της Φανούλλας Αργυρού*

Τελευταίως ακούγονται πολλά για την συνάντηση της Νέας Υόρκης προς το τέλος του τρέχοντος μηνός Οκτωβρίου 2011, μεταξύ του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ντ. Έρογλου και του προέδρου Δ. Χριστόφια, και σε τι αποσκοπεί. Άλλοι υποστηρίζουν να πάει ο πρόεδρος Χριστόφιας, άλλοι όχι.

Ακούμε εν τω μεταξύ τον πρόεδρο Χριστόφια που επιμένει να μην παραιτείται, και προβληματίζεται ο απλός πολίτης πως και γιατί ένας πρόεδρος που βρέθηκε ένοχος με ασήκωτες ευθύνες για μια τεραστίων διαστάσεων καταστροφή του τόπου μπορεί να συνθηκολογεί με την συνείδησή του.

Μπορεί να κοιμάται τα βράδια δίχως τύψεις για τις 13 ψυχές ανθρωποκτονίας; Να αγνοεί περιφρονητικά το λαό,  στηριζόμενος στην απόφαση του τελευταίου την ημέρα των εκλογών το 2008;

 

Όταν τότε είχε  προηγηθεί η διαβόητη 23η Μαίου 2008 όταν πρόεδρος πια ο Χριστόφιας δίχως εξουσιοδότηση από τον λαό δέχθηκε τα δύο συνιστώντα στέιτς, επαναφέροντας έτσι το απορριφθέν από το 76% του λαού ελεεινό κατασκεύασμα του Λονδίνου και της Άγκυρας ονόματι «Σχέδιο Ανάν» καi οι λοιπές απαράδεκτες παραχωρήσεις του προς τους Τουρκοκύπριους.

Και η 23η Μαίου δεν ήταν άλλο από το να  ικανοποιηθούν οι Βρετανοί και οι Τούρκοι που είχαν πάθει κυριολεκτικά αμόκ με το ΟΧΙ του λαού εναντίον των δύο στέιτς και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας που ΣΥΝΕΠΑΓΟΤΑΝ και την απόρριψη  της ρατσιστικής διζωνικής με την ονομασία «Σχέδιο Ανάν».

(Η πρώτη προσπάθεια των ξένων για επαναφορά της διζωνικής περιφρονώντας την απόφαση του λαού της 24.4.2004 έγινε με την συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 μεταξύ του τότε  προέδρου  Τ. Παπαδόπουλου και του τουρκοκύπριου ηγέτη Μ. Α. Ταλάτ,  όμως εκείνη του Χριστόφια/Ταλάτ της 23ης Μαίου 2008 ήταν η χειρότερη εφόσον αναφερόταν επιγραμματικά στα δύο ισότιμα  στέιτς και στο συνεταιρισμό).

Ο  Δ. Χριστόφιας εκμεταλλευόμενος, λοιπόν,  την εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου, είναι απίστευτο αλλά πραγματικότητα, ότι κατάφερε σε τόσο σύντομο διάστημα της προεδρίας του να συσσωρεύσει με δικές του ενέργειες μια τέτοια απίστευτη εχθρότητα εναντίον του.

Και να επιμένει να παραμένει στη θέση του μόνο και μόνο για να εκπληρώσει προφανώς τις υποσχέσεις που έδωσε προεκλογικά σε ξένους ότι είναι «ικανός» να πετύχει εκεί που όλοι οι προκάτοχοί του απέτυχαν.

Να πετύχει όμως τί, αυτά που απαιτούν οι πρόσφυγες Έλληνες της Κύπρου ή αυτά που επιδιώκουν οι Τούρκοι; Και βεβαίως να εξυπηρετεί και το κόμμα του οικονομικά. Δεν είναι δα και λίγα τα οικονομικά οφέλη προς το ΑΚΕΛ μια φορά στα 50 χρόνια που κατάφερε με «αποικιακά» δεκανίκια να πάρει  την εξουσία…

Σκοπεύει άραγε πράγματι, όπως ψιθυρίζει προβληματισμένος ο λαός, να  κλείσει το Κυπριακό πριν την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Κυπριακή Δημοκρατία όπως απαιτεί η κατοχική Τουρκία και ευελπιστεί το Ανανικό Λονδίνο;

Ακούμε για τις συνεχιζόμενες κλειστού κύκλου και αγνώστου περιεχομένου για τον Κυπριακό Ελληνισμό συνομιλίες μεταξύ Χριστόφια και Έρογλου. Πότε μας λένε υπάρχουν συγκλίσεις, πότε δεν υπάρχουν και βάλε.

