του Παναγιώτη Τραιανού*

Eφ’ όσον η κάθε ανθρώπινη γλώσσα αποτελεί μέρος της παγκόσμιας «κληρονομιάς», η γλώσσα αποτελεί επίσης αντικείμενο της UNESCO.

Αν η UNESCO έκανε στοιχειωδώς τη δουλειά της, δεν θα χρειαζόταν καν να μιλάμε σήμερα για «μακεδονική» γλώσσα.

Η ίδια η γενική διευθύντρια του Οργανισμού θα μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία και ν’ αποφανθεί για τη «μακεδονικότητα» της γλώσσας των Σκοπιανών.

Γιατί το λέμε αυτό με τόση σιγουριά;

Γιατί είναι Βουλγάρα και μπορεί να μας πει αν η ίδια καταλαβαίνει ή όχι τη γλώσσα των νεοφώτιστων «Μακεδόνων».

Την καταλαβαίνει ή όχι; Την καταλαβαίνει ως μητρική της γλώσσα, παρ’ όλο που είναι βουλγαρόφωνη; Αν ισχύει αυτό, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν …Ή η ίδια είναι ένα «φαινόμενο», που ως δια μαγείας καταλαβαίνει μια άγνωστη γλώσσα, ή η γλώσσα, που μιλάνε οι Σκοπιανοί, είναι βουλγαρικά.

Είτε όμως αποφανθεί είτε όχι, δεν έχει καμία σημασία.

Η ανθρωπότητα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, που έχει ανάγκη την κάθε «Ιρίνα».

Όπως δεν μπορεί κάποιος να πάρει μια παλιά «πενικιλίνη» και να πάει να τη δηλώσει σαν καινούργια επινόηση, εκμεταλλευόμενος τον θάνατο του Φλέμινγκ, έτσι δεν μπορεί κανένας λαός ν’ αναγνωρίσει τη γλώσσα του με το όνομα που τον βολεύει.

Οι ανθρώπινες γλώσσες, οι οποίες υπήρξαν σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι καταγεγραμμένες σχεδόν στο σύνολό τους. Υπάρχει η επιστήμη της γλωσσολογίας, η οποία τις μελέτησε και υπάρχουν οι διεθνείς οργανισμοί που τις «πιστοποιούν».

Αν λοιπόν για κάποιον, ο οποίος προσφάτως «ανακάλυψε» πως είναι «Μακεδόνας», είναι μία φορά δύσκολο να το αποδείξει αυτό, τότε είναι χίλιες φορές δυσκολότερο ν’ αποδείξει ότι η γλώσσα που μιλάει είναι «μακεδονική».

Γιατί;

Γιατί οι γλώσσες, οι οποίες έχουν ήδη καταγραφεί από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, αφορούν το σύνολο των γλωσσών που έχουν υπάρξει σε αυτόν τον κόσμο, είτε είναι ενεργές είτε όχι. Είτε υπάρχει κάποιος να τις μιλάει είτε όχι.

Αυτό σημαίνει πως, αν υπήρχε ένας βαλκανικός πληθυσμός, που να μιλάει μια ξεχωριστή «μακεδονική» γλώσσα, αυτή θα είχε ήδη καταγραφεί ως τέτοια.

Όμως, εφόσον τέτοια καταγραφή δεν υπάρχει και υπάρχει μια νέα «δήλωση» εμφάνισης μιας νέας γλώσσας, θα πρέπει η γλώσσα αυτή, η οποία εμφανίζεται ως τέτοια, ν’ «αναλυθεί» επιστημονικά.

Να αναλυθεί η γραμματική της, το λεξιλόγιό της, οι συγγένειές της κλπ.. Με άλλα λόγια, η γλώσσα, που μιλάνε οι Σκοπιανοί και τη θεωρούν «μακεδονική», θα πρέπει ν’ «αναλυθεί» εξ αρχής ως νέα ανακάλυψη.

Θα πρέπει οι Σκοπιανοί να κινηθούν μέσα από τις προβλεπόμενες για όλους διαδικασίες, προκειμένου να «πιστοποιήσουν» τη γλώσσα τους. Προκειμένου να την εντάξουν στις επίσημες γλώσσες των Ηνωμένων Εθνών και βέβαια στα μεταφραστικά τους τμήματα.

Σε μια τέτοια περίπτωση η «πορεία» είναι συγκεκριμένη και βέβαια δεν «περνάει» από την Αθήνα. Είναι παντελώς άσχετο και αδιάφορο τι πιστεύει ή τι δέχεται η Αθήνα γι’ αυτήν τη γλώσσα.

Δεν είναι δουλειά της Αθήνας να αποφαίνεται για τις γλώσσες του περιγύρου της. Όποιος «ανακάλυψε» μια νέα γλώσσα και θέλει να την «πιστοποιήσει», απευθύνεται στους αρμόδιους. Αυτοί θα τον βεβαιώσουν για όλα όσα την αφορούν.

Για τη «μακεδονικότητα» λοιπόν της γλώσσας των Σκοπίων δεν θ’ αποφανθούν οι πολιτικοί. Δεν θα γίνει «παζάρι» απατεώνων. Δεν θ’ αποφασίσει η Ντόρα με τον Γιωργάκη και τον Γκρουέφσκι υπό την επίβλεψη του Νίμιτς. Δεν θα μπει η γλώσσα στο υποκειμενικό και το πρόσκαιρο της πολιτικής.

Η γλώσσα αποτελεί αντικείμενο της επιστήμης και τα όσα την αφορούν πρέπει να εξασφαλίσουν την αντικειμενικότητα και την αιωνιότητα που χαρακτηρίζει τις επιστημονικές διαπιστώσεις. Ως εκ τούτου για τη γλώσσα θα πρέπει ν’ αποφανθούν οι γλωσσολόγοι. Θα πρέπει ν’ αποφανθούν οι διεθνείς υπηρεσίες, οι οποίες «πιστοποιούν» μεταφραστές για τις λειτουργίες των οργάνων τους.

Δεν υπάρχει επιστήμονας της γλωσσολογίας, ο οποίος να «υπογράψει» ότι υπάρχει «μακεδονική» γλώσσα, η οποία σήμερα μιλιέται στα Σκόπια. Η γλώσσα των Σκοπιανών ούτε καν ως ιδιαίτερη βουλγαρική διάλεκτος δεν μπορεί να «περάσει». Είναι καθαρά η βουλγαρική γλώσσα. Είναι η γλώσσα που «ήρθε» στη Νότια Βαλκανική με τους Σλάβους και άρα αιώνες μετά από το «πέρασμα» του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος και η Μακεδονία ήταν ήδη «κλειδωμένη» αρχαία ιστορία ακόμα και για εκείνους τους πρώτους Σλάβους, οι οποίοι εμφανίστηκαν στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.

Το ελληνικό κράτος πρέπει να κλείσει άπαξ τις πόρτες σε αυτούς τους απατεώνες και πλαστογράφους της ανθρώπινης ιστορίας…

ΠΗΓΗ: »eamb-ydrohoos»