Η προκλητικότητα της Τουρκίας και της κυβέρνησης Ερντογάν σε σχέση με την Κύπρο, το τελευταίο διάστημα και ενόψει της εξόρυξης των υδρογονανθράκων και του φυσικού αερίου , έφθασε στο κατακόρυφο.

Αρχικά στο πλαίσιο της επίσκεψης του στα κατεχόμενα, ο Τούρκος πρωθυπουργός μίλησε για ουσιαστική ένταξη της Βορείου Κύπρου στην Τουρκία και για την εγκατάσταση πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας στο βόρειο κομμάτι.

Στη συνέχεια ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζέστειλε τελεσίγραφο στη Λευκωσία αλλά και την Ουάσιγκτον ότι οι έρευνες για εξόρυξη πετρελαίου και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου αποτελούν πρόκληση για την Τουρκία, δοκιμάζουν την υπομονή της, αναφερόταν χαρακτηριστικά και ναρκοθετούν την πορεία επίλυσης του Κυπριακού.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις στήριξαν την Λευκωσία

Και στις δύο περιπτώσεις η Λευκωσία βρήκε συμπαράσταση και υποστήριξη από Μεγάλες Δυνάμεις. Στην πρώτη περίπτωση η Μόσχαμε διακριτικό , αλλά απολύτως σαφή τρόπο διεμήνυσε στην άγκυρα ότι σε περίπτωση που προσπαθήσει με στρατό να διχοτομήσει το νησί και να εντάξει το βόρειο κομμάτι στην Τουρκία, θα βρει απέναντι της το ρωσικό στρατό.

Στη δεύτερη περίπτωση η Ουάσιγκτον με επίσημο τρόπο , δια του πρέσβη της στην Κύπρο , δήλωσε ότι κατά την αντίληψη της οι έρευνες δεν συνδέονται με την επίλυση του Κυπριακού, ενώ η αμερικανική Διοίκηση δεν βρίσκει κανένα λόγο για να παρέμβει διπλωματικά , στις επιλογές και τη δραστηριότητα , της αμερικανικών συμφερόντων Noble Energy, που θα πραγματοποιήσει την έρευνα και την εξόρυξη.

Η Μόσχα και η Ουάσιγκτον σε καμία περίπτωση δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Παραταύτα από διαφορετικές αφετηρίες και με άλλη διαδικασία λειτούργησαν υπέρ των συμφερόντων της Λευκωσίας , «θωρακίζοντας» την , ως αποτέλεσμα, από την τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα.

Η Λευκωσία όμως σε αντίθεση με την Αθήνα τη τελευταία διετία έχει αναπτύξει μια αποφασιστική οικονομική και πολιτική διπλωματία, που της επιτρέπει σήμερα να προχωρήσει το εθνικό της πλάνο για την ενέργεια, που θα αντιμετωπίσει και τα όποια οικονομικά προβλήματα της έχει δημιουργήσει η ένταξή της στην ευρωζώνη.

Πρώτον προχώρησε στη θέσπιση και τον ορισμό της ΑΟΖ της.Δεύτερον συγκρότησε άξονα – στρατηγική συμμαχία , με το Ισραήλ, που και αυτό έχει συμφέροντα από την έρευνα και την εξόρυξη των ορυκτών και του αερίου στην περιοχή .

Τρίτον η Λευκωσία επέδειξε αποφασιστικότητα ως προς το χρονοδιάγραμμα που προέκρινε και είναι αμέσου δράσης.

Τέταρτον προεξόφλησε την οργίλη αντίδραση της Άγκυρας και υπολόγισε δημιουργικά τα περιορισμένα περιθώρια που έχει ο Ερντογάν να προχωρήσει σε στρατιωτικού χαρακτήρα αντίποινα, σε βάρος της Κύπρου.

Στον αντίποδα βρίσκεται η Αθήνα και η επαίσχυντη , δουλοπρεπή και «γραικύλη» στάση του καθεστώτος Παπανδρέου απέναντι στην Άγκυρα, με την επονομαζόμενη «στρατηγική του Ερζερούμ».

Η Αθήνα δεν θεσπίζει, πόσο μάλλον να ορίσει ΑΟΖ. Δεν ξεκαθαρίζει τις προθέσεις της σε σχέση με το Καστελόριζο, όπου συνδέεται η Ελληνική ΑΟΖ , με εκείνες της Κύπρου και του Ισραήλ, επιτρέποντας στην Άγκυρα να χαρακτηρίζει την περιοχή «γκρίζα ζώνη», με υστερόβουλο στόχο να την εντάξει στη δική της ΑΟΖ, αφού στο γεωγραφικό αυτό σημείο μπορεί μόνον μια ενδεχόμενη τουρκική ΑΟΖ να συναντηθεί με την ΑΟΖ της Αιγύπτου.

