«Μικρότερες αλλά ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις» ήταν μάλλον η… ευχή που εξέφρασε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Βουλγαρία. Στην πραγματικότητα η προσπάθεια να διατηρηθούν αξιόμαχες σε ένα ικανό επίπεδο οι ΕΔ τόσο βραχυπρόθεσμα όσο κυρίως μεσοπρόθεσμα (για μακροπρόθεσμο σχεδιασμό δεν γίνεται καν λόγος) είναι κυριολεκτικά αγωνιώδης. Το ερώτημα φυσικά εδώ είναι ποιο είναι το «ικανό επίπεδο» και εάν η κακές πρακτικές που παρελθόντος (σε εποχές μάλιστα πολύ καλύτερες από τις σημερινές) που ήθελαν τις «οροφές» και τους αριθμούς να ευημερούν αλλά την πραγματικότητα να είναι εντελώς διαφορετική θα συνεχιστούν. Οι σχετικές αποφάσεις, που είναι ιδιαίτερα οδυνηρές αλλά και ιδιαίτερα κρίσιμες σε μεσοπρόθεσμη κυρίως βάση πρέπει να ληφθούν άμεσα και μάλιστα σε έναν πολύ δύσκολο συνδυασμό σε σχέση με τις δαπάνες που θα μπορούν να γίνουν σε νέα προγράμματα. Καθώς όμως οι τελευταίες αναπροσαρμόζονται συνεχώς προς τα κάτω και το ύψος τους είναι πρακτικά άγνωστο ακόμη και για τα δυο-τρία αμέσως επόμενα χρόνια, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οποιοσδήποτε σχεδιασμός είναι αδύνατος έστω και εάν για τυπικούς και μόνο λόγους περατωθεί το σχετικό πλαίσιο (δομή δυνάμεων κλπ).

Σε βραχυπρόθεσμη βάση, το μόνο που μπορούν να ελπίζουν τα επιτελεία είναι κονδύλια για ανταλλακτικά και συντήρηση και ίσως και κάποια συστήματα, κυρίως όπλα και πυρομαχικά. Ακόμη όμως και με αυτή την πολύ συντηρητική προσέγγιση οι προοπτικές δεν είναι καλές. Έτσι για παράδειγμα η ΠΑ μπορεί να ελπίζει σε κάποιες ποσότητες όπλων, όπως οι βόμβες Spice (ελέω και της απαίτησης για την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ) και ο Στρατός θα μπορέσει (επιτέλους) να ξεκινήσει την υλοποίηση του προγράμματος πυρομαχικών των 120 mm, αλλά το ΠΝ θα πρέπει να περιμένει για την απόκτηση βαρέων τορπιλών, πρόγραμμα που θα έπρεπε κανονικά να τρέχει παράλληλα με το πρόγραμμα των «214».

Πιο δραματική όμως είναι η κατάσταση για προγράμματα εκσυγχρονισμού, στα οποία τα επιτελεία είχαν στηριχθεί για την όποια δυνατή βελτίωση της μαχητικής ικανότητας των κλάδων, καθώς η υλοποίηση νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν είναι καν ορατή στο απώτερο μέλλον. Έτσι ο Στρατός δεν βλέπει κανένα περιθώριο εκσυγχρονισμού των 19 AH-64A (εκτός και εάν θυσιαστούν σχεδόν όλα τα άλλα μικρότερα προγράμματά του). Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για την Πολεμική Αεροπορία, όπου μετά την εγκατάλειψη της πιθανότητας εκσυγχρονισμού των F-16 Block 30, εγκαταλείπεται και ουσιαστικά η αντίστοιχη προοπτική για τα Mirage 2000EGM/BGM (που για λόγους τυπικούς και μόνο διατηρείτο σαν προοπτική στα ΕΜΠΑΕ).

Αυτό που διαφαίνεται σαν προοπτική με κάποιες ρεαλιστικές ελπίδες υλοποίησης είναι η στροφή προς μεταχειρισμένο υλικό με το μικρότερο (ή και μηδενικό κόστος), η αξιοποίηση του οποίου μάλιστα θα γίνει μέσα στους κόλπους των ΕΔ από στρατιωτικά εργοστάσια για να συμπιεστεί και πάλι ο προϋπολογισμός. Για το θέμα όμως αυτό θα επανέλθουμε σύντομα.    πηγη