Το σύνδρομο του Βιετνάμ είναι γνωστό σε πολλούς και περιγράφεται ως το μετατραυματικό στρες, το οποίο εμφανίζεται μέσω της ανάμνησης ενός τραυματικού γεγονότος, το οποίο το άτομο το έζησε ή του οποίου ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Για όσους συνάντησαν το βλέμμα των Τούρκων στρατιωτών -μετά την έναρξη του πολέμου που κήρυξαν οι ένοπλες δυνάμεις Κούρδων στις 25 Αυγούστου 1984- το σύνδρομο του Κουρδιστάν όπως πολλοί το λέγαμε χαριτολογώντας ήταν οφθαλμοφανέστατο.

Με μια μικρή διαφορά δεν εμφανίζονταν μόνο σε όσους είχαν τραυματικές εμπειρίες στις Κουρδικές περιοχές αλλά και σε αυτούς που πίστευαν ότι υπάρχει έστω και με μια πιθανότητα να βρεθούν σε αυτές και να τεθούν αντιμέτωποι με τους Κούρδους μαχητές.

Το σύνδρομο του Κουρδιστάν εκδηλώνεται με την αύξηση του φαινομένου της ανυποταξίας, της αναβολής στράτευσης, των αντιρρησιών συνείδησης, των λιποταξιών με την αύξηση των αυτοτραυματισμών και των αυτοκτονιών στις τάξεις του Τουρκικού Στρατού.

Πολλοί Τούρκοι στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την κατάταξης τους στον Τουρκικό Στρατό γίνονται μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού έτσι ώστε να υπηρετούν πολύ μικρό χρονικό διάστημα και να εξαγοράζουν το υπόλοιπο της θητείας τους. (Το 42% των Tούρκων γυρνάει την πλάτη στον στρατό σύμφωνα με δήλωση του Τούρκου Υπουργού Άμυνας).

Το μεγάλο ποσοστό των νέων το οποίο δεν εμφανίζεται στα στρατολογικά κέντρα οφείλεται και  στα όσα περνούν κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης τους , φυσικά πολλοί θα υποστηρίξουν ότι γίνεται αυτό για να διασφαλίσουν το αξιόμαχο του Τουρκικού Στρατού αλλά οι απώλειες του τουρκικού στρατού στις μάχες  με τους Κούρδους μαχητές του PKK μόνο αυτό δεν δείχνει.

Πηγή