Ο Γ. Τσελεχίδης από τη Μελβούρνη

«Αν έχεις όρεξη για δουλειά, το ταξί είναι πολύ αποδοτικό στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Μονίμως έχω πελατεία, οπότε καταφέρνω και ζω πάρα πολύ άνετα. Ορισμένες φορές, μάλιστα, οι διαδρομές μου γίνονται ακόμα πιο ευχάριστες όταν τύχει να μεταφέρω κανέναν διάσημο, όπως μου τυχαίνει».

Είναι ιδιοκτήτης κίτρινου αμερικανικού ταξί εδώ και δεκαέξι χρόνια ο 67χρονος Κώστας Βαβάσης, ο οποίος δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος από τις συνθήκες εργασίας του στο ταξί του στους δρόμους της Νέας Υόρκης. «Με το αλεξίσφαιρο τζάμι στην πλάτη μου, το ταξί είναι μάλλον πιο ασφαλές σε μια τέτοια μεγαλούπολη, παρά στην Αθήνα», λέει στα «ΝΕΑ».

Αυτές τις ημέρες βρίσκεται για διακοπές στο νησί του, την Κεφαλονιά, από όπου παρακολουθεί τις κινητοποιήσεις των ελλήνων συναδέλφων του.

Θυμάται ότι και εκείνος έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη τον καιρό που αποφάσισε να δουλέψει στα ταξί. «Αγόρασα τότε την άδεια από άλλο συνάδελφο προς 155.000 δολάρια.

Πλήρωσα και φόρο 8% στην Πολιτεία για τη μεταβίβασή της. Εδωσα κι άλλα 25.000 δολάρια για να πάρω το αυτοκίνητο, αγορά για την οποία φορολογήθηκα επίσης με 8%.

Σήμερα, μια άδεια στοιχίζει 700.000 δολάρια (490.333 ευρώ), τις βγάζει ο δήμος σε πλειστηριασμό.

Οι τελευταίες καινούργιες, συνολικά 1.500, βγήκαν πριν από μια τριετία ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια.

Γερμανική πειθαρχία! Πενήντα χιλιάδες είναι οι άδειες ταξί στη Γερμανία, μοιρασμένες σε 22.500 ιδιοκτήτες.

Ενας από αυτούς, ο 46χρονος Νίκος Μίχος από τη Λάρισα που ζει 22 χρόνια τώρα στη Φρανκφούρτη, γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η οδηγική συμπεριφορά του πρέπει από κάθε άποψη να είναι υποδειγματική.

Διαφορετικά, η δυνατότητά του για εξάσκηση του επαγγέλματός του είναι αμφίβολη. «Εδώ η άδεια δεν μας ανήκει εφ’ όρου ζωής, αλλά ισχύει μόνο για πέντε χρόνια.

Δύο μήνες πριν από τη λήξη της, πρέπει να κάνουμε αίτηση στον δήμο για την ανανέωσή της εφόσον εξακολουθούμε να πληρούμε τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις που είναι, μεταξύ των άλλων, λευκό ποινικό μητρώο και μηδέν βαθμοί στο point system.

Και όχι μόνο αυτά.

Αν δεν είμαστε εντάξει απέναντι στην Εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ., μετά το πέρας της πενταετίας χάνουμε την άδεια και τα χρήματα που δώσαμε.

Ακόμα και η συμπεριφορά μας απέναντι στους πελάτες είναι κριτήριο για την άδειά μας. Δηλαδή,αν προκύψουν αρνητικές αναφορές τους στην αρμόδια υπηρεσία του δήμου, τότε συντρέχει λόγος αυτή να μην ανανεωθεί», μας λέει.

Στη Γερμανία λειτουργεί μέχρι και ειδικό κλιμάκιο της Δημοτικής Αστυνομίας που εποπτεύει τα ταξί.

«Περιπολεί στους δρόμους και σ’ όλες τις πιάτσες.

Ελέγχει αν τα οχήματά μας είναι καθαρά, αν είμαστε ευπρεπώς ντυμένοι, απαγορεύονται π.χ. αμάνικα, κοντά παντελόνια, σανδάλια.

Σε διαφορετική περίπτωση, ο οδηγός πληρώνει πρόστιμο, το παράπτωμά του καταγράφεται και στον φάκελό του, γεγονός που συνεκτιμάται αρνητικά όταν έρθει η ώρα επανεξέτασης της άδειάς του».

Μόνο στο Βερολίνο, οι διαθέσιμες άδειες ανέρχονται σε 9.000.

Τα οχήματα ωστόσο που κυκλοφορούν στη γερμανική πρωτεύουσα είναι 6.500, καθώς θεωρείται πλέον ασύμφορο να αποκτηθούν άλλες. Για να αποκτήσει κάποιος άδεια, υποβάλλει αίτηση στον τοπικό δήμο.

Αν υπάρχει διαθέσιμη, π.χ. σε πόλη χωρίς αριθμητικό περιορισμό όπως το Βισμπάντεν, τότε με ένα παράβολο 200 ευρώ η άδεια εκδίδεται μέσα σε λίγες μέρες», λέει ο Νίκος Μίχος, μέχρι πρότινος πρόεδρος του μοναδικού ελληνικού Συλλόγου Οδηγών – Ιδιοκτητών ταξί Γερμανίας, που αριθμεί γύρω στα 70 μέλη.

Οι 300 της Μελβούρνης. «Εδώ μπορεί οποιοσδήποτε να αποκτήσει άδεια ταξί», λέει ο 45χρονος Γιώργος Τσεχελίδης, αυτοκινητιστής τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία.

«Είμαι στο τιμόνι δεκαπέντε ώρες την ημέρα, για ένα πενθήμερο. Οδηγώ 450 χιλιόμετρα καθημερινά, οπότε και επιβιβάζω γύρω στους είκοσι πελάτες.

Στο τέλος της κάθε βάρδιας μου έχω βγάλει περίπου 400 δολάρια (301 ευρώ)», λέει. Μόνο στη Μελβούρνη κυκλοφορούν περίπου 7.000 ταξί, οι 150 πιο πρόσφατες άδειες εκδόθηκαν ένα εξάμηνο πριν από το υπουργείο Συγκοινωνιών. Συνολικά 300 ταξί έχουν Ελληνες ιδιοκτήτες.

πηγη