Δεν προχωρά σε μια στρατηγικού χαρακτήρα σχέση με το Ισραήλ, στο επίπεδο της οικονομικής διπλωματίας, παρά τη δεινή οικονομική κρίση στην οποία βρίσκεται.

Τακτική ικέτη ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση

Η πολιτική Παπανδρέου, μια τακτική ικέτη απέναντι στη νέα Υψηλή Πύλη των νέο-Οθωμανών, με αφετηρία το Ερζερούμ, για να προχωρήσει σε έρευνα και εξόρυξη των πετρελαίων και του φυσικού αερίου στην περιοχή του Αιγαίου , έχει αποδεχθεί ως προαπαιτούμενο την διχοτόμηση του Αιγαίου με την Τουρκία και ανοίγει το δρόμο , με μια συμφωνία που είναι έτοιμη προς υπογραφή με την Τουρκία , για τον Οκτώβριο για την «καντονοποίηση» της Ελληνικής επικράτειας, σε μια νοητή συνέχεια του «Καλλικράτη». Σημειωτέον δεν μιλάμε για τα ποσοστά Ελλάδος- Τουρκίας στο διεθνές κονσόρτσιούμ που ενδεχομένως αναλάβει την έρευνα και την εξόρυξη των ορυκτών στην περιοχή του Αιγαίου, αλλά για μια συμφωνία πολύ ευρύτερη.

Χαρακτηριστικό της ευτέλειας στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική διπλωματία είναι ότι στις τελευταίες προκλήσεις σε βάρος της Κύπρου από την Άγκυρα, η αντίδραση της Αθήνας και η συμπαράσταση στη Λευκωσία υπήρξε ανύπαρκτη.

Και για να είναι ορατά όλα τα δεδομένα η Λευκωσία εκτός από τη στάση στήριξης που είχε από τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, έχει απέναντι της τη λυσσώδη αντίδρασή της Γαλλίας, αφού το Παρίσι θεωρούσε μέχρι πρότινος ως βέβαιη την εμπλοκή του , με γαλλικές εταιρείες, στην έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου και αερίου στη Κύπρο και την Ελλάδα, κάτι που τουλάχιστον για την περίπτωση της Λευκωσίας, έχει από καιρό διαψευσθεί.

Έτσι το Παρίσι, εκτός από το Βερολίνο, βρίσκεται σε μια σύγκλιση συμφερόντων με την Άγκυρα, θέλοντας να αποτρέψει τις εξελίξεις στην Κυπριακή και Ισραηλινή ΑΟΖ, έχοντας την Αθήνα σε ρόλο «πιστού υπηρέτη» στο πλευρό του.

Που καταλήγουμε ; Για να έχεις διεθνείς συμμαχίες ή συμπαράσταση από τον διεθνή παράγοντα ή μεγάλες δυνάμεις όπως η Αμερική και η Ρωσία, θα πρέπει πρώτα εσύ ως χώρα και ως κυβέρνηση να έχεις εθνική στρατηγική και σχέδιο, που να το υπερασπίζεσαι έμπρακτα και δυναμικά. Όταν εσύ είσαι φύση και θέση υποτελής , όπως η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας Παπανδρέου, αλλά και σε πολλές άλλες περιόδους, τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν είσαι μια σημαντική χώρα για κανέναν.

Προτιμούν όλα τα κέντρα διεθνούς πολιτικής να συζητούν και να συμφωνούν με τους «πάτρωνες» σου ή και μεταξύ τους, χωρίς εσένα.

Επίσης όταν έχεις εθνική στρατηγική δεν σημαίνει ότι απέναντι σε αυτήν θα έχεις μόνον συμμάχους ή ότι η υλοποίηση της δεν εμπεριέχει ρίσκο, όπως στην Κύπρο είχαμε τη μεγάλη καταστροφή με την έκρηξη του πολεμικού υλικού και τις επιπτώσεις στο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στο Βασιλικό. Όμως ποιος είπε ότι η διπλωματία και η διεθνής πολιτική είναι ένα εύκολο game για δειλούς , ανεπαρκείς και γραφειοκράτες;

newscode