Υπάρχει ένας διάχυτος «φόβος», ότι κάτι πάει να γίνει με τη Τουρκία, και ως εκ τούτου θα πρέπει να τρομάξουμε, γιατί δεν είμαστε σε θέση να τα βγάλουμε πέρα.

Κακώς. Η ηττοπάθεια είναι ο χειρότερος σύμβουλος αυτές τις ώρες.

Άσχετα αν η χώρα μας βρίσκεται αυτή τη χρονική συγκυρία σε οικονομικό ναδίρ, και άσχετα αν η Τουρκία πλασάρεται ως μια από τις αναδυόμενες περιφερειακές οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, η κατάσταση δεν είναι ούτε για κλάματα, ούτε για  ντου στα σούπερ μάρκετ.

Η άποψή μου γράφτηκε σε διάσπαρτα σχόλια, αλλά καλό θα ήταν να ανακεφαλαιώσουμε.

Τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης από την περίοδο ανάληψης της εξουσίας από τον Ερντογάν, η Τουρκία όλο και αποστασιοποιείται από τη παραδοσιακή της στάση, που την ήθελε τσιράκι των Αμερικανών, και κοσμικό μαντρόσκυλο του ΝΑΤΟ στη Μ. Ανατολή.

Η θέση της στον πόλεμο του Ιράκ το 2003 ήταν ενδεικτική.

Και όχι μόνο δεν βοήθησε τις ΗΠΑ, αλλά έκανε και γενναία ανοίγματα προς το Ιράν, που αποτελεί το διαχρονικό κόκκινο πανί για τους Αμερικάνους.

Συνεπώς, έχει ήδη μια κίτρινη κάρτα από τη Ουάσιγκτον.

Παράλληλα, βρήκε τη πόρτα της ΕΕ κλειστή, με αποτέλεσμα να επικρατήσει μια εσωστρέφεια στη χώρα, που μόνο καλό δεν κάνει στη διεθνή της εικόνα.

Εκτός των άλλων, ο Ερντογάν κήρυξε πόλεμο και στη στρατιωτική ηγεσία της χώρας του, συλλαμβάνοντας, φυλακίζοντας, και απομονώνοντας πολλούς ανώτατους στρατιωτικούς, σπέρνοντας το χάος στις  άλλοτε παντοδύναμες (πολιτικά) ένοπλες δυνάμεις.

Παράλληλα, έχει απέναντι του ολόκληρο το κεμαλικό κοσμικό καθεστώς, διανοούμενοι, μεσαία τάξη, ελίτ, κλπ.  που δημιούργησε τη σύγχρονη Τουρκία.

Στο μέτωπο των Κούρδων, αν και έκανε κάποιες προσπάθειες ανοίγματος, στο τέλος απέτυχε, με αποτέλεσμα αυτό το διάστημα να διεξάγονται σκληρές μάχες στην νοτιοανατολική Τουρκία, να σκοτώνονται Τούρκοι στρατιώτες, και να αναλαμβάνει ρόλο η αστυνομία, αφού όπως φαίνεται ο Ερντογάν δεν εμπιστεύεται πλέον το στρατό του.

Ανοίγματα είχε κάνει και προς τη Συρία, η οποία όμως κινδυνεύει τώρα  με ανατροπή του καθεστώτος του Άσαντ, και ότι αυτό συνεπάγεται, αφού η Τουρκία είχε επενδύσει σ αυτό.

Και επίσης να μη ξεχνάμε τους Κούρδους της Συρίας, που ψάχνουν την μεγάλη ευκαιρία τους.

Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό απ΄όλα, ο Ερντογάν μέσα στο πάθος του να το παίξει ο προστάτης του Ισλάμ (και των Παλαιστινίων) τα χάλασε με το Ισραήλ.

Την σούπερ ντούπερ  στρατιωτική υπερδύναμη της περιοχής, που μεταξύ άλλων διαθέτει πολύ ισχυρότερη αεροπορία και από τη Γαλλία, και που αν μη τι άλλο δεν μασάει ποτέ και από κανέναν.

Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Αμερική άγεται και φέρεται από τα ισραηλινά λόμπυ, όσο και να μη θέλει ο Ομπάμα, η θέση της σε μια τέτοια διαμάχη είναι προκαθορισμένη.

Από κει και πέρα μπλέκουμε με θέματα ενέργειας,  αγωγών, ΑΟΖ, Κύπρου, ρωσικών συμφερόντων, αναγκών της ΕΕ για νέα κοιτάσματα αερίου, και νέες εναλλακτικές διόδους που θα παρακάμπτουν την Ουκρανία, αμερικανικές εταιρίες εξόρυξης,  και πάει λέγοντας.

Εν ολίγοις, η Τουρκία δεν είναι σε ιδιαίτερα ισχυρή θέση, άσχετα αν το παίζει λιοντάρι. Πρόκειται στην ουσία για ένα τεχνητό μόρφωμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Και βεβαίως, τουλάχιστον στο Αιγαίο, η Ελλάδα δεν είναι αμελητέα δύναμη, και κάλλιστα θα μπορούσε να σταθεί στο ύψος της σε μια βραχυχρόνια σύγκρουση, ασχέτως της όποιας (ανεπαρκούς συνήθως) πολιτικής ηγεσίας της.

Για αυτό, ας μη τα βάφουμε μαύρα, ας μη φοράμε πλερέζες, και ας μην πλακωνόμαστε στα σούπερ μάρκετ για κονσέρβες και ξηρά τροφή.

Πολύ πριν επέλθει η οικονομική κρίση, είχα γράψει ότι ένα μπαμ, ένα θερμό επεισόδιο, θα ήταν ότι πρέπει να για να συνέλθουμε από την υλιστική ευδαιμονία και την πνευματική μας βυθιότητα, και να ξαναγίνουμε Έλληνες.

Με τη κρίση που μας βρήκε, κάτι τέτοιο ίσως και να λειτουργούσε ως ηλεκτροσόκ άμεσης θεραπείας μας.

Εκτός και αν μέσα στην γενικότερη ατυχία μας φανούμε τυχεροί, και δεν χρειαστεί να λερώσουμε τα χέρια μας, αφήνοντας το Ισραήλ να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Και μπορεί, και μάλλον θέλει, προκειμένου να δώσει ένα ακόμη μάθημα σε όσους το επιβουλεύονται.

Τα κεφάλια ψηλά λοιπόν. Άλλωστε, όπως είχε πει και η φιλόσοφος Χάνα Αρεντ, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από το θάνατο…. (και έχουν να κάνουν με αξιοπρέπειες και τα τοιαύτα).

Strange Attractor

antinews