του Σάββα Καλεντερίδη*

Τα βίαια γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Συρία τον τελευταίο χρόνο, συνιστούν έναν ιδιότυπο πόλεμο στον οποίον ο επιτιθέμενος είναι πολύ καλά εξοπλισμένοι ένοπλοι, που υποστηρίζονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες, και αμυνόμενος είναι το καθεστώς Άσαντ και το κράτος της Συρίας.

Ο αγώνας είναι αδυσώπητος, αφού το διακύβευμα είναι τεράστιο, ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής.

Η Συρία, που υπήρξε χώρα υπό γαλλική κυριαρχία, έγινε ανεξάρτητη το 1946, το 1958 σχημάτισε μαζί με την Αίγυπτο την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, από την οποία αποχώρησε το 1961 κι έγινε ανεξάρτητο κράτος. Δηλαδή, επί της ουσίας, ανεξάρτητο κράτος είναι τα τελευταία 60 χρόνια, από τα οποία τα 40 κυβερνά το μπααθικό κόμμα της οικογένειας Άσαντ.

Αν και πρόκειται για ένα νεοπαγές κράτος, που διοικείται από ένα αυταρχικό καθεστώς με μειωμένα ερείσματα στις λαϊκές μάζες, το συριακό κράτος φαίνεται ότι αντέχει σε αυτήν την ιδιότυπη επίθεση που δέχεται από πολύ ισχυρότερα από αυτό κράτη, με μόνη στήριξη αυτή της Μόσχας, του Πεκίνου και της Τεχεράνης.

Και όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι σε θέση να συλλαμβάνει τους εγκάθετους και τους πράκτορες των ξένων χωρών που δρουν στο έδαφός της, τους οποίους χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί σε πολιτικό επίπεδο.

Οι υπηρεσίες του συριακού κράτους πρώτα συνέλαβαν 49 άτομα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνεργάζονταν με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και συμμετείχαν σε ανατρεπτικές δράσεις και βίαιες ενέργειες εναντίον του καθεστώτος Άσαντ και εναντίον της Συρίας.

Μετά τη σύλληψη, που έγινε τον παρελθόντα Δεκέμβριο, ακολούθησαν μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, με στόχο την εξεύρεσης λύσης για την απελευθέρωση και την παράδοση των Τούρκων πρακτόρων στην Τουρκία, με αντάλλαγμα της την αλλαγή στάσης της Τουρκίας απέναντι στην υπό εξέλιξη κρίση στη Συρία.

Τα πρώτα σημάδια της αλλαγής στάσης της Τουρκίας, τα είδαμε κατά την πρόσφατη απόφαση  του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ), που ζητάει μεγαλύτερη διπλωματική πίεση στην κυβέρνηση Άσαντ της Συρίας, προκειμένου να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση, εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε ξένη στρατιωτική ανάμιξη, της οποίας γενικός γραμματέας είναι ο Τούρκος κ. Εκμελεντίν Ιχσάνογλου.

Όμως οι επιτυχίες του συριακού κράτους δεν σταματούν εδώ.

Οι αρμόδιες υπήρεσίες της Συρίας φέρονται να συνέλαβαν 18 πράκτορες της Γαλλίας οι οποίοι συμμετείχαν στις ανατρεπτικές και τις βίαιες ενέργειες, στο πλευρό των «εξεγερμένων» της συριακής αντιπολίτευσης.

Όπως αποκάλυψε στις 13 Φεβρουαρίου 2012, ο έγκριτος δημοσιογράφος Thierry Meyssan στο πρώτο κανάλι της ρωσικής τηλεόρασης, η Συρία είχε συλλάβει μια δωδεκάδα Γάλλους στρατιωτικούς που δρούσαν στο έδαφός της, ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των Γάλλων που είναι αιχμάλωτοι στα χέρια των υπηρεσιών της Συρίας σε δεκαοκτώ.

Μετά από την εξέλιξη αυτή, ο Γάλλος πρέσβης Eric Chevallier, που είχε αναχωρήσει από τηΔαμασκό στις 7 Φεβρουαρίου για «διαβουλεύσεις», επέστρεψε εσπευσμένα στησυριακή πρωτεύουσα στις 23 Φεβρουαρίου, για να επιληφθεί του θέματος, αφού οι Γάλλοι αιχμάλωτοι κινδυνεύουν με πολυετείς φυλακίσεις, αν δικαστούν ως ξένοι πράκτορες που δρούσαν στο συριακό έδαφος.

