Στο παρελθόν, σε αναρτήσεις του παρόντος διαδικτυακού κόμβου, είχαμε αναφερθεί στον διχασμό που είχε καταγραφεί εδώ και πολλά χρόνια στο πλαίσιο του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούσαν την Τουρκία χώρα κεφαλαιώδους σημασίας και σε αυτούς που προειδοποιούσαν ότι οι ισλαμικές καταβολές της και ο «θρησκευτικός δυναμισμός» που σοβούσε – όπως αποδείχτηκε τελικά – έκρυβε θανάσιμους κινδύνους για την ασφάλεια του κράτους.

Οι τελευταίες εξελίξεις με τις προσπάθειες εξομάλυνσης και αποκατάστασης των σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία, έδωσαν τη δυνατότητα σε «μέλη» του ιδιότυπου αυτού φιλοτουρκικού «λόμπι» να επανέλθουν στο προσκήνιο και με προσεκτικό αυτή τη φορά – είναι η αλήθεια – τρόπο, να επιχειρήσουν να υπενθυμίσουν την τεράστια γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας…

Να θυμίσουμε ότι είχαμε αναφέρει την πλούσια χρηματοδότηση που είχαν εξασφαλίσει από την Άγκυρα σημαντικές «δεξαμενές σκέψης» (think tank) στο Ισραήλ με προφανή σκοπό να διαμορφωθεί μια τάση η οποία θα ευνοεί τη γεωπολιτική επέκταση της Τουρκίας στον αραβικό κόσμο και τη Μέση Ανατολή γενικότερα, κατ’ εφαρμογή του νεο-οθωμανικού οράματος του Αχμέτ Νταβούτογλου, αν και η «χρυσή εποχή» στις σχέσεις των δύο χωρών ήταν όταν στην Τουρκία την εξουσία ήλεγχαν οι «κοσμικοί»…

Το άρθρο που θα αναδημοσιεύσουμε στη συνέχεια προέρχεται από το εξαιρετικό «strategyreport.gr» και αποτέλεσε την αφορμή του σημερινού σχολίου.

Η προσεκτική του ανάγνωση θα αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα… Ακολουθεί το δημοσίευμα:

O Efraim Inbar είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Μπαρ Ιλάν, γενικός διευθυντής του Kέντρου Στρατηγικών Σπουδών Begin-Sadat (BESA) και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Rabin and Israel’s National Security» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Σε άρθρο του στο περιοδικό Israel Defence, o κορυφαίος διαμορφωτής της ισραηλινής στρατηγικής σκέψης υποστηρίζει ότι η αναθέρμανση των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων, ιδιαίτερα στον αμυντικό τομέα, οφείλεται εν μέρει στη προσπάθεια της Ελλάδας να κεφαλαιοποιήσει κέρδη από τη σοβούσα κρίση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.

Το Ισραήλ ενδιαφέρεται πρωτίστως για χρήση ξένου εναέριου χώρου για τις εκπαιδευτικές πτήσεις της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας και συνεκπαιδεύσεις μεταξύ ελληνικού και ισραηλινού Πολεμικού Ναυτικού.

Σημεία προσέγγισης των δύο χωρών θεωρούνται η ολοένα στενότερη συνεργασία Τουρκίας και Ιράν, η εντεινόμενη προσπάθεια της Τεχεράχης για προβολή ισχύος από το Λίβανο στα Βαλκάνια και η διαπίστωση ότι τα Κατεχόμενα της Κύπρου μπορούν να αποτελέσουν βάση για ισλαμική διείσδυση στην Ευρώπη (πρωτότυπο κείμενο: «Both states also realize that northern Cyprus, under Turkish occupation, could become a base for Muslim penetration of Europe»).

Σύμφωνα με τον Inbar, οι πρόσφατες αεροπορικές ασκήσεις του Ισραήλ στο ελληνικό εναέριο χώρο θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία για στενότερη πολιτική και στρατιωτική συνεργασία, ενδεικτικά της πώλησης ισραηλινών όπλων και τεχνολογίας με αντάλλαγμα τη παροχή πεδίων ασκήσεων.

Η εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας θα μπορούσε να περιλαμβάνει διάφορους τομείς, όπως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος στην Ανατολική Μεσόγειο, ενεργειακά θέματα που σχετίζονται με επενδυτικά σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου καθώς και προώθηση των ισραηλινών θέσεων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα.

Ωστόσο, ο Inbar θεωρεί ότι είναι ξεκάθαρο στην Ιερουσαλήμ ότι η Ελλάδα δε μπορεί να αντικαταστήσει τη Τουρκία, η οποία έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος σε περιφερειακά και διεθνή ζητήματα, σε συνάρτηση με τη στρατηγική θέση και το μέγεθός της.

Αντιθέτως, για τον Inbar, οι ελληνικές δυνατότητες για μία στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ είναι περιορισμένες καθώς η εξωτερική της πολιτική υπαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εγχώριες αντι-ισραηλινές δυνάμεις…

defence-point