του Σάββα Καλεντερίδη *

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, λήγει η διορία που προβλέπει το σχέδιο για την εφαρμογής της κατάπαυσης του πυρός στη Συρία.

Υποτίθεται ότι μέχρι τις 06:00 της 10ης Απριλίου, το καθεστώς Άσαντ απέσυρε τα άρματα μάχης και τα βαρέα όπλα από τις πόλεις και τους κατοικημένους τόπους, ενώ και οι εξεγερμένοι απέσυραν τους μαχητές τους που είναι οχυρωμένοι σε κατοικημένους τόπους.

 

Από τούδε και στο εξής, με βάση το Άρθρο 2 του Σχεδίου Αννάν, η κυβέρνηση της Συρίας θα πρέπει να συνεργαστεί αποτελεσματικά με τον Ειδικό Απεσταλμένο του ΟΗΕ και με τη συμμετοχή μηχανισμού επιθεωρήσεως, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η μόνιμη κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη.

 Για να έχουμε μια κατά το δυνατόν πλήρη εικόνα της κατάστασης, να πούμε ότι μετά τις εξεγέρσεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιτεύχθηκε η ανατροπή του παλιού καθεστώτος και η ανάληψη εξουσίας από νέα πρόσωπα, με αυξημένο το ρόλο των Αδελφών Μουσουλμάνων, ξέσπασε εξέγερση και στη Συρία περίπου πριν από έναν χρόνο, με πρωταγωνιστές σουνίτες προσκείμενους στους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Οι εξεγερμένοι υποστηρίζονταν σχεδόν φανερά από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία, ενώ αποκαλύφθηκε η ενεργός εμπλοκή Γάλλων στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι μάλιστα συνελήφθησαν στο έδαφος της Συρίας και παρεδόθησαν σε γαλλική διαπραγματευτική ομάδα στο Λίβανο, μετά από διπλωματικές διαπραγματεύσεις και πολιτική συμφωνία μεταξύ της Συρίας και της Γαλλίας.

Να σημειωθεί ότι γράφτηκαν πολλά για ενεργό συμμετοχή ατόμων που καθοδηγούνται και εξοπλίζονται από τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και των ΗΠΑ στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης και ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, χωρίς όμως να υπάρχουν απτά στοιχεία, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας. Ίσως οι άλλοι να είναι πιο προσεκτικοί!

Οι δυνάμεις της Δύσης που με το ίδιο μοντέλο ανέτρεψαν τα καθεστώτα στις τρεις προαναφερθείσες χώρες, δεν υπολόγισαν ότι ο Άσαντ και το καθεστώς του απολαμβάνει της στήριξης ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων, όπως όλους τους αλαουίτες, τους χριστιανούς και την οικονομική ελίτ των σουνιτών μουσουλμάνων, καθώς επίσης και ότι διαθέτει ένα κράτος που λειτουργεί.

Επίσης, δεν υπολόγισαν ότι η Κίνα και κυρίως η Ρωσία, μετά το φιάσκο της Λιβύης, δεν θα έδιναν και πάλι πράσινο φως στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για βίαιη ανατροπή του Άσαντ από τις ένοπλες δυνάμεις της Δύσης.

Έτσι, μετά το βέτο της Κίνας και της Ρωσίας, αναγκαστικά, ο ΟΗΕ κινήθηκε στην κατεύθυνση μιας ενδιάμεσης λύσης, όπως αυτή του Σχεδίου Αννάν, το οποίο στηρίζει ενθέρμως η Ρωσία και πολεμά με νύχια και με δόντια η Τουρκία, η οποία εξετέθη ανεπανόρθωτα, αφού ήδη έχει δηλώσει σχεδόν δημόσια ότι εξοπλίζει τους εξεγερμένους και τα μέλη του Στρατού της Ελεύθερης Συρίας, μέρος των οποίων εδρεύει στην Τουρκία, μαζί με 25.000 πρόσφυγες, που κατέφυγαν στο τουρκικό έδαφος όχι γιατί τους κυνήγησε το καθεστώς Άσαντ, αλλά για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εμπλοκής και επέμβασης της Τουρκίας στη Συρία.

Και όταν μιλάμε για εμπλοκή, εννοούμε τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας στο έδαφος της Συρίας, για «ανθρωπιστικούς λόγους», ενώ όταν μιλάμε για επέμβαση, εννοούμε εισβολή και κατοχή, κατά τα πρότυπα της Κύπρου.

Ενώ όμως η Τουρκία είχε προσανατολιστεί από καιρό σε αυτόν τον τρόπο δράσης, οι υπολογισμοί άλλαξαν, αφού η Ρωσία συνεχίζει να στηρίζει τον Άσαντ (στις 9 Απριλίου ο υπουργός εξωτερικών της Συρίας συναντήθηκε με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ, στη Μόσχα), ενώ οι ΗΠΑ, κάτι μια ενδεχόμενη συμφωνία με τη Ρωσία, κάτι οι προεδρικές εκλογές, μάλλον δεν φαίνονται διατεθειμένες να εφαρμόσουν το αρχικό σχέδιο, με βάση το οποίο προετοιμάστηκε και εκτέθηκε η Τουρκία.

