Ενδεχομένως ο πόλεμος Τουρκίας – Ισραήλ να έχει ήδη αρχίσει, με το «κλείσιμο» της στρόφιγγας των Ισραηλινών πληροφοριών για τις κινήσεις των ανταρτών του ΡΚΚ, ευθύς μετά την υπόθεση “Mavi Marmara”.

Έγκυρες ειδικές πηγές αιτιολογούν με τον τρόπο αυτό την θεαματική αύξηση αφενός των επιθέσεων του ΡΚΚ αφετέρου την αυξημένη αποτελεσματικότητα τους.

 

 

Πράγματι, τις «καλές ημέρες» του ειδυλλίου μεταξύ των δυο χωρών η εμπειρία του Ισραήλ στην ηλεκτρονική συλλογή πληροφοριών (ELINT) και η χρήση προηγμένων τεχνικών και συστημάτων στα Τουρκο – Ιρακινά σύνορα παρείχε πολύτιμες πληροφορίες στον Τουρκικό στρατό σχετικά με τις κινήσεις και τις ροές μαχητών και όπλων από την Κουρδική βάση του Καντίλ. (χάρτης 1)

Οι Ισραηλινοί πλαισίωναν με ειδικό προσωπικό και παρείχαν τεχνολογική υποστήριξη στις δραστηριότητες αυτές και ένας εντυπωσιακός όγκος πληροφοριών από υποκλοπές κινητών τηλεφώνων και ασυρμάτων του ΡΚΚ επέτρεπαν στην  ΜΙΤ και τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να έχουν σαφή εικόνα των κουρδικών δραστηριοτήτων στις διακεκαυμένες ζώνες του Hakari και των Τουρκο-Ιρακινών συνόρων.

Εάν αξιολογήσουμε δε και τις πληροφορίες για «αναγκαστική προσγείωση» στο Ισραήλ των UAV (ανεπάνδρωτων αεροχημάτων αναγνωρίσεως) ‘’Heron” του Τουρκικού στρατού  υπό το πρόσχημα της συντηρήσεως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τώρα οι Τούρκοι ευρίσκονται στο «σκοτάδι» και αναγκάζονται να βασισθούν σε ίδιες δυνάμεις και παραδοσιακές τεχνικές κατά τα φαινόμενα αναποτελεσματικές.

Θα θυμίσω ότι πρίν από μερικούς μήνες σημειώθηκε τρομοκρατική ενέργεια του ΡΚΚ στην Σαμψούντα, στην ΒΑ Τουρκία όπου δεν υπάρχει τοπικό Κουρδικό στοιχείο και άρα επρόκειτο για « βαθεία διείσδυση» μαχητών που πέρασε απαρατήρητη.

Οι δυο χώρες γνωρίζουν άριστα εκάστη το «μαλακό υπογάστριο» της άλλης και η φαεινή ιδέα των Ερντογάν – Νατβούτογλου να παίξουν το χαρτί της Γάζας για την προώθηση των Τουρκικών συμφερόντων στην Α. Μεσόγειο και στο εν εξελίξει παίγνιο με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων  οδηγεί μοιραία σε «κτύπημα κάτω από την ζώνη» του Ισραήλ στο Κουρδικό.

Έτσι το παίγνιο για το Ισραήλ είναι η πάσει θυσία διατήρηση του ομφάλιου λώρου με την Δ. Ευρώπη που περνά απο τις ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδος, με δυνατότητες υποστηρίξεως αγωγών, τηλεπικοινωνιακών κυκλωμάτων, σταθμού υγροποιήσεως αερίου κ.α.

ΧΩΡΙΣ την παρεμβολή ασταθών «δυτικόφιλων» αραβικών καθεστώτων όπως η Αίγυπτος η καθαρά εχθρικών πρός το Εβραϊκό κράτος όπως ο Λίβανος και η Συρία.

