Το γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandradio μετέδωσε συνέντευξη του γερμανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Εμπερχαρτ Ρόντχολτςμε αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ελλάδα: το πορτρέτο μιας χώρας» από τις εκδόσεις Christoph Links.

Ο κ. Ρόντχολτσ αναφέρεται στις ελληνογερμανικές σχέσεις και εκτιμά, μεταξύ άλλων, ότι θα χρειαστεί περίπου μία δεκαετία έως ότου εξέλθει η Ελλάδα από την κρίση. Μεταξύ άλλων, επισημαίνει:

«Στο περιοδικό Focus γράφτηκαν πράγματα όπου κανείς πραγματικά αναρωτιέται: οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα ή πράγματι απλώς ακολουθούν μία “πολεμική γραμμή”;…

Σ’ ότι αφορά την κριτική στον ελληνικό πολιτισμό κάποιος έγραψε ότι από τους σύγχρονους Έλληνες δεν προέκυψε κανείς σημαντικός ποιητής κι ότι δε γυρίστηκε καμία ταινία που να κέρδισε την προσοχή της Ευρώπης- σαν αυτός ο άνθρωπος να μην έχει ακούσει ποτέ για τους Νομπελίστες Ελύτη και Σεφέρη.

Ή, όπως επίσης, όσοι γνωρίζουν τα κινηματογραφικά πράγματα ξέρουν ότι υπήρξαν (για ελληνικές παραγωγές) και ασημένιες άρκτοι και χρυσοί λέοντες και χρυσοί φοίνικες».

«Πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στους Έλληνες ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καλλιέργησαν μία κουλτούρα συμφιλίωσης.

Ήταν οι πρώτοι που ξαναδημιούργησαν σχέσεις με τη Γερμανία, από πολύ νωρίς παραιτήθηκαν από τις αξιώσεις που αφορούσαν τις διώξεις για εγκλήματα πολέμου, κάτι που πολλοί εδώ δεν το κατάλαβαν, παρ’ ότι το όλο θέμα περιείχε κι ένα στοιχείο εκβιασμού, καθώς η παραίτηση από τις αξιώσεις των ελληνικών θυμάτων εξαγοραζόταν για ένα πιάτο φαί, όπως με τη συμφωνία για εισαγωγή (στη Γερμανία) καπνών από την Ελλάδα κτλ.».

«Όσα γράφονται στο γερμανικό τύπο, λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από τα ελληνικά ΜΜΕ, μεταφράζονται, μεταφέρονται, ο κόσμος τα διαβάζει, κάποιοι που ήταν εργάτες στη Γερμανία γνωρίζουν εν μέρει και γερμανικά.

Επομένως είναι γνωστό το τι γράφουν τα ΜΜΕ εδώ για την Ελλάδα- σε αντίθεση μ’ αυτά που γράφουν οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, είναι μεγάλη η διαφορά».

«Η λεηλάτηση και η εκμετάλλευση της Ελλάδας την εποχή της κατοχής είναι ακόμη στις μνήμες των Ελλήνων, δεν έχουν ξεχαστεί».

«Ο Πέτρος Μάρκαρης γράφει κάτι περίεργο, το οποίο επαναλαμβάνει συνεχώς (στα γραπτά του): όταν η Ελλάδα ήταν φτωχότερη, οι Έλληνες περνούσαν καλύτερα, υπήρχε μία κουλτούρα της φτώχιας, η οποία χάθηκε με την ένταξη στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, σα να συστήνεται στους Έλληνες να ξαναγυρίσουν τώρα σ’ αυτή την εποχή της φτώχιας. Πλην όμως τότε ήταν εποχές αθλιότητας.

Οι άνθρωποι υποχρεώνονταν να μεταναστεύουν και να αναζητούν αλλού δουλειά, πχ. στη Γερμανία».

«Εάν διαβάζει κανείς το σοβαρό ελληνικό τύπο, θα βρει πολλή αυτοκριτική, όπως και κριτική για την πρακτική του πολιτικού κόσμου των τελευταίων δεκαετιών και για το ότι κάθε κόμμα που ανέβαινε στην εξουσία φρόντιζε πρώτα τους υποστηρικτές του…

Αναρωτιέμαι σε ποια χώρα οι ψηφοφόροι δε θα ψήφιζαν ένα κόμμα ή κόμματα, στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για δύο κόμματα που διαρκώς εναλλάσσονται, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που υπόσχονται πολλά και στη συνέχεια τα τηρούν, πχ. να αποκτούν τα παιδιά τους θέσεις στο δημόσιο τομέα ή να γίνονται υπάλληλοι σε δημόσιες επιχειρήσεις κτλ. Πρόκειται για μία σχετικά βολική κατάσταση, και έτσι θα ενεργούσαν πολλοί και σε άλλες χώρες».

«Κατά πάσα πιθανότητα θα διαρκέσει περισσότερο από δέκα χρόνια έως ότου η Ελλάδα εξέλθει από την κρίση. Ένας δρόμος θα ήταν για παράδειγμα οι επενδύσεις σε σωστά projects, όπως για παράδειγμα μία πρωτοβουλία που υπάρχει τώρα για τη δημιουργία ενός φωτοβολταϊκού πάρκου, του μεγαλύτερου στον κόσμο, για το οποίο αναζητούνται επενδυτές και το οποίο πρόκειται να κατασκευαστεί στη θέση παλιών ορυχείων λιγνίτη».
πηγη