Επίσης, ένας άλλος παράγοντας της περιοχής, το Ισραήλ, τηρεί σιγήν ιχθύος για το θέμα ή μάλλον, προσπαθεί να επωφεληθεί από την κατάσταση αδυναμίας του Άσαντ, προτείνοντάς του την απόδοση των υψωμάτων Γκολάν, που κατέχει από το 1967, σε αντάλλαγμα της παύσης της υποστήριξης στη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με άρθρο της 4ης Απριλίου που δημοσιεύθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth, ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρεζ, συνοδευόμενος από τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, επισκέφθηκε τα υψώματα του Γκολάν και από εκεί έκανε την εξής δήλωση:

«Η κατάρρευση του καθεστώτος της Συρίας, θα δώσει ένα θανατηφόρο κτύπημα στη Χεζμπολλάχ. Θα πρέπει λοιπόν να επιλέξεις. Δεν γίνεται να θέλεις και την Χεζμπολλάχ και το Γκολάν»!

Τη στιγμή όμως που γίνονται όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν χωρούν σε ένα άρθρο, μεγάλη ανησυχία επικρατεί σε πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους στην Τουρκία και σε ολόκληρο σχεδόν τον τύπο, με εξαίρεση ίσως τον απολύτως ελεγχόμενο από το κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.

Η ανησυχία έγκειται στο γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση έκανε πρωθύστερα βήματα και εξετέθη στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και στους γείτονές της, ενώ με τις ενέργειές της εξέθεσε την Τουρκία σε κινδύνους που σχετίζονται με το Κουρδικό και με την ίδια την ενότητά της.

Επειδή το Κουρδικό, η επίσκεψη του Μπαρζανί στην Ουάσιγκτον και το θέμα της αλλαγής των συνόρων στα ΝΑ της Τουρκίας θα μας απασχολήσει στο πασχαλιάτικο άρθρο μας, θα κλείσουμε το σημερινό μας άρθρο με τις ενστάσεις ενός Τούρκου αρθρογράφου, του Ριζά Ζελγιούτ, στην τουρκική πολιτική απέναντι στο ζήτημα της Συρίας, όπως τις εξέφρασε σε άρθρο του στην εφημερίδα Γκιουνές:

«Υπάρχει μια ρώσικη παροιμία.

Όποιος κατοικεί σε γυάλινο σπίτι, δεν ρίχνει πέτρες στα παράθυρα του γείτονά του. Η Τουρκία αντιμετωπίζει επί 34 χρόνια ένα πρόβλημα τρομοκρατίας και τώρα η ίδια παράγει ένα πρόβλημα τρομοκρατίας για τη Συρία, υποστηρίζοντας τρομοκράτες.

Όταν εσύ εκείνους που σκοτώνουν στρατιώτες, αστυνομικούς, κρατικούς υπαλλήλους στη Συρία τους ονομάζεις κατατρεγμένους…

Αύριο θα έλθει ο άλλος και θα πει κατατρεγμένους τους άνδρες του ΡΚΚ που σκοτώνουν τους δικούς σου στρατιώτες και αστυνομικούς…

Εάν εσύ σήμερα παρουσιάζεις 4-5 άθλιους προδότες της πατρίδας τους ως κατατρεγμένους πρόσφυγες από τη Συρία…
Αύριο κάποιος άλλος θα παρουσιάσει έτσι τους δικούς σου Κούρδους του ΡΚΚ…

Εάν εσύ σήμερα ετοιμάζεσαι να εισέλθεις σε μια ξένη χώρα για να προστατέψεις και να υποστηρίξεις τους Σύρους τρομοκράτες που είναι μερικοί κλέφτες και λωποδύτες οπισθοδρομικοί και τίποτε άλλο…

Αύριο κάποιοι άλλοι θα εισβάλουν με τα δικά τους στρατεύματα στο έδαφός σου, για να προστατέψουν τους Κούρδους του ΡΚΚ…

Εσύ σήμερα ανακατεύεσαι στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους…

Τότε κάποιοι άλλοι θα έλθουν αύριο και θα αναμειχθούν στα δικά σου εσωτερικά…

Αυτούς που παρουσιάζετε ως δυστυχισμένους και καταπιεσμένους, είναι στυγνοί δολοφόνοι που κρατούν στα χέρια τους βόμβες, βαρέα όπλα και πολυβόλα…

Αυτούς τους δολοφόνους που κόβουν τα κεφάλια των συνανθρώπων τους σαν καρπούζια, τους παρουσιάζετε σαν αθώους καταπιεσμένους.
Αυτοί οι δολοφόνοι είναι κατατρεγμένοι;
Μην πετάτε πέτρες στα παράθυρα της Συρίας….»

Αυτά λέει ο Τούρκος αρθρογράφος για την πολυδιαφημισμένη τουρκική εξωτερική πολιτική, που την εκθειάζουν μάλιστα ορισμένοι συμπατριώτες μας .

Όσον αφορά τη δική μας, θα προσπαθήσουμε να βρούμε το νόημα της ταξιδιωτικής οδηγίας που έβγαλε πασχαλιάτικα το ελληνικό ΥΠΕΞ, για τη Συρία, τη στιγμή μάλιστα που ήδη μερικά από τα τζάμια στα δικά μας παράθυρα, είναι σπασμένα ή ραγισμένα, όπως για παράδειγμα στην Κύπρο και το Αιγαίο…

ΠΗΓΗ: »ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»