ισχυρή αντίθεση του συνδικαλιστικού κατεστημένου. Αν ΔΕΝ χρειάζεσαι άδεια του κράτους για να αλλάξεις, για παράδειγμα, άρθρα στο καταστατικό της επιχείρησής σου – γιατί έτσι γίνεται στην Ελλάδα του 2011(!) – τότε ΔΕΝ χρειάζεται ούτε να «λαδώσεις» ούτε να πάρεις τηλέφωνο τον εκάστοτε αρμόδιο κομματάρχη για να «τρέξει» το θέμα σου. Δεν είδα λοιπόν όσο κι αν το έψαξα στο πρόγραμμα του «Ζάππειου ΙΙ» αυτή την απλή πρόταση. Δεν είδα να υπάρχει εκτίμηση ούτε για τη μείωση της ανεργίας, ούτε για τους φόρους που θα εισρεύσουν, ούτε για τίποτα άλλο σχετικά με ένα θέμα που θα έπρεπε να αποτελεί την προμετωπίδα ενός Κεντροδεξιού κόμματος: την πλήρη απελευθέρωση επαγγελμάτων και αγοράς. Μη μου πεις ότι ο κ. Σαμαράς εδώ δεν ακούει τους μικροπολιτικούς του συμβούλους ότι δεν είναι τώρα η ώρα που είμαστε μπροστά στις δημοσκοπήσεις να εξαγγέλλουμε τέτοια πράγματα!

• Μείωση του κράτους παντού και με ταχύτητα. Πρόσεξέ με εδώ: Πρώτα μείωση του κράτους και μετά να δούμε πόσοι υπάλληλοι πρέπει να φύγουν και πως. Εδώ ξεκινάμε ανάποδα. Πρώτα αναφερόμαστε στους υπαλλήλους, διότι όπως αντιλαμβάνεσαι αυτοί είναι ψήφοι. Χωρίς να δούμε πρώτα πόσο κράτος πρέπει να «κόψουμε». Γιατί; Μα διότι ο κομματάρχης το θέλει το κράτος. Αλλά…με δικούς του υπαλλήλους! Αν λοιπόν η Νέα Δημοκρατία θέλει να είναι σοβαρή πρέπει να μας πει χωρίς περιστροφές και ξεκάθαρα ποιοι ΤΟΜΕΙΣ κρατικής δραστηριότητας πρέπει να απελευθερωθούν. Το κράτος πρέπει να αποσυρθεί από μια σειρά παρεμβάσεών ή παρουσίας του – με τη συνακόλουθη κατάργηση των σχετικών υπηρεσιών – και από μια σειρά επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Απλά και ξεκάθαρα. Όχι μισόλογα, όχι «ελληνικές απατεωνιές» του τύπου «καταργούμε ή συγχωνεύουμε τον τάδε ανύπαρκτο οργανισμό των 10 υπαλλήλων» έτσι για μόστρα. Παραδείγματα; Ιδού:

– Το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να είναι επιχειρηματίας σε οποιονδήποτε τομέα. Τα όποια κέρδη του εξαφανίζονται και γίνονται ζημίες και μάλιστα εις βάρος όλων των φορολογούμενων κι όχι μόνο των απασχολούμενων στις κρατικές επιχειρήσεις μέσω πολλών «διαδρομών»: Της «ειδικής» μισθολογικής και προνομιακής μεταχείρησης των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ – αφού εκεί μπορεί να δώσει εκεί δίνει! – γεγονός όμως που ανεβάζει τα μισθολογικά κόστη και συνακόλουθα κρατάει ψηλά τις τιμές για όλη την αγορά, της εγγυοδοσίας – με δικά μας χρήματα – των επιχειρήσεων αυτών προκειμένου να αντλούν δάνεια και στη συνέχεια η κατάπτωση αυτών των εγγυήσεων προστίθεται στο κρατικό έλλειμμα και τέλος με την υποχρέωση του κράτους να συντηρεί ένα σύστημα ειδικών ταμείων ασφάλισης και περίθαλψης των εργαζομένων εκεί. Καμία λοιπόν επιχειρηματική δραστηριότητα στο κράτος ακόμη κι αν είναι – επιφανειακά – κερδοφόρα. Πώληση όλων των ΔΕΚΟ πλην – ενδεχωμένως και κατά περίπτωση – κάποιων πολύ συγκεκριμένων υποδομών (πχ. υδάτινων αποθεμάτων) το νομικό καθεστώς των οποίων θα πρέπει να εξεταστεί όχι στην κατεύθυνση άσκησης κρατικής επιχειρηματικότητας αλλά στη διαφύλαξη του ανταγωνισμού και ίσως κάποιων στρατηγικών αποθεμάτων. Πέραν αυτού όλα στην αγορά.

