Για όσους έχουν καλή μνήμη (στην Ελλάδα η μνήμη είναι  συνήθως επιλεκτική και κατά καιρούς γίνεται και εξαιρετικά ασθενής) σαν εισαγωγή για την παρακάτω είδηση θα σας πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 λοιπόν η Τουρκία αποφάσισε να ξεκινήσει ένα φιλόδοξο ναυπηγικό πρόγραμμα κορβετο-φρεγατών (καμιά σχέση με την δική μας εφεύρεση της δεκαετίας του 2000 που κατέληξαν στις FREMM) προκειμένου να αντικαταστήσουν παλιά πλοία προ του Β΄ΠΠ.

Επέλεξαν λοιπόν (με αμερικανική καθοδήγηση) μια αμερικανική σχεδίαση ενός συνοδού αντιτορπιλικού (destroyer escort), την κλάση «Claud Jones», απέκτησαν δικαιώματα στα σχέδια και ξεκίνησαν να ναυπηγήσουν μια τουρκική έκδοση. Οι ίδιες οι αμερικανικές ναυπηγήσεις δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες, κατασκευάστηκαν μόνο τέσσερα πλοία, έδρασαν ανεπιτυχώς σε ανθυποβρυχιακό ρόλο και τελικά μετά από μόλις 15 χρόνια υπηρεσίας, (ξε)πουλήθηκαν στην Ινδονησία.

Οι Τούρκοι πήραν την αμερικανική σχεδίαση και αποφάσισαν να την βελτιώσουν τροποποιώντας την. Την έκαναν λίγο μεγαλύτερη και βαρύτερη. Με τα νέα υδροδυναμικά χαρακτηριστικά τους όμως οι τουρκικές φρεγάτες κλάσης «Berk», όπως ήταν γνωστές,  παρά το γεγονός ότι είχαν 50% ισχυρότερους κινητήρες, ήταν αργότερες από τις αμερικανικές αντίστοιχες και είχαν χειρότερες επιδόσεις πλεύσης.

Σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε (και ένα γιγάντιο πρόγραμμα ναυπηγήσεων MEKO 200TR) και σε δέκα ημέρες η κορβέτα «Heybeliada» (F511) της κλάσης MilGem, η πρώτη του προγράμματος ναυπήγησης 8 πλοίων θα ενταχθεί σε υπηρεσία. Παράλληλα η φρεγάτα του ίδιου προγράμματος «Buyukada» (F512) (με βαρύτερο οπλισμό), η πρώτη από τέσσερα σκάφη TF-100, βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ναυπήγησής της.

Η κλάση, που έχει έντονες ομοιότητες με την αμερικανική σχεδίαση LCS ενσωματώνει χαρακτηριστικά στελθ αλλά και σταδιακά όλο και περισσότερο εξοπλισμό τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής.

http://ptisidiastima.