Πέρασαν πλέον επτά χρόνια μετά την τελευταία κύρια προμήθεια των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Και η οικονομική δυσπραξία, τα σημερινά αδιέξοδα και η απεθνοποίηση της χώρας, οδήγησαν στο να έχουμε πλήρες πάγωμα των προγραμμάτων ενίσχυσης των ΕΔ.

Και αυτό την ώρα που δείχνει σαφές όσο ποτέ πως τα ζητήματα ασφαλείας της χώρας όχι μόνο παραμένουν, αλλά το έλλειμμα μεγαλώνει.

Τα δεδομένα αλλάζουν σε βάρος της πατρίδας και σε δραματικό σημείο πλέον οδηγείται η πτώση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος.

Η περιοχή μας καθίσταται ενεργειακή λίμνη πρώτης τάξεως, αλλά ποιός αντιλαμβάνεται πως προκύπτει και η συνακόλουθη ανάγκη υπεράσπισης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου;

 Ποίος από τους ιθύνοντες αντιλαμβάνεται πως το Αιγαίο δεν κατοχυρώνεται  πρωτίστως από συνθήκες και συμφωνίες, αλλά από την διάθεση και ικανότητά μας να το υπερασπιστούμε;

Ποιός κατανοεί από τώρα πως στις σχέσεις με την Τουρκία, η αρρώστια του Ερντογάν ενδεχομένως θα λειτουργήσει αρνητικά, αν προκύψει διάδοχος κατάσταση ακόμη πιό σκληρή;

Όπως ακριβώς ισχυρίζεται και η νέα »ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ», μετά τις εθνικές εκλογές πρέπει να ξεκινήσει η κατάρτιση ενός μικρού, οικονομικού και με ισχυρά αντισταθμιστικά εξοπλιστικού προγράμματος, προσαρμοσμένου στις οικονομικές δυσκολίες της χώρας και εστιασμένου σε προγράμματα με υψηλή ελληνική προστιθέμενη αξία, δηλαδή με υψηλό βαθμό συμπαραγωγής, προκειμένου η επένδυση να αποτελέσει και «σφουγγάρι» απορρόφησης της ανεργίας, ειδικά στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.

Πρέπει πάση θυσία να κρατηθεί ένα minimum αποτοπής απέναντι στην στρατιωτκή ισχύ των Τούρκων, και παράλληλα οι χώρες από τις οποίες θα »αγοράσει» η Ελλάδα θα πρέπει κι αυτές να ανταποδώσουν με πολιτική στήριξη.

Νέες συμμαχίες δηλαδή, νέες σχέσεις, νέες πολιτικές.

Πριν να είναι αργά…

www.elkeda.gr