Απόσυρση της κρατικής παρουσίας από ένα συρφετό δραστηριοτήτων – ζημιογόνων οικονομικά αλλά προσοδοφόρων ψηφοθηρικά – όπως ας πούμε η νομοθέτηση περιορισμών, η συγκρότηση οργανισμών ή η παροχή οικονομικών αρωγών επί τομέων θρησκευτικών, καλλιτεχνικών, τύπου και ΜΜΕ, αλιείας, συνδικαλισμού, τουρισμού και ένα σωρό άλλα ετερόκλητα μεταξύ τους ζητήματα. Το κράτος υπάρχει παντού και καταδυναστεύει. Σου επιβάλλει ουσιαστικά σε ποια επαγγελματική ένωση θα μετάσχεις – το ξέρατε ότι επιδοτεί μέχρι και τον ΣΕΒ(!); – συντηρεί εκκλησιαστικές σχολές, επιδοτεί θέατρα και παραστάσεις, μπλέκεται στο που και πως θα ψαρέψεις ακόμη και πόσα δωμάτια και πως θα είναι χτισμένο το σπίτι σου και ό,τι βάλεις πιθανό και απίθανο στο μυαλό σου. Πρέπει να παίρνεις τη γνώμη του και να περιμένεις τις αποφάσεις του για τα πάντα σχεδόν! Και δε θα γίνουμε «ζούγκλα» θα ρωτήσει ο καλομαθημένος κρατιστής; Γιατί δεν είμαστε ακόμα, θα σου απαντήσω; Έλεγχος ναι. Χρήμα κατευθυνόμενο σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, όχι. Αυτό θα έπρεπε να εκφράζει η Νέα Δημοκρατία. Ξεκάθαρα!

-Και οπωσδήποτε η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να είναι από καιρό έτοιμη για τη «μητέρα των μαχών»: την απαγκίστρωση της κοινωνίας από τον εναγκαλισμό του δημοσίου και των κοστοβόρων προνομίων του: Όχι σε μονιμότητα, όχι στην παροχή προνομίων σε κρατικούς υπαλλήλους σε σχέση με την ελεύεθρη αγορά. Καθιέρωση ενός μισθού για κάθε υπάλληλο με τα ίδια προσόντα και τις ίδιες εργασιακές συνθήκες με όρουςόχι νομοθετικούς αλλά ελεύθερης αγοράς. Για όλους ανεξαιρέτως. Χωρίς επιπλέον παροχές. Και να σου χαϊδέψω και πάλι τα αυτιά, ναι να ισχύσει και για την πολιτική σκηνή. Ο Βουλευτής, ο Υπουργός, ο κάθε κρατικός λειτουργός να απολαμβάνει το μισθό του και όπως ο κάθε πολίτης όταν χρειάζεται επιπλέον ευκολίες, οδηγό, γραμματέα κλπ, αυτές να καταβάλλονται από τον ίδιο και τον μισθό του. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Η ουσία της δημοκρατίας είναι η απάλειψη των προνομίων. Όπως ο κάθε εργαζόμενος προσέρχεται με δική του μέριμνα στην εργασία του υπό τους αυτούς όρους να προσέρχεται και ο εκάστοτε κρατικός λειτουργός. Ίδιες εργασιακές συνθήκες για όλους. Όχι ισοπεδωτική ισότητα προφανώς, αλλά άρση κάθε προνομίου που διαχωρίζει τους πολίτες σε «βολεμένους» και μη. Καμία ασυλία, κανένα προνόμιο. Δεν το ακούω αυτό από τη Νέα Δημοκρατία. Επιπλέον θα περίμενα από τη Νέα Δημοκρατία να επαγγέλλεται την άρση κάθε παροχής σε πολιτικούς που δεν κατέχουν πλέον το αξίωμά τους, πλην εκείνων των παροχών που δικαιούται ο κάθε εργαζόμενος που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Κατάλαβα…Θέλεις τη Νέα Δημοκρατία υποταγμένη στο Φιλελευθερισμό…

