Οι πολλαπλασιαστές ισχύος έχουν καταγραφεί στη στρατιωτική Ιστορία από τα πανάρχαια χρόνια. Πρώτοι πολλαπλασιαστές υπήρξαν τα πρωτόγονα πολιορκητικά μηχανήματα, μέσω των οποίων επιδιωκόταν με ελάχιστο κόστος να κατανικηθεί το σημείο υπεροχής των εχθρών:

οι οχυρώσεις τους. Ακολούθησε μακρά εξελικτική πορεία, και φθάσαμε στους σημερινούς πολλαπλασιαστές χαμηλού (σχετικά προς τα άλλα συστήματα) κόστους, που χωρίζονται σε τέσσερις κύριες κατηγορίες: ηλεκτρονικοί, εκρηκτικοί, παθητικοί και συνδυασμός των προηγουμένων τριών.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα παθητικών πολλαπλασιαστών ισχύ- ος αποτελούν όλα τα παθητικά μέσα απόκρυψης/ παραλλαγής, καθώς και ευρηματικές επινοήσεις χαμηλότατης τεχνολογίας (π.χ. οι Σέρβοι άναβαν φωτιές κάτω από μεγάλες λαμαρίνες κατά τη διάρκεια της επίθεσης του ΝΑΤΟ εναντίον τους, οι οποίες «μπέρδευαν» τους αισθητήρες των κατευθυνόμενων βλημάτων AGM-114 Hellfire και AGM-65 Maverick, που τις στόχευαν νομίζοντας ότι είναι κινητήρες αρμάτων).

 Επίσης έχουν πλέον παραχτεί και ομοιώματα από πλαστικό και μέταλλο αρμάτων και οχημάτων, τα οποία εκπέμπουν στην ίδια περιοχή του φάσματος με τα πραγματικά οχήματα, καθιστώντας τη φασματική φωτογράφηση προβληματική.

Η εν λόγω κατηγορία δεν θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο, καθώς το μόνο που απαιτείται για να δημιουργηθούν αυτά τα μέσα είναι φαντασία και γνώση των βασικών νόμων της φυσικής και της χημείας, το δε κοστολόγιο είναι (σε κλίμακα οικονομίας πολέμου) εξαιρετικά μικρό σε σχέση με το όφελος (ένας πύραυλος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για να καταστραφεί παραπλάνηση δεκάδων ή και εκατοντάδων ευρώ).

Το παρόν άρθρο θα επικεντρωθεί σε ορισμένες εφαρμογές που ήδη διατίθενται στην παγκόσμια αγορά, για δύο λόγους:

αφενός, διότι αυτές έχουν -για την ελληνική πραγματικότητα- ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω μορφολογίας θεάτρου επιχειρήσεων (κυρίως στα νησιά), αφετέρου διότι η καθεμία αντιπροσωπεύει μία από τις άλλες κατηγορίες που μόλις αναφέρθηκαν.

Προφανώς, ο σκοπός δεν είναι να προωθηθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο κάποιο σύστημα, αλλά να επισημανθεί ότι μια αμυντική πολιτική με πρώτιστα αποτρεπτικό χαρακτήρα πρέπει να υιοθετήσει την ευρύτατη χρήση φθηνών συντελεστών ισχύος για σειρά πολύ πρακτικών λόγων.

Πρώτον,δεν διαθέτουμε αρκετά χρήματα για την αγορά πιο εξεζητημένων και ακριβών συστημάτων.

Δεύτερον, είναι μέσα που δεν απαιτούν την παρουσία προσωπικού για να λειτουργήσουν.

Τρίτον, είναι μέσα πολιτικά αναλώσιμα, κάτι εξόχως χρήσιμο σε μια κρίση.

Τέταρτον, πρόκειται για μέσα που έχουν εγγενή στρατηγική ευελιξία (ταχεία άρση και επανατοποθέτηση).

Πέμπτον, διαθέτουν τεχνολογία η οποία είναι δύσκολα ανιχνεύσιμη και παρεμβαλλόμενη.

Έκτον, το αποτέλεσμα της χρήσης τους είναι δυσανάλογα κατά του επιτιθέμενου και υπέρ του αμυνομένου.

Έβδομον, είναι εύκολα αντικαταστάσιμα επί του πεδίου σε περίπτωση βλάβης από ομάδες δύο-τριών ατόμων.

Όγδοον, δεν απαιτούν ειδικές συνθήκες αποθήκευσης, άρα είναι επιχειρησιακά εύκολο να μετακινηθούν.

Ένατον, είναι παντός καιρού και –ορισμένα– παντός περιβάλλοντος.

Δέκατον, πρόκειται για τεχνολογία που στα συστατικά της μέρη δεν «ανήκει» σε κάποιο κράτος, άρα δεν μπορεί να ελεγχθεί διπλωματικά η χρήση της.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ

defencenet.gr