Ποιανών τα νησιά βγάζουν προς πώληση οι Έλληνες ;

tourkikanea.gr

Οι Έλληνες αξιωματούχοι μη μπορώντας να βγούνε από την δίνη του χρέους, πριν από κάποιο διάστημα με μια περίεργη δήλωση ανακοίνωσαν πως σκέφτονται να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση πουλώντας μερικά από τα νησιά του Αιγαίου.

Το πραγματικά ανησυχητικό ήταν ότι υπήρχε και σκέψη για πώληση των Δωδεκανήσων που βρίσκονται σαν δίχτυ στις ακτές μας του Αιγαίου.

Για ποιο λόγο ανησύχησα ;

 

Για δύο λόγους.

Πρώτον διότι ήταν πολύ επιβλαβές πως ο Ισμέτ Πασάς και ως επικεφαλής των διαπραγματεύσεων στην Λοζάννη δεν είχε προβάλλει καμμία αντίσταση στο πάρσιμο των 12 νησιών, αλλά και κατά την περίοδο που ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν και δύο φορές είχαμε την ευκαιρία να τα πάρουμε πίσω ή τουλάχιστον να επιβάλλουμε κάποια δικαιώματα μας, το χέρι του τα απώθησε.

Δεύτερον διότι αυτά τα νησιά δόθηκαν στην Ελλάδα από τρίτα άτομα.

Και γίνεται αντιληπτό πως κανείς δεν βγήκε να πει ¨Καλά ρε ποιανού την περιουσία δίνεις σε ποιόν ;¨.

Θα πείτε πως ¨Εμείς δεν τα δώσαμε αλλά μετά από τόσο καιρό σε σένα έπεσε το ντέρτι να το εμφανίσεις ;¨ Ναι λοιπόν σε εμένα, σε όλους μας αναλογεί αυτόν τον αγώνα να τον συνεχίσουμε και να ζητήσουμε λογαριασμό για το παρελθόν.

Η συντήρηση της μνήμης αυτών που χάσαμε πιστεύω πως λειτουργεί ως ξύπνημα συνείδησης για την αξία αυτών που κατέχουμε σήμερα.

Πριν από 100 χρόνια οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην Τρίπολη και για να μας εξαναγκάσουν στην ειρήνη κατέλαβαν τα 12 νησιά, και μας εκβίασαν λέγοντας πως ¨Αποσύρετε τους στρατιώτες σας που αντιστέκονται στην Τρίπολη και εμείς θα εκκενώσουμε τα νησιά¨. Εντέλει τον Οκτώβριο του 1912 συμφωνήσαμε στο Ούσι με τους Ιταλούς και με βάση το άρθρο 2 εμείς θα αποσύραμε τους στρατιώτες μας και οι Ιταλοί θα εκκένωναν τα νησιά.

Έλα όμως που ξέσπασε ο Βαλκανικός πόλεμος.

Ο Ελληνικός στόλος ετοιμαζόταν να καταλάβει τα 12 νησιά. Μόνο εξ αυτού του λόγου είπαμε στους Ιταλούς που ετοιμαζόταν να τα εκκενώσουν ¨Κρατήστε τα τουλάχιστον ως το τέλος του πολέμου¨.

Το 1914 όταν άρχισε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος γίναμε εχθροί με τους Ιταλούς και έτσι παρά το ότι στα χαρτιά τα 12 νησιά ανήκαν σε εμάς, στην πράξη συνέχισαν να παραμένουν υπό την κατοχή των Ιταλών. Και αυτό κράτησε μέχρι το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι Ιταλοί αποχώρησαν και από την Λιβύη και από τα νησιά.

Αν λοιπόν είχαμε μπορέσει να αξιοποιήσουμε με επιτυχία τις ευκαιρίες μετά το 1942, θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει αν όχι όλα τουλάχιστον κάποια από αυτά τα νησιά ή θα είχαν αναγνωριστεί κάποια από τα δικαιώματα μας πάνω σε αυτά. Το πώς χάσαμε αυτήν την ευκαιρία το μαθαίνουμε από τους μάρτυρες της εποχής εκείνης.

Πρώτα ας πάμε στον τέως υπουργό Εξωτερικών μας Φεριντούν Τζεμάλ Ερκίν.

Το 1946 συγκεντρώνονται στο Παρίσι οι νικητές του πολέμου και συζητάνε τους όρους της ειρήνης με την ηττημένη Ιταλία.

Ο τότε Γ.Γ. του υπουργείου Εξωτερικών Ερκίν ενημέρωσε την κυβέρνηση πως στην σύνοδο θα συζητηθεί η μοίρα των 12 νησιών και ζητά άδεια για να προβεί σε προσπάθειες ώστε να μετάσχει στην σύνοδο.

Η κυβέρνηση συγκαλείται υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Ινονού και ανακοινώνει την απόφαση της ως εξής : ¨Καθώς μείναμε έξω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε μερίδιο από τα λάφυρα. Δεν θα υπάρξει προσφυγή στην σύνοδο.¨ (εφ. Μιλλιέτ 28-7-1976).

Ποιος κούνησε μαντήλι στα νησιά ;

Ο Ερκίν συναντήθηκε με τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα Έντουιν Γουίλσον και του είπε πως θα είναι αδικία παίρνοντας στην σύνοδο το μέρος της Ελλάδας να παραβλέψουν τα δικαιώματα της Τουρκίας, ότι στην πραγματικότητα τα νησιά ανήκουν στην Τουρκία και ότι καθώς είναι πολύ κοντά στην Ανατολία θα έπρεπε να δοθούνε σε εμάς.