Και αυτή η υπόθεση, αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Συρίας, η οποία σημειωτέον δέχεται επίθεση στα πλαίσια ενός ιδιότυπου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους 12 μήνες, με κόστος που μέχρι στιγμής ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ οι ανθρώπινες απώλειες ανέρχονται σε τρεις χιλιάδες στρατιώτες και 3-4 χιλιάδες ενόπλους και αόπλους εξεγερμένους πολίτες.

Τη στιγμή που το νεοπαγές κράτος της Συρίας, αν λάβουμε υπ’ όψιν τα δυο θέματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, συνεχίζει να λειτουργεί, παρά το γεγονός ότι η χώρα δέχεται μια ιδιότυπη επίθεση και βρίσκεται σε πόλεμο, στην Ελλάδα, που το κράτος έχει ιστορία 180 χρόνων, όχι μόνο δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την επίθεση που δέχεται η χώρα μας από τις αγορές τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι σύμμαχος με τον «εχθρό».

Η κομματοκρατία και ο άκρατος καταστροφικός συνδικαλισμός, εκφύλισαν το εθνικό, πατριωτικό και υπηρεσιακό φρόνημα του Έλληνα υπαλλήλου, ο οποίος από υπηρέτης του κράτους και του εθνικού συμφέροντος, μετατράπηκε σε υπηρέτη συντεχνιακών συμφερόντων και των συμφερόντων του κόμματος, ενώ δυστυχώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που υπάλληλοι διαφόρων υπηρεσιών του ελληνικού κράτους, από αφέλεια ή από ιδιοτελές συμφέρον, στα πλαίσια σχέσεων που αναπτύσσονται άναρχα και χωρίς κεντρικό έλεγχο με υπηρεσίες και παράγοντες ξένων κρατών, διαρρέουν πολύτιμα κρατικά μυστικά, πλήττοντας καίρια τα εθνικά μας συμφέροντα.

Έτσι, αντί το κράτος και οι έντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, υπηρέτες του έθνους και των πολιτών, να αποτελούν την ιδιότυπη αντίσταση και άμυνα στον πόλεμο που δέχεται η χώρα μας από τις αγορές και τα ξένα οικονομικά συμφέροντα, άλλοι άνοιξαν οι ίδιοι τις κερκόπορτες και άλλοι έγιναν συνένοχοι των πολιτικών και πρόδωσαν τη χώρα, η οποία αλώθηκε από τα μέσα, όπως προκύπτει από τα απόρρητα αρχεία του παγκοσμίου δικτύου πληροφοριών της Stratfor.

Σύμφωνα με τα αρχεία της αμερικανικής πλανητικής παρα-υπηρεσίας πληροφοριών, δυο προδότες του ελληνικού έθνους με κωδικούς GR001 και GR101, από το 2009  και προτού φέρει τους ξένους πράκτορες ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ως επίσημους συμβούλους-σωτήρες με πρόσβαση στις πιο ευαίσθητες πληροφορίες που αφορούσαν την ελληνική οικονομία, διέρρεαν κρίσιμα στοιχεία στους πράκτορες της Stratfor, προετοιμάζοντας την είσοδο στο ΔΝΤ και την επακόλουθη οικονομική καταστροφή της χώρας. Μετά ακολούθησαν οι επαφές Παπανδρέου-Στρος Καν και μετά η κατρακύλα…

Όμως, τι άλλο να περίμενε κανείς, όταν οι παράγοντες που θα έπρεπε να εντοπίσουν και να χώσουν βαθειά στη φυλακή εκείνους που προδίδουν τη χώρα, είναι οι ίδιοι οι καλύτεροι «συνομιλητές» των ξένων υπηρεσιών;

Μπορεί τα στοιχεία αυτά, που δείχνουν ότι το ένδοξο ελληνικό κράτος βρίσκεται σε κατάσταση που είναι χειρότερη ακόμα και από αυτή της Συρίας, να προκαλούν θλίψη και να επιδεινώνουν την εθνική μας κατάθλιψη, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η διάγνωση πρέπει να προηγείται της θεραπείας.
Και για να βαδίσει η χώρα το δρόμο της λύτρωσης, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ξαναφτιάξει το ελληνικό κράτος, όχι όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα και τα κριτήρια της Τρόικας, αλλά όπως επιβάλλουν τα εθνικά μας συμφέρονται και η επιβίωση του έθνους.

Υπό την άποψη αυτή, έχει πολύ δουλειά να κάνει η επόμενη κυβέρνηση!

ΠΗΓΗ: »ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ»