Στην Ελλάδα χαρακτηριστική εικόνα έχει καταντήσει να είναι η σιωπή, ιδιαίτερα ανθρώπων που θα έπρεπε να είναι στο προσκήνιο και να αναφέρουν τη γνώμη τους, θεωρούμενοι ως οι ειδικοί, έστω και θεωρητικά, στο αντικείμενό τους.
Ακόμα και δημόσια πρόσωπα, ιδιαίτερα πολιτικοί, που θεωρούνται και «παιδιά» του αποκαλούμενου ως «πατριωτικού χώρου», προτιμούν να μη μιλούν για τα σοβαρά θέματα και να καταναλώνουν την ενέργειά τους στις κομματικές αντιπαραθέσεις.
Για να μην αναφέρουμε «πατριωτικές οργανώσεις» που εξατμίστηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόλις κάποιοι πέτυχαν τους προσωπικούς τους στόχους.