Καλό είναι το παιχνίδι των λέξεων. Αλλά ξέρεις που πάει το πράγμα; Δυστυχώς ο χώρος της Κεντροδεξιάς να συγκλίνει με ιδεολογικούς χώρους που τυπικά βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση. Αντι-μνημόνιο ο Σαμαράς, αντι-μνημόνιο κι ο Τσίπρας. Όχι στη συναίνεση ο Σαμαράς, το ίδιο κι ο Τσίπρας. Να προσλάβουμε 100.000 στο δημόσιο για να πέσει η ανεργία ο Τσίπρας, να κρατήσουμε τους πενηντάρηδες σε εργασιακή εφεδρεία μέχρι τη σύνταξη ο Σαμαράς για να μην ανέβει η ανεργία. Ταύτιση πατρίδας και ΔΕΚΟ ο Σαμαράς – δεν ξεπουλάμε σου λέει – το ίδιο κι ο Τσίπρας. Το έκαναν στο παρελθόν στην «οικουμενική» δεν είναι απίθανο να το δούμε και στο μέλλον. Δυστυχώς, πρόκειται για μια εξέλιξη που ενώ δεν είναι απίθανη οι συνέπειες θα μπορούσαν να αποδειχθούν ολέθριες. Διεθνής οικονομική και πολιτική απομόνωση της χώρας σε μια κρίσιμη συγκυρία. Εξυπηρετεί πολιτικές φιλοδοξίες, επιλύει πολιτικά παίγνια – αδρανοποιεί ας πούμε τους άλλους «ενοίκους» της Κεντροδεξιάς «πολυκατοικίας» – αλλά δεν παράγει λύσεις. Θέλω τη Νέα Δημοκρατία να αναλάβει το ιστορικό της καθήκον και να επαναφέρει τη χώρα στον οικονομικό χάρτη της Ευρώπης. Δεν με νοιάζει αν η μέθοδος ονομάζεται φιλελευθερισμός, ομοιοπαθητική ή γιόγκα. Αρκεί να κεφαλαιοποιεί το δυναμικό της χώρας, να συνδέει τη χώρα με το φυσικό ιστορικό, πολιτικό, γεωγραφικό και οικονομικό της χώρο που είναι η ευρωπαϊκή ήπειρος και να μην την οδηγήσει προς χάριν μικροκομματικών παιχνιδιών σε επικίνδυνη περιπλάνηση σε άγνωστα νερά.

Καλά, η ανάπτυξη και η επανεκκίνηση της οικονομίας που λέει ο Σαμαράς δεν είναι θετικά στοιχεία; Προτιμάς την ύφεση του Μνημονίου;

Για να το ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά, το Μνημόνιο το θεωρώ καταστροφικό για δύο λόγους.

-Πρώτον επιβάλλεται από ξένες δυνάμεις και κατ’ ακολουθίαν σε συμφωνία και συντονισμό με τα δικά τους συμφέροντα.

-Δεύτερον, το Μνημόνιο – ως οικονομική αντίληψη – δεν αποτελεί «συνταγή» εξόδου από την κρίση. Αποτελεί μια «αφορμή» για ένα ευρύτερο ανασχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας. Έχω ξαναγράψει ότι αν αντιμετωπιστεί ως μια «βήμα-προς-βήμα» διαδικασία που αν την εκτελέσει η – όποια – Κυβέρνηση ξαφνικά θα διασωθεί η χώρα τότε όχι μόνο θα αποτύχει αλλά θα επιτείνει τα προβλήματα, όπερ και εγένετο.

