Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζει η Τουρκία τις επιθετικές της ενέργειες στην Κουρδική περιοχή του βορείου Ιράκ, τα διλλήματα όμως που αντιμετωπίζει η Άγκυρα και η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτές τις κινήσεις εντυπωσιασμού…

Δεκαέξι συνολικά μαχητικά καθώς και μονάδες πυροβολικού συνέχισαν να πλήττουν επί «δικαίων και αδίκων» στα πλαίσια της επίδειξης δύναμης που επιχειρεί η Άγκυρα, μετά τις συνεχείς και αμείωτες απώλειες ανθρώπων και υλικού λόγο της επιθετικής δράσεις των μαχητών του ΡΚΚ.

Σύμφωνα με το τουρκικό Γενικό Επιτελείο το πυροβολικό έχει πλήξει συνολικά 168 επίγειους στόχους ενώ μόνο εχθές από αέρος έχουν πληγεί 60 στόχοι σε δύο κύματα επιθέσεων.

Με τον τρόπο αυτό οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις υλοποιούν την απειλή του… σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πως έχει «χάσει την υπομονή του» με αποτέλεσμα να έχει αποφασίσει να «απαντήσει αποφασιστικά» στην «κουρδική προκλητικότητα», την οποία βαφτίζει φυσικά ως «τρομοκρατία».

Σύμφωνα με τα απολύτως ελεγχόμενα κρατικά Μέσα οι αεροπορικές επιδρομές έχουν επικεντρωθεί στο όρος Καντίλ του Βορείου Ιράκ ή Νοτίου Κουρδιστάν – διαλέξτε όποιο όνομα θέλετε, χωρίς όμως να δίνονται περεταίρω πληροφορίες.

Θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως η πρωτοβουλία της Τουρκίας να πλήξει στόχους μέσα στο έδαφος του Ιράκ, αποτελεί σοβαρότατη κλιμάκωση της έντασης αφού η τελευταία φορά που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο ήταν τον Ιούλιο του 2010.

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση του Ρ. Τ. Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει σκληρή και άκαμπτη στάση στο Κουρδικό και για έναν ακόμα λόγο πέραν του ζητήματος της «απάντησης» στους Κούρδους για τις συνεχείς απώλειες και ήττες που προξενούν στις τουρκικές δυνάμεις.

Η εσωτερική αντιπαράθεση με τους στρατιωτικούς σίγουρα δεν του επιτρέπει να ακολουθήσει μία διαλλακτική στάση στο θέμα των Κούρδων, τακτική η οποία θα μπορούσε να υιοθετηθεί αφού το ιδεολόγημα του πανισλαμικού νεοθωμανισμού το προκρίνει.

Αντιθέτως η προσπάθεια το να μην κατηγορηθεί ως «προδότης» ή «μειοδότης» από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του αντιπάλους λειτουργεί ως καταλύτης στην στάση που κρατά αυτή τη στιγμή αναφορικά με την αντιμετώπιση του κουρδικού προβλήματος.

Φεύγοντας από το επίπεδο της εσωτερικής αντιπαράθεσης Νεότουρκων-Κεμαλικών και Πανισλαμιστών-Νεοθωμανών, το δραματικό αδιέξοδο της τουρκικής πλευράς είναι εμφανές.

Τι ακριβώς θα καταφέρουν με χτυπήματα του συγκεκριμένου είδους αναφορικά με τον περιορισμό του ΡΚΚ, η εμπειρία των τελευταίων 27 ετών λέει πως δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα απολύτως.

Άρα, εάν ο Ερντογάν πιεστεί ακόμα περισσότερο τόσο από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με το ΡΚΚ όσο και με τους Κεμαλικούς, είναι δυνατόν να διατάξει την διενέργεια εισβολής στο Βόρειο Ιράκ στο πρότυπο των επιχειρήσεων παρελθόντων ετών;

Με άλλα λόγια εάν οι σημερινές επιχειρήσεις δεν αποτελούν απλά κινήσεις εντυπωσιασμού, οπότε και μετά από λίγες ημέρες ατονήσουν και εκφυλιστούν, αλλά αποτελούν πραγματικά μία προσπάθεια ανάκτησης της πρωτοβουλίας επί του πεδίου της μάχης για την δυναμική επίλυση του ζητήματος, τότε η εισβολή στο Βόρειο Ιράκ αποτελεί μονόδρομο…

Τι θα μπορούσε να συμβεί τότε αναφορικά με τις αντιδράσεις τον τοπικών και των περιφερειακών δυνάμενων και γεωπολιτικών δρώντων;

Με απλά λόγια η κατάσταση σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την ισορροπία την δεκαετία του 90’ όπου οι Τούρκοι είχαν καταστήσει την εισβολή στα εδάφη των Κούρδων του Ιράκ μία διαδρομή… Παγκράτι-Κολιάτσου.