Για την Τουρκία πάλι, η γνωστή λαθροχειρία με την ΑΟΖ του Καστελόριζου, η «ένωση» των ορίων ΑΟΖ Τουρκίας – Αιγύπτου και η μέσω της «ανταλλαγής» τμημάτων ΑΟΖ μεταξύ «ΤΔΒΚ», Αιγύπτου, Λιβάνου και Τουρκίας  επαφή με την ΑΟΖ της λωρίδος της Γάζας επιτρέπει την πλήρη αποκοπή του ελληνο-κυπριακού χώρου, τον ενεργειακό στραγγαλισμό του Ισραήλ και την οριστική εμφάνιση της Τουρκίας ως τοπικού παράγοντος Ισχύος στην Μ. Ανατολή – Α. Μεσόγειο και «προστάτη» των αραβικών δικαιωμάτων, όπως μαρτυρά η Τουρκική υποστήριξη στις αιτιάσεις του Λιβάνου για την ΑΟΖ του.

Ας σημειωθεί, πως όλα αυτά τα Κράτη, ΔΕΝ έχουν προσυπογράψει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και οι αναφορές στην ΑΟΖ είναι καθαροί τακτικισμοί και προσπάθειες προσπορισμού οφελών από μια συγκεχυμένη κατάσταση.

Να πούμε εδώ ότι μολονότι τα κατεχόμενα της Παλαιστίνης δεν είναι πλήρες μέλος του ΟΗΕ, «έχουν» ΑΟΖ, η οποία εμφαίνεται στον χάρτη 2 και ο κύριος λόγος που Τουρκία ξεκίνησε την εκστρατεία κατά του αποκλεισμού της Γάζας, τους «στολίσκους ελευθερίας» (τους οποίους έσπευσαν να υποστηρίξουν διάφοροι ημέτεροι ανεγκέφαλοι) είναι η εμφάνιση της ως «προστάτου» των δικαιωμάτων των κατεχομένων, με το αζημίωτο :

 Όπως είπαμε παραπάνω, η Τουρκία επιθυμεί να φθάσει την ολίγιστη ΑΟΖ της έως το …Σουέζ !

Στον Τουρκικό χάρτη 3, του 2008, που παρουσιάζει τις Τουρκικές απόψεις για την ΑΟΖ της χώρας ΔΕΝ υπάρχει πρόβλεψη για ΑΟΖ της Γάζας.

Το «φρούτο» αυτό ανακάλυψαν οι Τούρκοι κατά  την «νέα εποχή Νταβούτογλου», που υιοθέτησε ασμένως την θέση «Πώς το Ισραήλ  λεηλάτησε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Παλαιστίνης»

Το Ισραήλ μπορεί να «παίξει» πολύ πιο εύκολα, αφού στο Κουρδικό χάος μεταξύ Συρίας, Τουρκίας και Ιράκ η όποια ανάμειξη με ειδικές δυνάμεις θα περάσει τυπικά απαρατήρητη ενώ η αντίστοιχη Τουρκική ανάμειξη απαιτεί θεαματικές κινήσεις με πλοία και αεροσκάφη.

Να σημειωθεί εδώ ότι το Ισραήλ διαθέτει τεράστιο στόκ Σοβιετικών όπλων ιδανικό για συγκεκαλυμμένες δραστηριότητες.

Όσον αφορά στην χρήση «κλασικών» στρατιωτικών μέσων όπως το Ναυτικό, η Τουρκία κινδυνεύει με την λεγόμενη «υπερέκταση».

Μια παρουσία έστω και συνοδευτική σε απόσταση 250- 300 ν.μ. από τις Τουρκικές ακτές απαιτεί πλοία μεγέθους φρεγάτας, πλοία ανεφοδιασμού και βεβαίως αεροπορική κάλυψη.

Πόσα πλοία μπορεί να διαθέσει η Τουρκία; Από τις 16 – 17 φρεγάτες τουλάχιστον τρεις η τέσσερις επιχειρούν στην Λιβύη η τελούν υπό συντήρηση μετά τις επιχειρήσεις του embargo, τουλάχιστον  δυο περιπολούν στον Περσικό και την Σομαλία καιβεβαίως υπάρχει και το Αιγαίο.