Ο κ. Παπανδρέου διέπραξε ένα ιστορικό σφάλμα, το οποίο προετοιμάζεται να το επαναλάβει ο κ. Σαμαράς. Θεώρησε το Μνημόνιο – το παλιό ή το καινούριο ή όποιο άλλο εμφανισθεί – ως ένα «συμβόλαιο» μεταξύ ημών και των δανειστών. Ο μεν κ. Παπανδρέου σήμερα αναρωτιέται – και μαζί με αυτόν και η χώρα – γιατί αφού το τήρησε δεν «πέτυχε», ο δε κ. Σαμαράς ισχυρίζεται ότι θα το επαναδιαπραγματευτεί. Το Μνημόνιο ΔΕΝ είναι συμβόλαιο. Είναι μια «κοινοποίηση» του τι κάνουν οι πιστωτές και οι «δάνειες δυνάμεις» σε σχέση με εμάς. Αποτελεί δική μας ευθύνη για το πως θα διαχειριστούμε τα «του οίκου μας». Και δεν το πράττουμε γιατί η μεν Κυβέρνηση έχει – λόγω παρελθόντος και ιδεολογίας – αποφασίσει να τα «παίρνει από φόρους» ώστε να προστατέψει τον κομματικό στης στρατό στο δημόσιο τομέα και η δε αντιπολίτευση γιατί έχει περιχαρακωθεί και βολευτεί γύρω από το θολούρα του «αντι-Μνημονίου» που την ενισχύει εκλογικά, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επιτέλους.

Τελικά δηλαδή, η ελληνική πολιτική σκηνή αν όντως ήθελε να χρησιμοποιήσει το Μνημόνιο, θα έπρεπε στο σύνολο ή στην πλειοψηφία της να εγγυηθεί δια της συναίνεσής της την προσήλωση όχι στα νούμερα αλλά στη φιλοσοφία του Μνημονίου, προσπαθώντας να το θέσει όχι ως οροφή προσδοκιών αλλά ως ελάχιστο εφαλτήριο πάνω στο οποίο θα συγκροτηθεί η νέα ελληνική οικονομική πραγματικότητα. Πιο απλά, θα έπρεπε οι Έλληνες πολιτικοί να εγγυηθούν για τα ελληνικά δάνεια και την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας, έναντι των δανειστών αντί να την εγγυώνται ξένοι ηγέτες, όπως ουσιαστικά γίνεται σήμερα.

Ξέρεις τι θα ονειρευόμουν από τον κ. Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία; Με μια πραγματικά πατριωτική κίνηση να προκαλέσει τον κ. Παπανδρέου σε μια κοινή διακύρηξη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μαζί με όσους άλλους αρχηγούς κομμάτων «αντέχουν», όπου θα εγγυώνταν όχι απλώς την τήρηση του Μνημονίου αλλά την επίμονη και «επιθετική» προσήλωση ανεξαρτήτως χρονικών περιορισμών και εκλογικού αποτελέσματος, στην επίτευξη εκείνων των οικονομικών αποτελεσμάτων και εκείνων των άρσεων εμποδίων που θα εξέπλητταν και τους πιο αισιόδοξους αναλυτές. Πιο μακρυά, πιο ψηλά πιο δυνατά από το Μνημόνιο. Θα ονειρευόμουν την επίμονη αντιπολίτευση του κ. Σαμαρά και την ώθηση της Κυβέρνησης προς συγκεκριμένα και απτά βήματα σε ελάχιστο χρόνο, ώστε:

– Να περιορισθεί το κράτος

– Να απελευθερωθούν τα επαγγέλματα

– Να αρθούν τα προνόμια.

Δυστυχώς όμως. Ο κ. Σαμαράς διολίσθησε σε ατραπούς ψηφοθηρικούς, λαϊκίστικους, απομονωμένους από τη διεθνή πραγματικότητα. Ας θυμήσουμε όμως σε ποια ποσοστά εκλογικά καταλήγουν τελικώς οι «ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ». Έτσι για να τα λέμε όλα. πηγη