του Μιχάλη Ιγνατίου*

Στο Τελ Αβίβ θεωρούν πως η πραγματική θέση της Ουάσιγκτον για την ευρύτερη περιοχή ταυτίζεται με αυτή των «σκληρών» του Ισραήλ.

Η πρόσκληση του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, προς τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, έχει ιδιαίτερη σημασία, με δεδομένη την κλιμάκωση των προκλήσεων μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ και τη συνεχιζόμενη βία στη Συρία, η οποία αποτελεί μέρος του αντι-ισραηλινού κρίκου που ξεκινά από την Τεχεράνη και μέσω Τουρκίας και Δαμασκού φτάνει στη Βηρυτό.

Στην Ουάσιγκτον μπορεί να συναντήσει κανείς σοβαρούς αναλυτές, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Αμερικανός πρόεδρος θα προσπαθήσει να επιβάλει αυτοσυγκράτηση στον πρωθυπουργό του Ισραήλ για να αποφευχθεί νέος πόλεμος, που ίσως ενέπλεκε κι άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν θα συμφωνήσω με τους εν λόγω αναλυτές, διότι πιστεύω πως, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, η σύγκρουση Ιράν – Ισραήλ έχει καταστεί αναπόφευκτη, αφού καμία εκ των δύο πλευρών δεν κάνει πίσω.

Την ίδια στιγμή, στο Τελ Αβίβ γνωρίζουν πως η πραγματική θέση της Ουάσιγκτον ταυτίζεται με αυτή των «σκληρών» του Ισραήλ.

Οι δημόσιες δηλώσεις για το αντίθετο δεν πείθουν κανέναν· άλλωστε, όσοι έκαναν τον κόπο να μελετήσουν τα έγγραφα που αποκάλυψαν η ιστοσελίδα WikiLeaks και νόμιμοι ερευνητές δεν έχουν κανένα λόγο να μην αναμένουν το «θανατηφόρο» (;) χτύπημα του Ισραήλ.

Τα έγγραφα είναι αποκαλυπτικά και για τις συμμαχίες στην περιοχή της Μεσογείου. Μετά την εγκατάλειψή του από τον ισλαμιστή πρωθυπουργό της Τουρκίας, ο οποίος αναδείχτηκε σε επικίνδυνο εχθρό του, το Ισραήλ βρέθηκε χωρίς συμμάχους.

Κι ήταν απόλυτα λογική η επιδίωξή του να συμμαχήσει με την αδύναμη στρατιωτικά Κύπρο, η οποία στην πραγματικότητα κατέχει την καλύτερη θέση στρατηγικά. Βρίσκεται στο κέντρο της επίμαχης περιοχής και το έδαφός της θα μπορούσε να αποτελέσει το απόλυτο ορμητήριο για το Ισραήλ.

Τις τελευταίες ημέρες οι Τούρκοι έχουν εξαπολύσει επίθεση εκφοβισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζονται «θύματα» της δήθεν ισραηλινής επιθετικότητας, η οποία ενθαρρύνεται από την «υπερδύναμη» Κύπρο.

Πρόκειται για ασύστολα ψεύδη, τα οποία, δυστυχώς, μερικοί ανεγκέφαλοι γραφειοκράτες στην Ουάσιγκτον τα υιοθετούν για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση της βλακώδους θεωρίας ότι η Τουρκία «είναι πιστή σύμμαχος και φίλη».

Μακάρι να αποδειχτούν αληθινοί οι ισχυρισμοί ότι η Κύπρος είναι έτοιμη να παραδώσει την αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» στους Ισραηλινούς. Και δεν υποστηρίζω τη θέση αυτή λόγω της απέχθειας που πηγάζει από τη συνέχιση της τουρκικής κατοχής, αλλά επειδή νιώθω πως πρέπει να πολιτευόμαστε με βάση το συμφέρον, όχι τις ευαισθησίες μας.

Και δεν μετανιώνω για τη συμμετοχή μου στις φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις έξω από το Λευκό Οίκο και τον ΟΗΕ.

Οι Άραβες δεν βοήθησαν την Ελλάδα και την Κύπρο, απλά εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη μας για τον παλαιστινιακό αγώνα, ενώ η αντίθεσή μας προς το Ισραήλ μάς έριξε στα βράχια. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες λόγω του Ισραήλ.

Δεν ηττηθήκαμε από την Τουρκία, η οποία χωρίς τη βοήθεια του εβραϊκού κράτους και του «εβραϊκού λόμπι» αποδείχτηκε γυμνή σε όλα τα επίπεδα. Και ο λόγος για τον οποίο δεν έχει πάρει εντελώς την κατηφόρα, είναι επειδή η αμερικανική διπλωματική γραφειοκρατία αργεί πάντα να συνειδητοποιήσει ακόμα και τις κοσμογονικές αλλαγές.

Ας μην ξεχνάμε ότι το 1990 είδαν στην τηλεόραση, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, την υποστολή της σημαίας της ΕΣΣΔ από το Κρεμλίνο…

ΠΗΓΗ: »ΕΠΙΚΑΙΡΑ»