Ένας φίλος μας θυμίζει τη σφαγή της Χίου!

Κατακρίνει τους Έλληνες αρμόδιους λέγοντας ότι κάνουν τα χατίρια των Τούρκων ξεχνώντας την ιστορία μας!

Δείτε τι λέει…

«Οι εν λόγω ιστορικοί αναθεωρητές, ισχυρίσθηκαν προσφάτως, ότι ο πίνακας του διάσημου Γάλλου ζωγράφου…

Ευγενίου Ντελακρουά «η σφαγή της Χίου» αποτελεί υπερβολική απεικόνιση εκ μέρους του καλλιτέχνη και ξεπερνάει την πραγματικότητα.

Μπορεί και να αυτοκτόνησαν και έτσι, ο πίνακας αφαιρέθηκε προ διετίας από το Βυζαντινό μουσείο Χίου, κατ’ απαίτηση των Tούρκων!

 

 

Σύμφωνα με τον χιώτικο Τύπο, υπάρχει μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως. ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς!

Η Τουρκία, επεδίωξε και αφαιρέθηκαν οι ταμπέλες με την επιγραφή:

«Έργα Οθωμανών», από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής στη Νέα Μονή του Αγίου Μηνά.

Οι Τούρκοι απαιτούν και οι ημέτεροι με δουλικότητα υπακούουν! Ποτέ δεν αφαίρεσαν όμως οι Τούρκοι τον αναρτημένο πίνακα στο μουσείο Ντολμά Μπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη, όπου παριστά τούρκο πολεμιστή να πατά πάνω στο νεκρό κορμί Έλληνα φουστανελοφόρου με το λάβαρό μας, σκόρπια κορμιά Ελλήνων και ο. ήρωας αυτός με το χέρι στο μέτωπο, κοιτά μακριά, ψάχνει να δει τους Έλληνες που τόβαλαν στα πόδια.

Ο πίνακας του Ντελακρουά, που τους ενόχλησε, δεν περιλαμβάνει τη διαταγή του Σουλτάνου το 1822, να σφάξουν βρέφη έως 3 ετών, αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών, γυναίκες άνω των 40, να αιχμαλωτίσουν κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών.

Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.

Από τις 117.000 χριστιανούς του νησιού, κατέσφαξαν 50.000, αιχμαλώτισαν 52.000, διέφυγαν και σώθηκαν 21.000, επέζησαν μόνο 1800.

Δεν περιλαμβάνει τα γυναικόπαιδα που πουλήθηκαν σκλάβοι ή βιάστηκαν ούτε τη Χίο που μετετράπη σε στάχτη, ούτε ακούγονται οι γοερές κραυγές των θυμάτων.

Γι αυτούς τους φωστήρες που σβήνουν με το σφουγγάρι, δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία γιατί δυσαρεστούνται οι Τούρκοι. Δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων γιατί θα μας πουν οι προοδευτικοί τενεκέδες καθυστερημένους και γραφικούς.

Έτσι πετυχαίνουν το στόχο τους. Τον εξαγνισμό των ενόχων!

Απάντηση στους θλιβερούς αναθεωρητές της ιστορίας για τη σφαγή δίνουν οι «Τάϊμς» του Λονδίνου, ( αρ. φύλ. 11661 σελ. 2, της 11-9-1822). Ιδού τι έγραψε:

« Πολλές λεπτομέρειες από τις τρομερές βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι στη Χίο έχουν ήδη γίνει γνωστές.

Ακόμα και Γερμανικές εφημερίδες περιέγραψαν τις βαρβαρότητες. Από τις 120.000 Έλληνες απέμειναν περί τους 900 από τους οποίους πολλοί πεθαίνουν από ασθένειες που προκαλούνται από τα άταφα πτώματα.

Το πιο ωραίο και ανεπτυγμένο νησί του Αρχιπελάγους ερημώθηκε.

Οι πιο πολιτισμένοι, δυναμικοί και έγκριτοι κάτοικοι του νησιού, το άνθος της Ελλάδος, έχουν οι περισσότεροι εξοντωθεί, εκπατρισθεί ή πουληθεί ως σκλάβοι από τους απίστευτους σφαγείς τους.

Εν τούτοις, τέτοιες πράξεις έχουν αμβλυνθεί από Άγγλους και σχεδόν δικαιολογήθηκαν στο Αγγλικό Κοινοβούλιο, αποδιδόμενες σε ελληνικές προκλήσεις.

Πότε οι Έλληνες προμελετημένα σφαγίασαν αδιακρίτως ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μιας επαρχίας;

Πότε οι Έλληνες απήγαγαν δεκάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά για να ικανοποιήσουν ακόλαστες ορέξεις και πάθη;

Θα εξισωθεί η πλήρης καταστροφή της Χίου, που μετετράπη σε στάχτες και ο ενταφιασμός 50.000 ανδρών στα συντρίμμια των φιλήσυχων σπιτιών τους, προς την καταστροφή μιας φρουράς μετά από προδοτική συμπεριφορά της;»

«Το Ελληνόπουλο» του Βίκτωρος Ουγκώ

Ο Βίκτωρ Ουγκώ καταθέτει την ψυχική του οδύνη για το ολοκαύτωμα της Χίου με το ποίημα « Ελληνόπουλο» (μετάφραση Κωστή Παλαμά):

«Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα./

Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,/

με τα κρασιά, με τα δεντρά τ’ αρχοντονήσι, που βουνά/

και σπίτια και λαγκάδια/

και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια/

καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά./

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,/

στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο/

κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει/

μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη/

μεσ’ την αφάνταστη φθορά.»

prionokordela.gr