Κάθε άνθρωπος, εκτός από τα υλικά πράγματα που έτσι κι αλλιώς χάνονται, λίγα πράγματα έχει να θυμάται και να σέβεται.

Όπως για παράδειγμα η ιστορία του, το όνομά του και η υστεροφημία του.

Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν μ’ αυτό που θα πω αλλά ο Γ. Παπανδρέου έχει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία.

Ο παππούς του και ο πατέρας του έκαναν πολλά κακά αλλά έκαναν και καλά και στο κάτω – κάτω η συγκεκριμένη οικογένεια έχει γραφτεί στην ιστορία.

Ο δε σημερινός πρωθυπουργός, εκτός από το όνομά του, έχει να λέει ότι έτρεξε πολύ για το ελληνικό πρόβλημα, έστω κι αν σήμερα έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτυχημένος και ότι έκανε μεγάλο κακό στον τόπο. Κι έτσι θα τον θυμούνται οι περισσότεροι.

Όμως, αυτή την κρίσιμη για την Ελλάδα στιγμή αλλά και σ΄αυτή την τόσο σημαντική στιγμή για τον Γ. Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός δε στέκεται στο ύψος του ονόματός του, δε σέβεται την ιστορία της οικογένειάς του, αλλά και δε δείχνει να πονά για τους όποιους αγώνες έδωσε στο εξωτερικό επί δύο χρόνια.

Μη αντιλαμβανόμενος τι συμβαίνει σ’ αυτό τον τόπο, μη καταλαβαίνοντας ότι ο κόσμος δεν τον θέλει, επιλέγει να παραμείνει στις δικές του επάλξεις, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Δεν παραιτείται να φύγει προστατεύοντας ότι απέμεινε από τη σοβαρότητά του, από την ιστορία του και το κυριότερο από την ιστορία πατρίδας.

Εγκλωβισμένος σε κάτι ψεύτικα τσιτάτα που του έμαθαν τόσα χρόνια, όπως «Ένας Παπανδρέου δεν παραιτείται, δεν δίνει το κόμμα σε άλλον», δεν κάνει αυτό που έπρεπε.

Δεν παραιτείται οικειοθελώς και περιμένει να βρεθεί μια… Καϊλή ή μια… Παναρίτη να τον ρίξει.

Αν είχε έστω κι ελάχιστη συναίσθηση του πόσο κακό κάνει να στον ίδιο, στο κόμμα του και στην πατρίδα του, θα είχε φύγει από τις Κάννες, δε θα είχε επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από όσα άκουσε από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.

Όμως, για να λέμε και την αλήθεια, μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Κι ο Ανδρέας Παπανδρέου τέτοιος αλαζόνας ήταν. Θεωρούσε τιμάριο το κόμμα του και υποτακτικούς τους υπολοίπους.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, στο Ωνάσειο, δεν παρέδιδε την εξουσία.

Αυτά, ωστόσο, είναι παρελθόν, στο παρόν ο Γ. Παπανδρέου έχει ακόμη μια ευκαιρία να φύγει και να περισώσει ότι μπορεί.

Του το ζήτησε ο Α. Λοβέρδος μέσα στο υπουργικό αλλά έκανε ότι δεν άκουσε. Του το είπε εμμέσως η Άννα Διαμαντοπούλου αλλά κοίταζε το ταβάνι.

Του το… σφύριξε κάπως άγρια είναι η αλήθεια, η Β. Παπανδρέου αλλά και πάλι δεν κατάλαβε.

Ίσως να το καταλάβει την Παρασκευή τα μεσάνυχτα, αν βρεθούν ένας – δύο τολμηροί και τον ρίξουν. Αλλά τότε θα είναι αργά…

www.antinews.gr