Αλλαγή των τακτικών και στρατηγικών δεδομένων στην κύρια γραμμή αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας, στον ποταμό Έβρο.

Με μια κίνηση, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολιών για το τι σχεδιάζουν έναντι της Ελλάδος οι γείτονες, προχώρησαν στην προμήθεια γεφυρών-πορθμείων, ενός κατεξοχήν επιθετικού όπλου και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες και με τέτοιες δυνατότητες που τους επιτρέπει εντός λεπτών(!) να προχωρήσουν σε ζεύξη του ποταμού Έβρου και να ξεχυθούν στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας.

Για μία ακόμη φορά, η γειτονική χώρα πρωτοτυπεί, αφού είναι η μόνη παγκοσμίως, η οποία μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δαπανά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση μέσων ταχείας γεφύρωσης υδάτινων κωλυμάτων στο πλαίσιο ενός καλά μελετημένου και με σπουδή υλοποιούμενου εξοπλιστικού προγράμματος.

Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δικαιολογίες διπλωματικές-πολιτικές δεν υπάρχουν για την κίνηση αυτή και είναι επιβεβλημένο να τεθεί σε ανώτατο επίπεδο στην τουρκική πολιτική ηγεσία.

Η επικείμενη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν για τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης δίνει μια καλή ευκαιρία στον πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Καραμανλή να θέσει το θέμα άμεσα στον Τούρκο ομόλογό του.

Το 1994, ο τότε υπουργός Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης, θορυβημένος από την αγορά (προελεύσεως ΗΠΑ) και εγκατάσταση πολύ μικρότερων δυνατοτήτων γεφυρών στον Έβρο, είχε σπεύσει να θέσει το θέμα στον Αμερικανό ομόλογό του και να αποτρέψει την πώληση επιπλέον συστημάτων ζεύξεως στην Τουρκία.

Η χώρα μας βρίσκεται πια στη δυσάρεστη θέση του έντονου προβληματισμού γι’ αυτές τις προμήθειες και οι επιτελείς των Γενικών Επιτελείων αναζητούν ήδη τρόπους επιχειρησιακής αντιμετώπισής τους.

Για πρώτη φορά από το 1923, όταν η οργανωθείσα από τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο Στρατιά του Έβρου των 115.000 ανδρών αποτέλεσε το πολύ ισχυρό «επιχείρημα» της ηττημένης στη Μικρασία Ελλάδας για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, στο 1974 όταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο έδωσαν υπόσταση στην τουρκική απειλή και επέβαλαν τη στρατηγική αναδιάταξη του Ελληνικού Στρατού, μέχρι ακόμη και σήμερα, ο ποταμός Έβρος κατείχε πάντα κεντρικό ρόλο στην ελληνική στρατιωτική προσπάθεια και σκέψη.

Ήταν η κύρια γραμμή άμυνας απέναντι στον επίδοξο εισβολέα εξ Ανατολών, ένα μεγάλο φυσικό κώλυμα 150 χλμ. κατά μήκος όλης σχεδόν της ελληνο-τουρκικής μεθορίου (ο ίδιος ο ποταμός στο μεγαλύτερο μέρος της ροής του αποτελεί τη μεθόριο), όπου με το σύνολο των ρευμάτων, κοιτών, αρδευτικών καναλιών, αναχωμάτων αλλά και των έργων αμυντικής οργάνωσης και φυσικά των προγεφυρωμάτων του (Κάρακατς, Φέρρες) προσέφερε, κύρια στον αμυνόμενο, σε συνδυασμό με τη ευνοϊκή γεωμορφολογία δυτικά του ποταμού, τακτικό πλεονέκτημα.

Η κατάσταση αυτή έχει όμως πλέον ανατραπεί.

Η Τουρκία, με σειρά συντονισμένων και πολυεπίπεδων χειρισμών, μετασχηματίζει τις δυνάμεις της στην Ανατολική Θράκη σε μία ισχυρότατη και σύγχρονη επιθετική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα τις προικοδοτεί με όσα μέσα απαιτούνται, ώστε ο ποταμός Έβρος να μην μπορεί πλέον να αποτελέσει ισχυρό αμυντικό στήριγμα.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, την τελευταία διετία, με στοχευμένες ενέργειες έχει σήμερα καταφέρει να αναιρέσει σχεδόν όλα τα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα, τα οποία προσέδιδε στον αμυνόμενο μία ποτάμια γραμμή. Και φυσικά αυτά δεν είναι καθόλου λίγα!

Από την απαρχή σχεδόν της συγκροτημένης ανθρώπινης στρατιωτικής δραστηριότητας, σχεδόν πάντοτε, όπου βέβαια υπήρχαν ποταμοί, η επιλογή της θέσης των οργανωμένων ή μη αμυντικών τοποθεσιών γινόταν σε άμεση και καθοριστική σχέση με αυτούς.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ

defencenet.gr