Πιθανολογείται ότι στην Α. Μεσόγειο θα επιχειρήσουν οι τύπου Gaziantepe (αμερικανική κλάσση OH Perry), θεωρητικώς οκτώ εκ των οποίων κάποιες έχουν εκσυγχρονισθεί η τελούν υπό εκσυγχρονισμό στα πλαίσια του προγράμματος GENESIS.

Ο τύπος αυτός κρίνεται καταλληλότερος λόγω  αναβαθμισμένων αισθητήρων και ηλεκτρονικών και της ικανότητος αντιαεροπορικής αμυνας περιοχής που διαθέτει με την παρουσία του ΑΑ βλήματος Standard SM – 1MR βεληνεκούς 90 ν.μ.,  εκτός των Evolved Sea Sparrow βεληνεκούς 40 ν.μ.

Φυσικά στην περίπτωση αυτή το Τουρκικό ΠΝ στερείται της ικανότητος αυτής στο Αιγαίο και στην παρουσία του σε άλλα θέατρα επιχειρήσεων όπως στην Λιβύη και την Σομαλία.

Οι πεπαλαιωμένες κορβέτες κλάσεως Estienne d’Orves, κατάλληλες για παράκτια επιτήρηση και αστυνόμευση ακτών, δεν κρίνονται ικανές για μια αποστολή στο «στόμα του Ισραηλινού λύκου», όπου ούτως η άλλως όλα τα συμμετέχοντα πλοία θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα ηλεκτρονικά αντίμετρα της Raphael και της ELBIT, τις αντιαεροπορικές – αντιβληματικές συστοιχίες, τα αντιπλοϊκά βλήματα GABRIEL όλων των εκδόσεων (εως και 105 ν.μ. βεληνεκές) των Ισραηλινών , ενώ τα βλήματα επιφανείας – επιφανείας HARPOON που διαθέτουν τα τουρκικά πλοία είναι μάλλον «ελαφρά».

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου το έθεσε ακριβέστερα : Όποιος πλησιάσει στην ζώνη αποκλεισμού θα έχει να αντιμετωπίσει τα δυο «μακριά χέρια» του Ισραήλ.

Την Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό. Το τελευταίο, σίγουρα υστερεί σε σύγκριση με το Τουρκικό σε επίπεδο μεγάλων ναυτικών μονάδων,  αλλά δεν θέλω να βάλω στην ζυγαριά την παρουσία τριών ΥΒ Dolphin οπλισμένων με βλήματα cruise με συμβατική ή  πυρηνική γόμωση…

Εκείνο βέβαια το «μακρύ χέρι» που κάνει την διαφορά είναι η Ισραηλινή Αεροπορία που με περίπου 90 F-15 και 250 F-16 διαφόρων τύπων (σύν άλλους τύπους αεροσκαφών αλλά αναφέρομαι στον «κορμό») αποτελεί μια δύναμη κρούσεως που η Τουρκία απλώς δεν μπορεί να σκεφθεί να αντιμετωπίσει και εάν προσθέσουμε την διαφορά σε εκπαίδευση, εμπειρία και ηλεκτρονικά οι Τούρκοι θα πρέπει να αλλάξουν γειτονιά…

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η παρασάγγας Ισραηλινή υπεροχή στον τομέα “Situation Awareness” (“επίγνωση τακτικής καταστάσεως”) με κάθε είδους αισθητήρα επιφανείας και αέρος και εξελιγμένα συστήματα ELINT – SIGINT (συλλογή πληροφοριών από εκπομπές κάθε είδους και υποκλοπές επικοινωνιών) ενώ το Ισραήλ κατέχει μια επίζηλη θέση διεθνώς στον τομέα του Ηλεκτρονικού Πολέμου (μέτρα ηλεκτρονικής υποστηρίξεως – παρεμβολές).