Διαπραγματεύονται  το μέλλον και τις περιουσίες αυτού του λαού  δίχως να λένε λέξη προς τον ξενοδόχο. Και τώρα, ως το κερασάκι πάνω από τη τούρτα, έχουμε και τις δηλώσεις του τουρκοκύπριου «αδελφού» Έρογλου ο οποίος ανερυθρίαστα τόνισε πρόσφατα σε ομιλία του σε πανεπιστήμιο στα Δαρδανέλια τα ακόλουθα:

 «Ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν έχει λυθεί μέχρι σήμερα το Κυπριακό είναι η υπ’ αριθμόν 186 απόφαση που έλαβε το ΣΑ του ΟΗΕ στις 4 Μαρτίου 1964», υποστήριξε, προσθέτοντας ότι «στην απόφαση εκείνη προκειμένου να αποσταλεί ειρηνευτική δύναμη στην Κύπρο, αναγνωρίστηκε στους Ελληνοκύπριους ο τίτλος της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας». «Το κράτος εκείνο έχει καταρρεύσει και τελεί υπό την κατοχή των Ελληνοκυπρίων.

Ο ΟΗΕ έχει κυρώσει την κατάληψη αυτή. Οι Ελληνοκύπριοι, ως Κυπριακή Δημοκρατία, εξελίχθηκαν σε κράτος μέλος του ΟΗΕ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, φυσικά και η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα θελήσει τη λύση», ισχυρίστηκε ο κ. Έρογλου.

Άρα, είναι ξεκάθαρο και στον πλέον άσχετο, ότι οι τουρκικοί στόχοι συνεχίζουν όσο ποτέ να είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία δεν κατάφεραν τον Μάρτιο του 1964. ΄

Οσο και να τους βοήθησε τότε η διχοτομική σύμμαχός τους Αγγλία  και η δεύτερη σύμμαχός τους τότε Σοβιετική Ένωση, όταν  αμφότερες υποστήριζαν τις ομοσπονδιακές απαιτήσεις της Τουρκίας.

Και αυτό επιτεύχθηκε τότε χάρη στην αρνητική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.  Ήθελαν με το έτσι θέλω και πραξικοπηματικά την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της  με δύο ομόσπονδα (βλέπε συνομόσπονδα) κράτη.

΄Οπως ακριβώς απαιτούσαν με σχέδια από το 1963/64 και γι΄αυτό ακριβώς το στόχο σχεδίασαν  και το πρώτο πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας τα Χριστούγεννα του 1963 και το πρώτο εξάμηνο του 1964 με τις επιθέσεις τους εναντίον των Ελληνοκυπρίων. (Για τα σχέδια αυτά βλέπε βιβλίο της γράφουσας « Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» μέρος δεύτερον).

Μια πραξικοπηματική πράξη που επιβεβαιώνεται και με δικά τους τουρκικά έγγραφα όπως το σχέδιο που βρέθηκε στο γραφείο του Τουρκοκύπριου υπουργού Πλουμέρ και βρίσκεται δημοσιευμένο τόσο στο βιβλίο του πρώην Υπουργού ‘Αμυνας κ. Χριστόδουλου Βενιαμίν όπως και στο ιστορικά  τεκμηριωμένο δίγλωσσο βιβλίο «Αιματηρή Αλήθεια» που εξέδωσε η Κίνηση για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο.

Οι Τούρκοι από το 1964 είναι που θέλουν ανατροπή του ψηφίσματος της 4ης Μαρτίου 1964. Για να αναγνωριστούν τα δύο κράτη στην Κύπρο και έτσι να κατορθώσουν επιτέλους την  επισημοποίηση του κατοχικού εκτρώματος ως επίσημου κράτους και από το 1974 επίσης την απο-ενοχοποίηση της Τουρκίας από τα συνεχιζόμενα εγκλήματά της στην Κύπρο.

