Μέσα στις μαύρες προγνώσεις των ημερών εγώ διακρίνω και μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Μικρή, ίσως ασήμαντη, αλλά χαραμάδα.

Και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο.

Επειδή για πρώτη φορά από το 2009 η χώρα έχει μπροστά της έναν σαφή οδικό χάρτη. Ενα σχέδιο, αν προτιμάτε, το οποίο προέκυψε κάτω από το βάρος των περιστάσεων και όχι από τη σοφία ή τη μεθοδικότητα των πολιτικών μας – πού τέτοιες πολυτέλειες!

Να τα πάρω από την αρχή για να δείτε το πακέτο.

Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο προβλέπονται η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, η νέα δανειακή σύμβαση και η μείωση του χρέους με την ανταλλαγή ομολόγων. Με άλλα λόγια, η χώρα θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει ένα πλαίσιο σταθερότητας και ασφάλειας για κάποια χρόνια.

Θα ακολουθήσει η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών – μην την υποτιμάτε: ουσιαστικά θα ανασυγκροτήσει το πληγωμένο τραπεζικό σύστημα και θα ενισχύσει τη ρευστότητά του…

Τον Μάρτιο θα ολοκληρωθεί η νέα ευρωπαϊκή συνθήκη για τη δημοσιονομική ένωση. Είναι ένα σημαντικό βήμα στη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. Προφανώς δεν αρκεί, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει και συνέχεια.

Ετσι, και με αυτά δεδομένα, θα μπορέσει η Ελλάδα να κάνει τον Απρίλιο εκλογές ώστε να μπει ένα τέλος στην πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα. Η κυβέρνηση που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές (όποια και αν είναι) θα αναλάβει με νωπή λαϊκή εντολή να διαχειριστεί μια νέα και πιο σταθερή κατάσταση.

Με άλλα λόγια, και αν όλα εξελιχθούν ομαλά, την Πρωτομαγιά του 2012 και σε τέσσερις μήνες από σήμερα μπορούμε να έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό.

Η χώρα βεβαίως θα εξακολουθεί να γονατίζει από το χρέος, την ύφεση, την ανεργία και τους φόρους – αυτά δυστυχώς δεν αλλάζουν από τη μία ημέρα στην άλλη. Αλλά θα έχει αποκτήσει μια βιώσιμη προοπτική – ό,τι ακριβώς αναζητεί εδώ και μία διετία.

Είπα «αν όλα εξελιχθούν ομαλά». Και αυτό είναι το μεγάλο ερωτηματικό για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.

Υπενθυμίζω ότι είμαστε η χώρα στην οποία συμπληρώνεται ένας χρόνος, άλλαξαν δύο κυβερνήσεις και τρεις υπουργοί, αλλά ακόμη δεν ξέρει τι θα κάνει με τους ταξιτζήδες.

Υπενθυμίζω ακόμη ότι όσες συμβάσεις και αν υπογραφούν, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα και πάνω απ’ όλα ένα αίσθημα ασφάλειας και ψυχολογία ανόρθωσης. Μια ένεση εμπιστοσύνης.

Μόνο που αυτά τα καλλιεργεί σε μια χώρα κυρίως η πολιτική ηγεσία της. Και ως γνωστόν, όταν ο Θεός έβρεχε πολιτικούς, στην Ελλάδα κρατούσαμε ομπρέλες.