Σε κατάσταση νευρικής κρίσης τελεί η Τουρκία, μετά την επιδρομή των μαχητών του ΡΚΚ στο Χακαρί, που στοίχισε στον τουρκικό Στρατό 26 νεκρούς και 24 τραυματίες.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Γιούλ υποσχέθηκε σκληρή εκδίκηση στους Κούρδους, ενώπιον αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο δε υπερόπτης Ερντογάν, ο οποίος δεν διστάζει να τα βάζει με Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ, βασιζόμενος στην «τρομακτική ισχύ» των «αήττητων τουρκικών ενόπλων δυνάμεων», δεν είχε άλλη επιλογή από το να ρίξει στη μάχη κατά του ΡΚΚ, 22 τάγματα των ειδικών της δυνάμεων, δηλαδή περίπου 13.000 άνδρες (!) προκειμένου να επιτύχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα κατά των άτακτων, ελαφρά οπλισμένων Κούρδων μαχητών – τρομοκρατών για τους Τούρκους.

Μάλιστα, ο Ερντογάν φοβούμενος και δικαίως τα χειρότερα για τη χώρα του με την κάθετη κλιμάκωση της κρίσης, δε διστάζει να συμμαχήσει με το θεοκρατικό Ιράν, υπογράφοντας συμφωνία συνεργασίας κατά της «τρομοκρατίας του ΡΚΚ».

Αυτή είναι η κατάσταση για τους Τούρκους, οι οποίοι αδυνατούν πλέον να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς επιθέσεις των μαχητών του ΡΚΚ και ζητούν βοήθεια από τον μόνο πρόθυμο να τους τη δώσει, διακινδυνεύοντας να ενταχθούν και αυτοί στον «άξονα του κακού».

Πως όμως η «πανίσχυρη» Τουρκία αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις μικρές κουρδικές ένοπλες ομάδες;

Και γιατί η δράση των τελευταίων έχει ενταθεί τόσο τελευταία, ώστε δεν υπάρχει μέρα που οι Τούρκοι να μην θρηνούν θύματα; Μήπως τελικά οι απειλές της Τουρκίας δεν τρόμαξαν και τόσο το Ισραήλ;

Μήπως αποδεικνύεται καθημερινά ότι η Τουρκία είναι πολύ αδύναμη στο μαλακό της υπογάστριο για έναν αντίπαλο που μπορεί να μεταφέρει το παιχνίδι και «εκτός έδρας»;

Θα μπορούσαν να μας κατηγορήσουν ότι σχολιάζουμε τις εξελίξεις με τρόπο που να επιτείνει τη συλλογική τουρκική ψύχωση η οποία αγγίζει τα όρια της συνωμοσιολογίας! Ή μήπως δεν είναι και τόσο συνωμοτική η θεώρηση;

Πάντως, αν η Τουρκία χρειάζεται να ρίξει στη μάχη τα 22 πλέον επίλεκτα τάγματα του Στρατού της και μέρος της Αεροπορίας της για να πλήξει το ΡΚΚ, τι θα έπρεπε άραγε να επιστρατεύσει για να πολεμήσει εναντίον ενός τακτικού στρατού;

Αυτή είναι η Τουρκία που οι ελληνικές ηγεσίες τρέμουν; Αυτή είναι η «πανίσχυρη» τουρκική πολεμική μηχανή που ενεργοποιεί οδοστρωτήρες για να σκοτώσει… ψύλλους;

Η Τουρκία «ανοίχτηκε» επικίνδυνα στο διεθνές πεδίο. Προσπάθησε να εμφανίσει εαυτόν ως περιφερειακή υπερδύναμη, αφού πρώτα έπεισε τον εαυτό της, διαταράσσοντας τις σχέσεις της με όλες τις σημαντικές γειτονικές χώρες και απομένοντας με συμμάχους το Ιράν… και τα Σκόπια.

Οι διατάραξη των σχέσεών της με το Ισραήλ, πρωτίστως, αλλά και τη Ρωσία, υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να προκαλούν στην Άγκυρα έντονες ανησυχίες.

Ο τουρκικός οδοστρωτήρας αποδεικνύεται στην πράξη ανίσχυρος να εξουδετερώσει ακόμα και τον ψύλλο του ΡΚΚ και φτάνει στο σημείο να ζητά τη συμβολή ακόμα και του έγκλειστου Οτζαλάν, αλλά και των – αμφιβόλου διάθεσης ασχέτως του τι θα κάνουν τελικά εκτελώντας «άνωθεν» εντολές… – Κούρδων Πεσμαργκά (πολιτοφυλάκων) του Ιράκ!

Τα παραπάνω σαφώς δεν είναι ενδείξεις ισχύος.

Είναι μάλλον ενδείξεις αδυναμίας.

Φυσικά ο κίνδυνος η αδύναμη Τουρκία να ανοίξει «την πόρτα του φρενοκομείου», ακριβώς επιχειρώντας να καλύψει την αδυναμία της, τις υψηλές προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, θεωρώντας ότι μπορεί να πετύχει μια εύκολη νίκη, είναι πράγματι υπαρκτός.

Αυτό όμως θα μπορούσε να σημάνει ακόμα και το τέλος της Τουρκίας, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε σήμερα. Ο Ερντογάν επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την Αραβική Άνοιξη.

Δε φαίνεται όμως να διδάχθηκε τίποτα από αυτή και κυρίως πόσο εύκολο είναι οι πρώην φίλοι να καταστούν θανάσιμοι εχθροί, εν μια νυκτί.

defence-point.gr