Ν. Λυγερός

Στο θέμα της ΑΟΖ μέσω του Δικαίου της Θάλασσας με τη συμφωνία του 1982, όλα είναι ξεκάθαρα και γι’ αυτό το λόγο έχουμε πάνω από 130 χώρες που έχουν ΑΟΖ.

Αν υπάρχουν δυσκολίες για τη θέσπιση της ΑΟΖ, αυτές είναι αποκλειστικά θέμα πολιτικής βούλησης και βέβαια τεχνικών γνώσεων.

Οι ειδικοί του τομέα είναι ο καθηγητής Καρυώτης και ο κύριος Κασσίνης, άρα αν κάποιος έχει πρόβλημα για τα θεσμικά πλαίσια ας τους ζητήσει εξηγήσεις.

Αλλά είναι απαράδεκτο να βρίσκουμε εκφράσεις που προέρχονται από τον κρατικό φορέα του τύπου «ασαφές τοπίο» και «διακεκαυμένη ζώνη» για περιοχές της θεωρητικής ελληνικής ΑΟΖ.

Εδώ και χρόνια παλεύουμε όλοι μας για να εξηγήσουμε σε όλο τον ελληνικό λαό την όλη διαδικασία της θέσπισης και του καθορισμού της ΑΟΖ ενάντια βέβαια σε μία έλλειψη τεχνογνωσίας και τάσεις ραγιαδισμού.

Δεν πρόκειται λοιπόν να αποδεχθούμε τέτοιες εκφράσεις που συμπίπτουν με τις τουρκικές αμφισβητήσεις.

Ήδη εντοπίσαμε μια λανθασμένη προσέγγιση που αναφέρεται στην τεχνική της μονόπλευρης χρήσης της μέσης γραμμής για τον καθορισμό της ΑΟΖ, ενώ ξέρουμε ότι ο καθορισμός χρειάζεται απαραίτητα μια διμερή συμφωνία για το χώρο όπου υπάρχει επικάλυψη.

Και αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια.

Κατά συνέπεια τα διάφορα λογοπαίγνια πάνω στο θέμα δεν είναι παρά επικοινωνιακά τρικ που δεν έχουν κανένα στρατηγικό υπόβαθρο.

Τώρα οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί όχι μόνο δεν έχουν νόημα, αλλά επιπλέον αμφισβητούν και εθνικές μας θέσεις. Ακόμα και μη ειδικοί για το θέμα της ΑΟΖ, γνωρίζουν πολύ καλά τη κατάσταση στα Δωδεκάνησα, διότι το όλο πλαίσιο καθορίζεται από τη Συνθήκη Παρισίου του 1947, η οποία βασίζεται στη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.

Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει καμιά ασάφεια όσον αφορά στις διεθνείς υπογραφές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε την αξία της ελληνικής ΑΟΖ ακόμα και όσον αφορά στο εμβαδόν της.

Αν περιοριστούμε στο πλαίσιο της Μεσογείου και εξετάσουμε τα μεγέθη των ΑΟΖ των παράκτιων κρατών τα οποία είναι: η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Σλοβενία, η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος, η Συρία, ο Λίβανος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, η Τυνησία, η Αλγερία και το Μαρόκο, έφτασε η ώρα να αντιληφθούμε ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ύστερα από εκείνη της Ιταλίας.

Αν εξετάσουμε τώρα τις ευρωπαϊκές χώρες έχουμε τον εξής κατάλογο: η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Ελλάδα και η Κύπρος.

Αυτές οι ευρωπαϊκές ΑΟΖ έχουν επιπλέον την ιδιότητα ότι στο σύνολό τους αποτελούν μια συνεκτικότητα, η οποία είναι από τα τοπολογικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτές οι παρατηρήσεις ισχύουν βέβαια αν έχουμε ικανούς πολιτικούς έτοιμους να τις υποστηρίξουν με τις θεσμικές τους πράξεις και όχι να τις υποσκάπτουν με αναρμόδιες εκφράσεις, ειδικά τώρα που τα πολιτικά κόμματα έχουν εκδηλώσει ξεκάθαρα υπέρ της άμεσης θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ.

Μία είναι η πατρίδα της και μία η ΑΟΖ της.

Συνεπώς δεν πρόκειται να την ακρωτηριάσουμε για οποιονδήποτε λόγο.

www.lygeros.org