Αναφέρθηκα παραπάνω στο φαινόμενο της «υπερεκτάσεως» και είναι προφανές πως μια «αξιοπρεπής» Τουρκική αεροναυτική παρουσία στα ανοικτά της Γάζας, ή νότια της Κύπρου πλησίον των εξεδρών γεωτρήσεων, απαιτεί μια αντίστοιχη αποψίλωση της Τουρκικής παρουσίας στο Αιγαίο, ακόμη και στην «ενδιάμεση» περιοχή του Καστελορίζου.

Για τους λόγους αυτούς, πιστεύω πως η εξέλιξη της Τουρκο –Ισραηλινής διαμάχης θα έχει έντονα «ασύμμετρο» χαρακτήρα, με εκατέρωθεν «ειδικές επιχειρήσεις» και πλήγματα που θα επιδιώκουν να «κρεμάσουν στα μανταλάκια» της διεθνούς κοινότητος τον αντίπαλο για υποστήριξη της τρομοκρατίας, παραβίαση διεθνών συνθηκών, την «ατιμωρητί» ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου από το Ισραήλ κ.α. έως και την αναγκαστική παρέμβαση των ΗΠΑ.

Αυτό ασφαλώς και δεν πρέπει να σημάνει εφησυχασμό για την ελληνική πλευρά, αφού οι συνθήκες για πρόκληση  θερμού επεισοδίου στην περιοχή του Καστελορίζου η των «μικρών Δωδεκανήσων» ευνοούν την Τουρκία η οποία θα προτιμήσει μια «λογική» κίνηση από την «υπερέκταση» στην Γάζα και στα Κυπριακά κοιτάσματα και είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί ένα «αδύνατο σημείο» για να προβάλλει τις παράλογες αξιώσεις της.

Έχω ξαναγράψει εδώ πως ο «τσαμπουκάς» με το Ισραήλ έχει σαφή όρια, εκτός από την περίπτωση του ατυχήματος, πιθανού όταν συγκεντρώνονται εκνευρισμένοι άνθρωποι με πλοία, αεροσκάφη και πυραύλους σε μια μικρή θαλάσσια ζώνη, σε απόσταση βολής από ανεξέλεγκτες δυνάμεις όπως π.χ. η Χεζμπολά στις Λιβανικές ακτές.

Στην αστάθμητη αυτή εξέλιξη  συμβάλλει και η πρόσφατη αναταραχή στην Αίγυπτο, με την πυρπόληση της Ισραηλινής πρεσβείας και τις ενδείξεις ότι το στρατιωτικό καθεστώς ΔΕΝ είναι πια δεδομένο στον φιλοδυτικό και έστω  ουδέτερο προσανατολισμό του ως πρός το Ισραήλ. Με την παρότρυνση της «φίλης» Τουρκίας, πόσο μπορούν να ελεγχθούν οι Αιγυπτιακές ριζοσπαστικοποιημένες πια μάζες  και ποιός θέλει να τις ελέγξει και όχι να τις «εξαπολύσει» σε μια παναραβική περιπέτεια ;

Σε κάθε  περίπτωση η  έμπρακτη αμφισβήτηση της ΑΟΖ του Καστελορίζου με κάποιο «θερμό επεισόδιο», π.χ. με «δημοσιογράφους» της ΜΙΤ, με παροχή βοήθειας σε …επι τούτοις κινδυνεύον σκάφος εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, με αναχαίτιση πλοίου   α λα EXPLORAκ.α. φαίνεται πιο πιθανή, την στιγμή μάλιστα που το «Τουρκο- Αιγυπτιακό» ειδύλλιο (σε προηγούμενη ανάρτηση μου αναφέρθηκα  στον Ιμπραήμ !) μας στριμώχνει και από τα Νότια :

Ποιά θα είναι η τοποθέτηση της Αιγύπτου ως πρός την ΑΟΖ του νησιού μας και την Τουρκική επιδίωξη «Οθωμανικού lebensraum» στα ορια των ΑΟΖ Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου ;

Parsifal