του Σταύρου Καρκαλέτση*

Bρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια τελείως νέα γεωπολιτική αναδιάταξη, με εξελίξεις να τρέχουν και δεδομένα που πριν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα φάνταζαν αδιανόητα.

Κανείς μας δεν θα περίμενε να βιώνουμε, ως Έλληνες, τα όσα εισπράττουμε σήμερα.

Ποιός θα φανταζόταν την πατρίδα μας σε τέτοια κρίση; Κρίση σίγουρα όχι σκέτα οικονομική, μα κρίση πολύπλευρη και γενικευμένη.

 Ποιός θα περίμενε την Ευρώπη σε κρίση ολιστική, κρίση όχι απλώς της ευρωζώνης αλλά κρίση ταυτότητας;

Ποιός θα ανέμενε την »αραβική άνοιξη» και απίστευτες δυναμικές να εξελίσσονται, με την εξόντωση ηγετών και την έξωση καθεστώτων δεκαετιών, και νέες, πρωτοφανείς προσεγγίσεις, που παλιότερα θα φάνταζαν αδιανόητες;

Ο προσεταιρισμός του σκληρού πυρήνα του ισλαμικού φονταμενταλισμού, της ίδιας της Αλ Κάιντα, από τη Δύση και το ΝΑΤΟ, στην πριοσπάθειά τους να ελέξουν τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο, είναι ένας τέτοιος, πρωτοφανής νεωτερισμός.

Αλλά και ποιός θα φανταζόταν  την Τουρκία, που πριν δέκα, δεκαπέντε χρόνια πάλευε να αποφύγει την οικονομική κατάρρευση, να διεκδικεί σήμερα ρόλο νεο-οθωμανικής υπερδύναμης;

Και ποιός ακόμη θα φανταζόταν την προσέγγιση των δύο κρατικών υποστάσεων του Ελληνισμού, Ελλάδος και Κύπρου, με το Ισραήλ;

Διαμορφώνεται ένα τελείως νέο περιβάλλον στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο, όπου δεν υπάρχουν μόνο απειλές, αλλά σαφέστατα αναδεικνύονται και ευκαιρίες. Όπου χαιρόμαστε για τις πρωτοβουλίες της Λευκωσίας, και θλιβόμαστε για την ακηδία και φοβία των Αθηνών.

Η μεγάλη απειλή για όλους στην ανατολική Μεσόγειο, είναι πλέον μια ισλαμική Τουρκία, κεκαλυμμένη υπό τον νοε-οθωμανικό μανδύα.

Μια Τουρκία που σύντομα θα είναι μη ελέγξιμη καθ’ οιονδήποτε τρόπο, μια Τουρκία που φιλοδοξεί να αποτελέσει την ατμομηχανή (μαζί με την Σαουδική Αραβία;) ενός σκληρού, σουνιτικού Ισλάμ, μια Τουρκία που θέλει Ελλάδα και Κύπρο στη γωνία, μια Τουρκία που ονειρεύεται να καταστεί το Απόλυτο Αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή.

Απαιτείται λοιπόν μια νέα, θουκυδίδειος, υψηλή στρατηγική από Ελλάδα και Κύπρο, που με τη σειρά της απαιτεί στιβαρές ηγεσίες και όχι παραπαίουσες και διακατεχόμενες από ψευδοδιλήμματα και αγκυλώσεις κυβερνήσεις, απελπιστικά ελλειμματικές.

Θέλουμε να δούμε την σωτηρία της χώρας μας από την οικονομική καταστροφή και την πολιτική σήψη, τα δύο θανάσιμα άγκιστρα που μας οδηγούν όχι στον γκρεμό (ήδη βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση) αλλά στον πάτο:

Μια εθνική τραγωδία , με πιθανό ακρωτηριασμό εδαφικού ή άλλου τύπου, σε θάλασσα ή στεριά.

Τα δραματικά και σε συνεχή εξέλιξη γεγονότα, με σημειολογικό κέντρο αναφοράς τα της πλατείας Συντάγματος, θα αναδείξουν (πρέπει, δεν υφίσταται άλλη επιλογή!) εθνική κυβέρνηση και διακυβέρνηση, που θα τολμήσει να αντιφωνήσει τα νέα ΟΧΙ εκεί που πρέπει…

* Ιστορικός, αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.