Να υπενθυμίσουμε ακόμα πως δεν έχει περάσει καιρός από τότε που ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ είχε ανακοινώσει την «αποχώρηση» των τουρκικών δυνάμεων από το Βόρειο Ιράκ, την στιγμή που η Άγκυρα κομπορρημονούσε για επιχειρησιακή της επιτυχία, την οποία και κατάπιε «αμάσητη» και τα μάζεψε άρον-άρον από την περιοχή.

Ειδικά τα τελευταία τρία έτη η κατάσταση στη περιοχή βαίνει ακόμα πιο δυσμενής για την Τουρκία, η οποία όχι μόνο αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την κουρδική αυτόνομη πολιτική οντότητα του Βορείου Ιράκ, αλλά και να στείλει γενικό πρόξενο αλλά και να βοηθήσει στην… ανοικοδόμηση της περιοχής, ελπίζοντας στον μελλοντικό έλεγχό της φυσικά.

Εάν σε όλα τα παραπάνω κάποιος προσθέσει την σταδιακή αποχώρηση των δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ, την όλο και στενότερη σχέση των Κούρδων με το Ισραήλ και την Δύση, καθώς και τα γνωστά «νταηλίκια» της Άγκυρας τύπου «Μαβί Μαρμαρά», αλλά και αναφορικά με την έρευνα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και στο θέμα των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, τότε καθίσταται σαφές πως ο εξωτερικός περίγυρος της χώρας μόνο «μηδενικά προβλήματα» δεν παρουσιάζει, στην πραγματικότητα ακολουθείται η πολιτική των «πολλαπλών προβλημάτων» από την Τουρκία η οποία βλέπει το «παιχνίδι να χάνεται» σε όλα το μέτωπα.

Όπως έχουν κατ’ επανάληψη σημειώσει σε άρθρα-παρεμβάσεις και αναρτήσεις, τόσο η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ όσο και το http://www.defence-point.gr η Τουρκία, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, εισέρχεται μία περίοδο εσωτερικών ανακατατάξεων και εξωτερικών προκλήσεων οι οποίες δεν πρόκειται να την αφήσουν ανεπηρέαστη αλλά ούτε και αυτή πρόκειται να αφήσει ανεπηρέαστο τον περίγυρό της.

Για ακόμα μία φορά θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή στους αρμόδιους στην Αθήνα πως δυστυχώς ή ευτυχώς οι αναλύσεις και εκτιμήσεις που έχουμε δημοσιεύσει επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα… Εδώ και ενάμιση χρόνο μιλήσαμε πρώτοι για το θέμα των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), και επικοινωνήσαμε το ζήτημα στο ευρύ κοινό και όχι μόνο, την ίδια ημέρα των γεγονότων του «Μαβί Μαρμαρά» αναφέραμε το τι ακριβώς θα πρέπει να συμβεί στις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου με το Ισραήλ, από τον Σεπτέμβριο του 2010 γράφουμε με αφορμή το δημοψήφισμα στην Τουρκία πως μετά τον Ιούνιο του 2011 και τις εκλογές θα επέλθει το τελικό ξεκαθάρισμα το οποίο θα επηρεάσει και την στάση της Τουρκίας με την Ελλάδα.

Ας υπογραμμίσουμε για ακόμα μία φορά πως το εσωτερικό αδιέξοδο της Άγκυρας, σε συνδυασμό με το Κουρδικό πρόβλημα και ΚΥΡΙΩΣ με τα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο αναφορικά με την εξόρυξη των υδρογονανθράκων έχουν δημιουργήσει μία «κρίσιμη μάζα» έντασης και τριβής η οποία ανά πάσα στιγμή από τον Σεπτέμβριο και ύστερα μπορεί να εκραγεί και η «μπάλα» να πάρει όχι μόνο εμάς αλλά και όλες τις ισορροπίες στην Ευρασία.

Ας προσέξουμε λοιπόν, η περίοδος ειδικά για την Τουρκία είναι πονηρή, η χώρα μας βρίσκεται σε μία κατάσταση οικονομική η οποία εμφανίζεται φυσιολογικά μετά από πολεμική ήττα, ενώ όλες εξελίξεις, οικονομικές και πολιτικές, στην περιοχή μας, επιβεβαιώνουν πως η ιστορική αυτή στιγμή «εγκυμονεί» ανακατατάξεις και τη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας η οποία θα αναδυθεί αναπόφευκτα την επόμενη ημέρα που θα ακολουθήσει τις παρούσες διευθετήσεις.

Το ερώτημα το οποίο μένει να απαντηθεί είναι το τι ακριβώς θα… γεννήσει.

Αναφορικά με εμάς τους Έλληνες τίθεται το ζήτημα εάν θα έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε το αποκληθέν ως «τρομερό μωρό» του 21ου αιώνα…

defence-point