του Ιωάννη Μάζη*

Ένα θερμό επεισόδιο στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ίσως και πλησίον του Καστελλορίζου, το οποίο θεωρούν στην Άγκυρα άνευ ΑΟΖ (!) ώστε να επεκτείνουν την τουρκική ΑΟΖ μέχρι την Κρήτη και να καλύψουν και την Κύπρο, είναι πιθανό.

Η αυτοπαγιδευμένη στους λεονταρισμούς της Άγκυρα, δεν έχει πολλά περιθώρια να περιορισθεί σε λόγια μόνον αυτήν τη φορά. Τα ακολουθούντα σημεία της έκθεσης του ΟΗΕ για το «Μαβί Μαρμαρά», όχλησαν την ισλαμιστική κυβέρνηση της Άγκυρας:

● Σημείο 1: «Η Τουρκία δεν έπραξε παν το δυνατόν για να αποτρέψει το επεισόδιο».

 

 

● Σημείο 2: 1. Αναγνωρίζει ότι το Ισραήλ ως κράτος έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα. 2. Θέτει εν αμφιβόλω τα κίνητρα και τους σκοπούς των οργανωτών του στολίσκου και ιδιαιτέρως της Οργανώσεως ΙΗΗ (η οποία άλλωστε εξεδιώχθη από τα κεντρικά γραφεία της στη Φραγκφούρτη με απόφαση της γερμανικής κυβερνήσεως, ως συνεργαζομένη με ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις).

● Σημείο 3: Αναγνωρίζει ότι «κακοποιήθηκαν βάναυσα και ετέθησαν σε κρίσιμη για τη ζωή τους κατάσταση, τρεις Ισραηλινοί στρατιώτες ενώ πολυάριθμοι ισραηλινοί στρατιώτες τραυματίσθησαν από τους ακτιβιστές».

● Σημείο 4: Θεωρεί νόμιμο τον ναυτικό αποκλεισμό.

Τα ανωτέρω σημεία ακυρώνουν εμφατικώς τις επιδιώξεις της ισλαμιστικής Τουρκίας να δράσει υπό «καθεστώς υπερασπιστού της διεθνούς νομιμότητος και του ανθρωπισμού» στη Μέση Ανατολή -και στα πλήρη κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδριτών μεθανίου ύδατα της Ν/Α Μεσογείου.

Η Άγκυρα αντιλαμβάνεται ότι, εάν λειτουργήσει ο άξων μεταφοράς υδρογονανθράκων Ισραήλ – Κύπρου – Κρήτης – Ιονίου – Ευρώπης, ακυρώνεται κάθε φιλοδοξία της:

1. Να εκβιάζει τη δυτική οικονομία και πολιτική μέσω του αγωγού φυσικού αερίου ΙTGI αλλά και μέσω του πιθανού να κατασκευασθεί, σε διαφορετική περίπτωση, σωληναγωγού Νabucco.

2. Να συνεργασθεί με τη Ρωσία στον τομέα της μεταφοράς φυσικού αερίου από την Σαμψούντα στον Κόλπο της Κιλικίας ώστε να επηρεάζει με ανάλογο τρόπο τον Λίβανο και τη Συρία, αλλά κυρίως το Ισραήλ.

Ο προαναφερθείς άξων, όμως, διαθέτει περί το ένα τρισεκατομμύριο κυβικά μέτρα φυσικού αερίου προς μεταφορά στην ενεργοβόρα ευρωπαϊκή οικονομία, και μάλιστα εν καιρώ οικονομικής κρίσεως. Αυτό σημαίνει πλήρη απεξάρτηση της Δύσεως από τους αραβομουσουλμανικούς, αλλά και από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, δηλαδή πλήρη αχρήστευση των δρομολογίων τα οποία φιλοδοξεί να ελέγξει η ισλαμική Τουρκία.

Κάτι όμως, που δεν εξυπηρετεί τις ΗΠΑ και το Ισραήλ διότι τις εκθέτει στους εκβιασμούς μιας νεο-οθωμανικής Αγκύρας με εξαιρετικά επικίνδυνες «φιλίες και συνεργασίες» στην περιοχή.

β. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι κάθε επιρροή της στο Βόρειο, το κατεχόμενο 37 χρόνια από 43.000 τουρκικά στρατεύματα, τμήμα της Κύπρου θα εξατμιστεί. Ο τουρκοκυπριακός πληθυσμός – αλλά και η πλειονότητα των Τούρκων εποίκων (περίπου 160.000 έχουν μεταφερθεί από την Ανατολία από το 1974 μέχρι σήμερα) – θα αντιληφθεί ότι το οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό συμφέρον τους βρίσκεται σε μια ενωμένη ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία και όχι σε «τουρκικά προτεκτοράτα» επί της βορείου πλευράς της Μεγαλονήσου. Οι ήδη εκδηλωθείσες εξεγέρσεις τους το αποδεικνύουν.

γ. Αντιλαμβάνεται ακόμη η Άγκυρα ότι τώρα πρέπει να ασκήσει πίεση στο Ισραήλ, ώστε να αυξηθεί η τρωθείσα αξιοπιστία της στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, μετά την άνευ αντιδράσεων στάση της έναντι του αρνουμένου να της ζητήσει, συγγνώμη κράτους του Ισραήλ.

δ. Επίσης αντιλαμβάνεται ότι μόνον έτσι, με νέο αυξημένο κύρος στον ισλαμικό κόσμο, θα μπορεί πειστικά να διεκδικήσει τη λεία της από τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια της Νέας Λιβύης. Επίσης μια «αδικηθείσα Τουρκία», διεκδικούσα όχι μόνον το δίκαιό της, αλλά και τη διεθνή δικαιοσύνη, νομιμοποιείται να προβεί, κατά την νταβουτόγλειον αντίληψη, σε «θερμά επεισόδια» στη Ν/Α Μεσόγειο ώστε να εκβιάσει την Ουάσιγκτον, η οποία, προς κατευνασμόν της Τουρκίας, μπορεί να ανεχθεί τουρκική παρέμβαση σε μέρος των υδρογονανθράκων της Νοτίου Λιβύης που δεν πρόλαβε να αποκτήσει το Πεκίνο.

Υπενθυμίζω την επίσκεψη Νταβούτογλου στην Λιβύη (14.09.2011).

ε. Στο ίδιο ακριβώς σκεπτικό εντάσσεται και η περίπτωση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στον υποθαλάσσιο χώρο μετά τις εκβολές του Νείλου. Υπενθυμίζω επίσκεψη Ερντογάν στην Αίγυπτο (12-14.09). Ανάλογα τα κίνητρα της επισκέψεως Ερντογάν στην Τυνησία (14 έως 15.09).

Όλα τα ανωτέρω αποτελούν σημαντικά στρατηγικά διακυβεύματα για την Άγκυρα, η οποία όμως αυτήν τη φορά δεν διοικείται από κοσμική πολιτική τάξη αλλά από ισλαμιστική τοιαύτη.

Και η γεωστρατηγική της αυτή έχει χαραχθεί από το 2001, από τον κ. Α. Νταβούτογλου. Συνεπώς ένα θερμό επεισόδιο στη Ν/Α Μεσόγειο, ίσως και πλησίον του Καστελλορίζου, το οποίο θεωρούν στην Άγκυρα άνευ ΑΟΖ (!) ώστε να επεκτείνουν την τουρκική ΑΟΖ μέχρι την Κρήτη και να καλύψουν και την Κύπρο, είναι πιθανό. Η αυτοπαγιδευμένη στους λεονταρισμούς της Άγκυρα δεν έχει πολλά περιθώρια να περιορισθεί σε λόγια μόνον αυτήν τη φορά.

