«Όποιος βαριέται να ζυμώσει…» αναφέρει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός και η εξέλιξη που σημειώνεται τις τελευταίες ώρες, αποδεικνύει ότι η ελληνική πολιτική τάξη πάσχει από έλλειψης οράματος για τη χώρα, έλλειψη συναίσθησης για το τι γίνεται στον περίγυρό της και παραμένει παγιδευμένη σε μια «λογιστική» αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αδυνατώντας να συλλάβει και να αξιοποιήσει τη «γεωπολιτική διάσταση» της ελληνικής παρουσίας στο διεθνές περιβάλλον…

Όπως έγινε γνωστό, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) αποφάσισαν να δώσουν στη Λιβύη τον αεροπορικό στόλο των μαχητικών Mirage που διαθέτει, σε μια απόδειξη ότι η χώρα ουδέποτε είδε τα μαχητικά αυτά ως εμπορική πράξη, αλλά ως ένα ακόμα «εργαλείο επιρροής»…

Δεν έχει διευκρινιστεί εάν στη συναλλαγή εμπλέκεται κάποιο οικονομικό τίμημα, ή εάν η παραχώρηση θα προχωρήσει σε συνεργασία με τη Γαλλία, στο πλαίσιο της εικαζόμενης πρόθεσης του αραβικού κράτους να προβεί στην προμήθεια γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale.

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι πρόκειται για μια έντονα πολιτική απόφαση, η οποία θα μπορούσε να αφορά τη χώρα μας εάν την εξουσία είχαν στα χέρια τους οραματιστές πολιτικοί και όχι διαχειριστές με τη νοοτροπία λογιστή, η οποία διέπει σχεδόν όλες τους τις πράξεις, άρα και τις παραλείψεις.

Άσκοπα αποδείχθηκαν λοιπόν τα ταξίδια κυβερνητικών στελεχών στα ΗΑΕ όπου έγιναν δεκτοί με τιμές και φιλοξενήθηκαν σε συνθήκες πρωτοφανούς χλιδής.

Οι τιμές, για όσους έχουν τη δυνατότητα να το σκεφτούν και να το κατανοήσουν, αποτελούν σήμα της επιθυμίας του φιλοξενούντος ότι αντιμετωπίζει τη χώρα σου ως δυνητική ευκαιρία και πως υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης επικερδών αμοιβαία δραστηριοτήτων.

Εάν αυτό είχε τύχει εκμετάλλευσης από ελληνικής πλευράς, τότε δυο τουλάχιστον μοίρες από τα υπερπολύτιμα στις σημερινές συνθήκες μαχητικά θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει στο οπλοστάσιο της πολεμικής μας Αεροπορίας.

Το περιοδικό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είχε επισημάνει το θέμα, είχε τονίσει την ευκαιρία, αποδεικνύοντας με στοιχεία ότι τα συγκεκριμένα μαχητικά είχαν μεγάλες ομοιότητες με τα ελληνικά Mirage 2000-5 οπότε υπήρχαν οι δυνατότητες δυσανάλογα μεγάλης ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας, σε σχέση με το κόστος που θα έπρεπε να καταβληθεί.

Διαπραγματευτικά «χαρτιά» η Ελλάδα είχε πολλά.

Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν πιο ευνοϊκή. Κι όμως ολιγωρήσαμε.

Διότι η πολιτική ηγεσία ουδέποτε μπόρεσε να κατανοήσει τη σημασία της στρατιωτικής ισχύος και πάντα αντιμετώπιζε τους εξοπλισμούς, όχι ως την «ασπίδα» που θα εξασφάλιζε το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθεί η οικονομική δραστηριότητα και να προκύψει αληθινή οικονομική ανάπτυξη, αλλά ως αναγκαίο κακό…

Η ανικανότητα της χώρας μας, ή μάλλον των ταγών της να οικοδομήσουν τις ειδικές σχέσεις που διαφαίνονταν με μια από τις λίγες χώρες της υφηλίου που διαθέτει τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα και δεδηλωμένη πολιτική βούληση να τα επενδύσει, είναι τόσο μνημειώδης όσο και αυτοκαταστροφική, υπερβαίνοντας κατά πολύ την απλή υπόθεση της εξασφάλισης δυο μοιρών μαχητικών.

Και να ήταν μόνο αυτό…

http://www.defence-