Εχει και την πλάκα της αυτή η ιστορία με τα ταξί. Από πλευράς πολιτικής. Ή, μάλλον, πολιτικών. Διότι όπως σε όλα τα σημαντικά ή ασήμαντα ζητήματα που μας απασχολούν (και ενίοτε ταλαιπωρούν), η πολιτική αναζητείται. Οι πολιτικοί περισσεύουν…

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

– Η κυβέρνηση είναι από μέρες χωρισμένη στα δύο. Πολλοί κατηγορούν τον Γιάννη Ραγκούση για τους χειρισμούς του, άλλοι εκτιμούν ότι αν υποχωρήσει τώρα, όποιος θέλει όποτε θέλει θα χορεύει την κυβέρνηση και το κράτος στο ταψί (και στο ταξί…). Όπως και να ’χει, αναζητούν εδώ και ημέρες μια λύση που θα ηρεμήσει τα πράγματα, χωρίς να χάσουν σε εντυπώσεις. Μακάρι να τη βρουν, μπας και ασχοληθούν με τίποτα σοβαρό…

– H Νέα Δημοκρατία επίσης ψάχνει έναν τρόπο να ξεφύγει από την παγίδα που ίσως και να ήθελε να στήσει στην κυβέρνηση, αλλά έπεσε η ίδια μέσα… Εισπράττει, λένε, μεγάλη δυσαρέσκεια από τους ψηφοφόρους της, που λόγω ιδεολογίας αλλά και ταλαιπωρίας, το τελευταίο που θα περίμεναν θα ήταν η σύμπλευση (αν όχι και η καθοδήγηση) με τον Θύμιο και τα χυμένα λάδια. Από τον πρόεδρο Σαμαρά ως τον τελευταίο συνδικαλιστή, η διαφοροποίηση της στάσης της απέναντι στους αυτοκινητιστές είναι πλέον ορατή – αλλά δεν ξέρω πόσοι από αυτούς την ακούνε…

– Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ταξί ψάχνουν επίσης μια αφορμή να επιστρέψουν κανονικά στους δρόμους. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν πλέον έντονο οικονομικό πρόβλημα, μαζί και την οργή (ή τη χλεύη) εκείνων των πολιτών, που βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα δεκαετιών… Πολλοί εργάζονται «κρυφά», άλλοι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω για να πάει το όλο πράγμα μπροστά. Εφτασαν κάποιοι στο σημείο να περιμένουν την κυβέρνηση να τους επιτάξει, για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση…

Με δυο λόγια, όλοι όσοι έπαιξαν (ερήμην του κοινού) σε αυτό το παιχνίδι κατάφεραν να χάσουν! Ολοι! Απίθανο ε;

Τι περιμένατε όμως όταν οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί; Και οι μεν ταξιτζήδες θέλουν να ασκούν πολιτική, οι δε πολιτικοί σκέφτονται και λειτουργούν ως «ταρίφες»…

Καλά ξεμπερδέματα…     πηγη