Η Τουρκία στρέφεται στην αναβάθμιση των σχέσεών της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ αναβαθμίζει τις σχέσεις του με Αθήνα και Λευκωσία ενόψει της εκμετάλλευσης της ΑΟΖ. Τι δεικνύουν και αναδεικνύουν αυτές οι εξελίξεις σε μια περιοχή που ήδη επηρεάζεται σοβαρά από την «αραβική άνοιξη»;

Η Τουρκία, με τις δηλώσεις αυτές, και τις σχεδιαζόμενες «ανθρωπιστικές» προσφυγές στον ΟΗΕ, δήθεν υπέρ των ανθρωπίνων και πολιτικών όπως και εθνο-ανεξαρτησιακών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αλλά και της Γάζας ιδιαιτέρως, σκοπεύει να εκμεταλλευθεί τη σχεδιαζόμενη κατάθεση αιτήματος στον ΟΗΕ από πλευράς Παλαιστινιακής Αρχής – την 20ή Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους – για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.

Η Άγκυρα θεωρεί ότι, εκμεταλλευόμενη τη δυναμική της «Αραβικής Ανοίξεως» στο παλαιστινιακό αίτημα, ασκεί ισχυρή πίεση επί της Ουάσιγκτον η οποία θέλει να έχει καλές σχέσεις με τις νέες «επαναστατικές» ηγεσίες των κρατών της «Ανοίξεως».

Προσθέτοντας, σε αυτό το ευνοϊκό για τους Παλαιστινίους κλίμα, και το δικό της «αίτημα» περί άρσεως του ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, θεωρεί ότι μπορεί να πιεσθεί το Ισραήλ και από τις ΗΠΑ, ώστε να άρει μεν η Ιερουσαλήμ τον αποκλεισμό της Γάζας, αλλά να μην κάνει δεκτό το αίτημα ιδρύσεως παλαιστινιακού κράτους εις αντάλλαγμα! Οπότε η Τουρκία:

1. Θα καταγάγει θρίαμβο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο έχοντας «ικανοποιήσει» ένα σημαντικότατο αίτημα των Παλαιστινίων.

2. Θα ικανοποιήσει και τους Αμερικανούς διότι «συμμόρφωσε» τους Παλαιστινίους, ώστε να μην επιμείνουν, για την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους.

3. Θα εμφανισθεί να θεωρεί ότι εξυπηρέτησε μέχρι και τους Ισραηλινούς, τους οποίους… προφύλαξε από την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, έχοντας παράλληλα συγκρατήσει τους Παλαιστινίους από εξεγερσιακές ακρότητες!

Αυτό είναι διπλωματία! Ας διδαχθώμεν και οι εις τα καθ’ ημάς!

Βέβαια, για να επιτύχει αυτό το παίγνιον, χρειάζεται την αφέλεια των Ισραηλινών (!) και τη συμπαιγνία μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ εις βάρος του Ισραήλ. Αν το δουν και αυτό τα μάτια μας… Θεωρώ όμως ότι είναι υποχρεωμένη πλέον η ισραηλινή κυβέρνηση να κινηθεί και αυτή προς:

1. Αφενός την κουρδική πλευρά, την οποίαν και να «προστατεύσει» με ανάλογες αιτήσεις προς τον ΟΗΕ εις βάρος της Τουρκίας.

2. Να πιέσει σοβαρά προς όλα τα μέτωπα (Κογκρέσο, ΟΗΕ, Ε.Ε.) για την αναγνώριση της Αρμενικής και Ποντιακής γενοκτονίας.

3. Να ζητήσει την εφαρμογή μιας σειράς Αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης των ΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας οι οποίες έχουν καταδικάσει την εισβολή στην Κύπρο.

4. Να ζητήσει την εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας 541 (1983) και 550 (1984).

5. Να απαιτήσει την εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης το οποίο έχει καταδικάσει (Μάιος 2001) την Τουρκία ως ένοχη σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου.

Η «φιλάνθρωπη» και «ηθική» Τουρκία, η «αγωνιώσα και προστάτις των παλαιστινιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων» έχει αδιαφορήσει πλήρως για όλες αυτές τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Στις κινήσεις της αυτές η Ιερουσαλήμ θα μπορούσε (;) να έχει τη σύμπραξη και την αμέριστη (;) βοήθεια των Αθηνών.

ΠΗΓΗ: »ΑΥΓΗ» , αποσπάσματα από συνέντευξη του καθηγ. Παν/μίου Αθηνών Ι. Μάζη