Ήμουν και εγώ εκεί στην Πλατεία συντάγματος……  
Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ‘χει κάτι απ΄τις φωτιές ……….  
Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό, ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Μάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω. Δίπλα του η ξαδέρφη μου η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος! γιατί είχε κλείσει 15 ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο.  
Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα.  
Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρω!!  
Και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα.  
Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει και κάποιο χοντρό εφάπαξ.  
Δίπλα τους ο θείος μου, δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν είναι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση.  

Και από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το κόμμα τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρήγορης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών.  
Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακολουθούσε ο Γιάννης, πατέρας. Εδώ και κάτι μήνες έκανε εξάσκηση του νέου νόμου περί αδείας και του πατέρα στο Δημόσιο.  
Και από κοντά ο Μιχάλης. Εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς πακιστανούς και… 3 Έλληνες.  
Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32!! Παρέα με τον Γιώργο, γιατρό , τον επονομαζόμενο και «ταχυδρόμο» από τα φακελάκια.  
Μαζί τους και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν έκοβε ποτέ του αποδείξεις, με τον Κυριάκο της Εφορίας, που δεν είχε δει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια…  
 
Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο.  
Να και ο Μηνάς, που είχε ξεχάσει πότε έκοψε τ ο τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρόνια αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα χτήματα του.  
Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν,»Κάτω τα χέρια απ» τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ!»  
 
Ο Στέφανος, αδερφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια:  
-Ρε, Σπύρο , εμείς εδώ τι κάνουμε?  
-Έλα, ντε! Βρε, μήπως τελικά «μαζί τα φάγαμε?»  πηγη