Αυτός ήταν ο στόχος τους έκτοτε και παραμένει ο ίδιος και χειρότερος και προωθείται από τις 16 Αυγούστου 1974 από τους Βρετανούς μέσω της τουρκικής απαίτησης για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που υιοθέτησαν (οι Βρετανοί)…

 Άρα όταν μας λένε ότι υπήρξαν .. συγκλίσεις στις αγνώστου περιεχομένου διαπραγματεύσεις Χριστόφια/Έρογλου, όταν ο ΄Ερογλου μιλά για «δίκαιη λύση, προστασίας των δικαιωμάτων της Τουρκίας και των Τ/κ»,  είναι εύλογος και πέρα ως πέρα ανησυχητικός ο προβληματισμός ως προς το τι πράγματι διαπραγματεύεται ο Χριστόφιας μαζί του.

Ειδικά όταν θυμηθούμε και τη δήλωσή του μετά το δημοψήφισμα της 24.4.2004 όταν δήλωσε «είπαμε όχι για να τσιμεντώσουμε το ναι». Και ο Έρογλου ήταν αποκαλυπτικός όταν δήλωσε στα Δαρδανέλια ότι η λύση θα γίνει με ένα νέο συνεταιρικό κράτος. Έχει ξεγυμνώσει τις διαπραγματεύσεις Χριστόφια και που πράγματι  στοχεύουν.

Το ερώτημα είναι: Τι κάνει η Βουλή, ποίος ο ρόλος της για προστασία της εθνικής κυριαρχίας και εθνικών συμφερόντων του τόπου και του λαού από όσα χειρίζεται ο Χριστόφιας, δίχως τη γνώση του λαού;

Ένας πρόεδρος μειοψηφίας πλέον και ένοχος για την τραγωδία του Μαρί με το επίσημο πόρισμα Π. Πολυβίου που ο ίδιος διόρισε.   Πότε θα αντιδράσει η Βουλή όταν θα μας φέρουν και πάλιν μια απαράδεκτη λύση στο πιάτο πάλιν σε λίγους μήνες για δεύτερο δημοψήφισμα;

Ο Έρογλου επίσης ανέφερε ότι αν η Τουρκία δεν έκανε την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974 (ειρηνευτική επιχείρηση γι΄αυτόν) η Κύπρος θα ήταν ένα ελληνικό νησί όπως η Κρήτη και η Ρόδος. Μα η Κύπρος κύριε Έρογλου και λοιποί ανθέλληνες δικοί μας και ξένοι, ήταν και είναι ελληνικό νησί.

Το επιβεβαιώνει μέχρι και το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας (αντίθετα με την ανθελληνική πολιτική του αδελφού υπουργείου στο Λονδίνο Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας).

«Ιστορία της Κύπρου

Λίγες χώρες έχουν ιστορία πάνω από 10,000 χρόνια, όμως σχεδόν 8,000 χρόνια προ Χριστού η νήσος Κύπρος ήταν ήδη κατοικημένη και διένυε την Νεολιθική εποχή της. Μία από τις πλέον σημαντικές ανασκαφές που έγιναν στην χώρα αυτή μέσα από τις επόμενες χιλιάδες χρόνια, ήταν η ανακάλυψη του χαλκού, copper, ή Kuprum στα Λατινικά, από το οποίο και πήρε το όνομα Κύπρος, η ελληνική ονομασία της Κύπρου.

Η στρατηγική θέση της νήσου, τα αποθέματα χαλκού και η ξυλεία της ήσαν εκείνα που έφεραν τους πρώτους Έλληνες στο νησί πριν 3,000 και τόσα χρόνια προς το τέλος των Τρωικών πολέμων.

Εγκαταστάθηκαν στο νησί, φέρνοντας μαζί τους και δημιουργώντας την Ελληνική ταυτότητα.

Δια μέσου των αιώνων η Κύπρος πέρασε από πολλούς δυνάστες, περιλαμβανομένων των Αιγυπτίων, Ασσύριων, Περσών, που αντικατέστησαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους, προτού η Κύπρος γίνει μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Αργότερα ήλθαν οι σταυροφόροι, οι Φράγκοι, Λουσινιανοί και Ενετοί, οι Οθωμανοί και οι Βρετανοί.Η Κύπρος κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1960, για πρώτη φορά μετά από 3,500 χρόνια, όμως η ελληνική ταυτότητα της γλώσσας και πολιτισμού έχει διατηρηθεί.»

(http://www.mod.uk/DefenceInternet/DefenceFor/ServiceCommunity/ACyprusPosting/Background/)