Ερκίν παρά το ότι ο Γουίλσον προτίμησε να παραμείνει σιωπηλός, περιέγραψε τις ίδιες απόψεις στον Άγγλο πρέσβη Σερ Ντέιβιντ Κέλι και εκείνος του είπε πως θα μετέφερε τις θέσεις αυτές στον ΥΠΕΞ του.

Εντέλει τα Δωδεκάνησα λόγω του ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού τους ήταν Έλληνες και υπό τον όρο πως θα είναι άοπλα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.

Έτσι οι Έλληνες χωρίς να ρίξουν μια σφαίρα, κάθοντας σταυροπόδι έφτασαν μέχρι σήμερα να κατέχουν νησιά που ποτέ δεν ήταν δικά τους.

Σημαντικό επίσης κάτι που τονίζει ο Ερκίν. Εάν κάπου η παρουσία πλειοψηφίας σημαίνει πως υπάρχει δικαίωμα ιδιοκτησίας τότε αυτό γιατί δεν εφαρμόζεται υπέρ μας ;

Για παράδειγμα η πλειοψηφία στην Δυτική Θράκη ανήκει στους Τουρκομουσουλμάνους.

Εάν η Ελλάδα ισχυρίστηκε πως τα νησιά της ανήκουν λόγω αυτής της αιτίας τότε εάν στο ΥΠΕΞ μας υποστηρίζαμε πως αυτό στα πλαίσια της αμοιβαιότητας γεννά αντίστοιχο δικαίωμα για εμάς στην Δυτική Θράκη, τότε ενδεχομένως θα κερδίζαμε κάποια δικαιώματα.

Μια άλλη πτυχή του γεγονότος είχε ανακοινώσει και ο τέως υπουργός Εξωτερικών Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανκίλ. Ο Τσαγλαγιανκίλ σε μια συνέντευξη του στον Τζουνέιτ Αρτζαγιουρέκ του είχε πει κάτι εντυπωσιακό σχετικά με τα Δωδεκάνησα.

Του είχε πει πως «Η Αγγλία όταν ετοιμαζόταν η συνθήκη των Παρισίων είχε ενημερώσει μέσω του πρεσβευτή της στην Άγκυρα και είχε προτείνει να συμμετάσχει και η Άγκυρα.

Με βάση έγγραφα που είδα στο ΥΠΕΞ η τουρκική κυβέρνηση δεν απάντησε σε αυτό το αίτημα. Αργότερα ο πρεσβευτής έκανε ακόμη μια προσπάθεια και μάλιστα ανέφερε πως καθώς σε αυτά τα νησιά κατοικούνε και Τούρκοι θα έπρεπε η Τουρκία να παρευρίσκεται σε αυτήν τη σύνοδο.

Μάλιστα είχε προτείνει εάν δεν θέλαμε να συμμετάσχουμε τουλάχιστον να στέλναμε έναν παρατηρητή.

Και αυτό όμως δεν εγκρίθηκε και δεν έγινε καμμία απολύτως κίνηση». (Χουριέτ 11-11-1972).

Ο Αρτζαγιουρέκ όμως πάει ένα ακόμη βήμα παραπέρα αποκαλύπτοντας αυτήν την πολιτική του προέδρου της Δημοκρατίας Ινονού την εποχή του ενός κόμματος, και ρωτά αν το ήξερε ο τότε ζωντανός Τζελάλ Μπαγιάρ.

Ο Μπαγιάρ λέει πως το 1950 όταν βγήκε πρόεδρος Δημοκρατίας βρίσκε σε συρτάρι του ένα έγγραφο με την παλιά γραφή και διαβάζοντας το αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για επιστολή ανάμεσα στον Ινονού και τον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου.

Σε αυτό το έγγραφο ο Σαράτσογλου αναφέρεται στις προτροπές της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας πως θα έπρεπε να καταλάβουμε τα νησιά και ζητά από τον Ινονού να του πει τι πρέπει να κάνει.

Ο Ινονού ευρισκόμενος τότε σε περιοδεία εντός της χώρας ενημερώνει τον πρωθυπουργό πως πρέπει να απορρίψει την πρόταση των Γερμανών.

Ο Μπαγιάρ καθώς επρόκειτο για εθνικό θέμα δεν αποκάλυψε αυτό το έγγραφο αλλά όταν σε μια προεκλογική εκστρατεία του επιτέθηκε ο Ινονού του απάντησε λέγοντας ¨Ποιος είναι αυτός που κούνησε μαντίλι στα νησιά ;¨. Ο Ινονού κατάλαβε αμέσως το θέμα και το έληξε εκεί.

Ο Αρτζαγιουρέκ που τώρα αρθρογραφεί στην ¨Τζουμχουριέτ¨ τελείωσε εκείνο το άρθρο του γράφοντας τα εξής :

¨Η αλήθεια είναι πως στο θέμα των νήσων και κατά τη διάρκεια του πολέμου και αργότερα εμφανίστηκαν εξελίξεις υπέρ της Τουρκίας αλλά δεν αξιοποιήθηκαν.¨

Η Ελλάδα λοιπόν τώρα βγάζει προς πώληση εκείνα τα νησιά που εμείς παραχωρήσαμε.

Εφ. Ζαμάν 30-10-2011

tourkikanea.gr