του Δημήτρη Σταθακόπουλου*

Σύμφωνα με το Σύνταγμα κυρίαρχος είναι ο Ελληνικός λαός, ο οποίος όχι μόνον τιμάει , αλλά και συμπορεύεται με τις αξιοπρεπείς και τιμητικές αποφάσεις των εκλεγμένων ηγητόρων του, συχνά δε, – όπως έχει καταδείξει η ιστορία -,  συμπορεύεται και δίνει την ζωή του για τις αξιοπρεπείς και τιμητικές για τον λαό αποφάσεις που  τυχόν έχουν πάρει  ακόμα και εκπρόσωποι που προέκυψαν μέσα από άλλες διεργασίες (1940, ΟΧΙ, Ιωαν. Μεταξάς).

Η πλειονότητα του αγωνιστή ελληνικού λαού και παρά τα λάθη και τις συχνές ενδοφυλιακές του διαμάχες, δεν εξαργύρωσε πλήρως το διαρκές ζητούμενο, δηλ. την «Σωκρατική ευδαιμονία».

Αντιθέτως, μία μικρή πλειοψηφία λειτουργώντας με κλειστά οικογενειακά κριτήρια (τζάκι ), εξαργύρωνε και εξαργυρώνει τους υπαρκτούς ή/και συχνά ανύπαρκτους αγώνες της με πλήρως αλλαζονικό τρόπο, βαπτίζοντας το συμφέρον της, ώ της παραδοξότητας -,  ως «πατριωτικό» συμφέρον του λαού, ζητώντας επιπλέον και τιμές για το ανύπαρκτο ή καλύτερα καταστροφικό και εκμαυλιστικό/ πελατειακό της έργο.

Όμως τα «στερνά τιμούν τα πρότερα» . Έστω και εάν κάποιοι σημερινοί δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ταγοί υπήρξαν αγωνιστές στα νιάτα τους, σήμερα,  και με την όλη στάση τους, αναιρούν τα πρότερα μεταπίπτοντας στην φάση του Καβαφικού ποιήματος: « .. στο τέλος ο Εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι θα περάσουν ».
Ο ελληνικός λαός τιμάει τους αγώνες του (παλαιούς και νέους) και επ’ ευκαιρία  των τιμών αυτών, εξ αντανακλάσεως,  χαιρετά και αποδίδει τιμές στις παρελάσεις,  στους «λεγόμενους» επισήμους που εκπροσωπούν  τους φορείς του λαού.

Όταν όμως μεταξύ λαού και ηγετών του, έστω και δημοκρατικά εκλεγμένων, υπάρχει χάσμα, τότε ο λαός έχει καθήκον να αποστρέψει το βλέμμα του, για να μην πω πως σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει υποχρέωση προστατεύοντας τους θεσμούς και την  κοινωνική συνοχή να καθαιρέσει τους εκπροσώπους του, όταν αυτοί μεταπίπτουν σε «απολυταρχική Δημοκρατία». Αυτή είναι  η βασική Συνταγματική και Δημοκρατική αρχή.

Επομένως η αυθόρμητη εκ του λαού, – και όχι των οργανωμένων κομμάτων και ομάδων-,  ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη με σκοπό την απομάκρυνση των πολιτικών εκπροσώπων του, ήταν η ελάχιστη φωνή εναντίωσης προς ώτα μη ακουόντων  και επ’ ουδενί έχει να κάνει με την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και την σημασία της σημερινή επετείου, που ήταν είναι και θα είναι λαμπρή , ένδοξη και πηγή έμπνευσης για το μέλλον.

Αιδώς διαστρεβλωτές της κοινής γνώμης , που ενοχληθήκατε από τις διαμαρτυρίες του κόσμου, γιατί τάχα κλονίζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί !!!

* Δημήτρης  Σταθακόπουλους Δρ κοινωνιολογίας της ιστορίας Παντείου πανεπιστημίου

www.elkeda.gr