του Ανδρέα Παπαχαραλάμπους*

Η ενεργειακή και οικονομική κρίση θέτει σήμερα την Κύπρο μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα.

Ή θα ζήσει την τελευταία πράξη του δράματος ή την αρχή μιας νέας εποχής. Κανείς δεν μπορεί δυστυχώς να προβλέψει τι μέλλει γενέσθαι κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Είναι γεγονός ακόμη και για τους πιο αδαείς, ότι η Κυβέρνηση εξακολουθεί να βλέπει τα πράγματα μέσα από τη δική της μικροκομματική σκοπιά.

Η μάχη για τη σωστή διακυβέρνηση, την ασφάλεια των πολιτών και την αποφυγή της κατάρρευσης της οικονομίας στην οποία οδηγηθήκαμε σήμερα, προϋποθέτει, όπως κάθε μάχη, πατριωτισμό.

Η πατρίδα μας, όπως και ολόκληρος ο Ελληνισμός, περνούν αυτή τη στιγμή την πιο κρίσιμη φάση της σύγχρονης ιστορίας τους, μετά την εισβολή του 1974.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και η κυβέρνησή του, όμως, δείχνουν να μην το έχουν κατανοήσει.

Συνεχίζουν να παίζουν μικροπολιτικά παιγνίδια, που εξοργίζουν ακόμα και τους ψυχραιμότερους.

Η χώρα καταρρέει, ο κόσμος αγωνιά και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα, λες και μπορούν πια να κοροϊδέψουν κανέναν ότι δεν έχουν ευθύνες.

Πρέπει να δούνε επιτέλους τα πράγματα με ένα αίσθημα σοβαρότητας. Μετά την τραγωδία με τον άδικο χαμό των ζωών 13 συμπατριωτών μας και την ολική ενεργειακή καταστροφή, κινδυνεύουμε να χάσουμε εντελώς και το «παιγνίδι» της οικονομίας. Πρόκειται πια για τη ζωή μας, για το ψωμί μας, για το μέλλον των παιδιών μας.

Είναι δυνατόν σε μια τέτοια στιγμή, να εμπιστευόμαστε το τιμόνι σε ανθρώπους που έχουν δείξει από την αρχή της διακυβέρνησής τους δείγματα απραξίας και ακαταλληλότητας; Σε ανθρώπους που προωθήθηκαν από κομματικές συντεχνίες ως πειθήνια όργανα;

Είναι δυνατόν να μπορούμε να εμπιστευτούμε το μέλλον μας σε ανθρώπους που η μόνη τους έγνοια είναι το συμφέρον και η ικανοποίηση του κόμματός τους;

Άνθρωποι πολύ συχνά απαίδευτοι, εξοργιστικής μετριότητας. Σ’ αυτούς εμπιστευόμαστε την τύχη της Κύπρου;

Στην αδιάκοπη συνέχεια της ιστορίας του τόπου, αυτονόητος ήταν ο πατριωτικός χαρακτήρας του πολιτικού λόγου και των πολιτικών πράξεων.

Δεν διανοήθηκε ποτέ κανείς να παραμερίσει το συμφέρον της πατρίδας για μικροκομματικούς λόγους.

Είναι, λοιπόν, αδιανόητο και αποκρουστικό να βλέπεις την πατρίδα να καταστρέφεται, τον κόσμο να πονά και να υποφέρει, αναζητώντας αγωνιωδώς το γιατί περνά αυτόν το Γολγοθά.

Τον κοιτάζει ο λαός και αναρωτιέται. Ξέρει πού έχει πάει ο τόπος;

Ξέρει πού έχει φτάσει το βούλιαγμα; Ζει τόσο μακριά από την πραγματικότητα, ή εν τέλει κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, μιας και του είπαν έτσι να κάνει;

elkeda.gr