Νίκος Λυγερός Στρατηγικός Σύμβουλος

Η ιστορία μάς μαθαίνει ότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε μόνο τα κοινά στοιχεία αλλά και τις διαφορές.

Διότι οι διαφορές μας με τους συμμάχους μας μπορεί να είναι μόνο επιφανειακές, ενώ με τους εχθρούς μας είναι ριζικές.

Πρέπει να προσέχουμε ο γείτονας μας να παραμένει γείτονας και όχι καλεσμένος που νιώ­θει σπίτι του όπου και να βρίσκεται .

Μπορεί η διπλωματία να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, μα αυτό ισχύει μόνο όταν δεν ξεχνά τα γεωστρατηγικά δεδομένα ειδικά όταν αυτά έχουν διαχρονικές ιδιότη­τες.

Είναι καλό να αλλάζεις στάση πάνω σε ένα θέμα διαφωνίας, αλλά μόνο και μόνο όταν το κάνει και ο αντίπαλος σου.

Διότι αν παραμένει αδιάλλακτος και αμετάβλητος η αλλαγή στάσης είναι υποχώρηση.

Οι καλές προθέσεις έχουν καλές υλοποιήσεις όταν τις αποδέχεται και ο άλλος.

Η επιλογή μιας στρατηγικής μπορεί να λειτουργεί εικονικά,  όταν όμως συγκρίνεται με την τακτική της πραγματικότητας πρέπει να είναι συμβατή για να μπορέσει να τροποποιήσει μερικά δεδομένα.

Οι μονόπλευρες τροποποιήσεις δεν προσφέρουν τίποτα ο’ένα πλαί­σιο διαπραγμάτευσης. Μπορεί να απλοποιούν φαινομενικά τα προ­βλήματα, αλλά στην  ουσία εκφυλίζουν την κατάσταση και μετά δεν υπάρχει πια όχι μόνο επίθεση, αλλά ούτε άμυνα.

Η διαμάχη δογμάτων είναι σημαντική, διότι αυτή θέτει το πεδίο μάχης

Το δόγμα που κυ­ριαρχεί επιτρέπει και τη δημιουργία μιας κυρίαρχης στρατηγικής

Η θεωρία σχέσεων, όταν εφαρμόζεται μέσω της θεωρίας παιγνίων στη στρατηγική, τροποποιείται και από τα πολεμολογικά δεδομένα

Κι αυτά βασίζονται πάνω στα νοητικά σχήματα των διαφορών. Μπορεί η διπλωματία να είναι μια διαδικασία του τύπου Markov, αυτή, όμως η ιδιότητα δεν ισχύει για τη στρατηγική. Συνεπώς μια στρατηγική βασισμένη μόνο και μόνο πάνω στη διπλωματία εξ ορισμού θα καταρ­ρεύσει μόλις αντιμετωπίσει πολεμολογικά στοιχεία

Η γεωστρατηγική είναι το υπόβαθρο της γεωπολιτικής και όχι το αντίθετο, διότι τα νοη­τικά της οχήματα είναι πιο βαθιά.

Ένα «γκρίζο» επιχείρημα της Τουρκίας για το Αιγαίο

Σε μια προσπάθεια να πείσει στο νατοϊκό πλαίσιο ότι υπάρχει πρό­βλημα στο Αιγαίο, η Τουρκία κάνει χρήση του κειμένου της απόφασης των έξι δυνάμεων σπς 13 Φεβρουαρίου του 1914.

Η μη προσεκτική ανάγνωση της αναφερόμενης παραγράφου προκαλεί την εντύπωση της ασάφειας σε έναν μη ειδικό.

Στην πραγματικότητα, η ανάλυση του κειμένου επιτρέπει την απόρριψη του «γκρίζου» επιχειρήματος της Τουρκίας

Ας εξετάσουμε, λοιπόν, το απόσπασμα στα αγγλικά: «Therefore, six Powers have agreed that Greece should transfer all

90 I hlipYAw/vmAUiKigr I the islands in the Aegean Sea it currently possesses (occupies} excluding the Tenedos, Imbros andGasteHarizo is and is required to be given to Turkey. Apart from this, thePov/ers (States) haveconduded that it is necessary to ensure satisfactory guarantees concerning the islands envisaged to be given to Greece and that Greece should guaranty Turkey that it shall nor strengthen and use these islands for any naval or metary purpose; and they have dedded that concrete measures shoutd be taken to prevent smuggling between the islands and ottoman Territory

Η ανάγνωση του πρωτότυπου στα γαλλικά είναι η εξής: *£n consequence Its six Putssances ont decide de remettre ό la Grcce tautes les iles de la merEgte octueflemenr occupies par effe, ό iexception de Τέηέάο$ et dlmbros ainsi que de Tie de CasteHariza, qui doivent etre restitute ό la Turquie.

Les Puissances ont. en outre, diode que, en ce qui conceme les iles assignees a la Grece des garonties satisfaisantes devron r leur etre donn£es ainsi qua la Turquie par leGouvemementgrec que ceHesne seront ni fortfftees ni utHisSes pour aucim but naval ou mifitaireetquedes mesures effectives semnt prises en vue de prevenir kJ contrebande entre les ifes etle continent ottoman».

Και στις δύο γλώσσες η αναφορά στο Καστελόριζο είναι άμεση. Αυτό σημαίνει άτι, αν ισχύει ακόμα αυτό το κείμενο και ειδικά αυτό το απόσπασμα τότε αυτό το νησί θα ανήκε στην Τουρκία πράγμα το οποίο απορρίπτουν η ιστορική πραγματικότητα και η σημερινή κατάσταση.

Ανεξαρτήτως του προπαγανδιστικού στόχου της Τουρκίας η χρήση αυτού του κειμένου ανατρέπεται νομικά από το άρθρο 14 της Συν­θήκης Ειρήνης του Παρισιού του 1947. Πιο συγκεκριμένα η πρώτη παράγροφός του είναι ως εξής

«Italy hereby cedes to Greece in fuH sovereignty the Dodecanese Islands indicated hereafter indicated namely namely, Stampaba (Astropalia). Rhodes (Rhodos), Calki (Khatki), Scarpanta Casos (Cassos), Piscopi (Tlas),

0 Ελληνισμός γεννήθηκε στο Αιγαίο και πουθενά αλλού.

Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, διεκδικούν αυτό το χώρο;

Μήπως επειδή εμείς οι ίδιοι θεωρούμε χαμένες τις λεγόμενες «αλησμόνητες πατρίδες»;

ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΑