Οι Γάλλοι επαναστατούν.

Το ίδιο και οι Έλληνες.

Καιρός ήταν.

Οι δυο αυτές χώρες πραγματοποίησαν τις εκλογές τους χθες, που στην ουσία αποδείχθηκαν δημοψηφίσματα επί της τρέχουσας ευρωπαϊκής οικονομικής στρατηγικής, την οποία οι ψηφοφόροι των δυο αυτών χωρών απέρριψαν.

Δεν ξέρουμε πόσος καιρός θα χρειαστεί, ώστε οι ψήφοι αυτές να μετατραπούν σε πραγματικές αλλαγές πολιτικής, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος εξαντλείται για την στρατηγική λιτότητας, και αυτό είναι καλό.

Μέχρι χθες, οι απόστολοι της ορθοδοξίας προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τον Ολάντ ως απειλή.

Πρόκειται για «επικίνδυνο άνθρωπο» φώναζε το περιοδικό Economist, το οποίο τρόμαζε με την ιδέα ότι ο σοσιαλιστής υποψήφιος «πραγματικά πιστεύει στην ανάγκη  μια πιο δίκαιη κοινωνία»!

Η αλήθεια είναι ότι η νίκη του Ολάντ έθεσε τέρμα στους Μερκοζί, τον γαλλογερμανικό εκείνο άξονα που επί δυο χρόνια επέβαλλε στην ΕΕ την αυστηρή λιτότητα.

Αυτή η εξέλιξη θα ήταν πραγματικά επικίνδυνη, αν η λιτότητα έφερνε κάποιο αποτέλεσμα, ή έστω έδινε μια ελπίδα. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει.

Και είναι καιρός να αλλάξουμε ρότα.

Όπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι είναι πολύ πιο σοφοί από τους «σοφούς» της ΕΕ.

Γιατί είναι λάθος η συνταγή της λιτότητας για τα δεινά της Ευρώπης;

Επειδή βασικά δεν υπάρχει η νεράιδα της εμπιστοσύνης. Οι ισχυρισμοί ότι οι δραστικές περικοπές κρατικών δαπανών θα τόνωναν τις αγορές και την κατανάλωση, έχουν διαψευστεί από την πραγματικότητα.

Οι περικοπές σε μια γονατισμένη οικονομία, απλά την αποτελειώνουν.

Παράλληλα, οι οδύνες δεν δείχνουν να φέρνουν κάποια οφέλη.

Δείτε την καλή μαθήτρια Ιρλανδία, που εκτέλεσε κάθε εντολή λιτότητας προκειμένου να είναι αρεστή στις χρηματαγορές. Όλοι πιστεύουν πως η δημοσιονομική πειθαρχία της θα φέρει θετικά αποτελέσματα, κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην πράξη.

Μάλιστα, άσχετα αν δεν το ακούμε στα ΜΜΕ, το κόστος δανεισμού της Ιρλανδίας παραμένει υψηλότερο από αυτά της Ισπανίας και της Ιταλίας, και βεβαίως της Γερμανίας. Άρα, ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις;

Μια λύση θα ήταν η διάλυση του ευρώ. Η Ευρώπη δεν θα βρίσκονταν στους σημερινούς της μπελάδες, αν η Ελλάδα είχε ακόμη την δραχμή, η Ισπανία την πεσέτα, κ.ο.κ. Αν είχαν τα δικά τους νομίσματα, οι χώρες αυτές θα μπορούσαν να καταστούν ανταγωνιστικές, μέσω υποτίμησης.

Ως αντίβαρο στην θλιβερή περίπτωση της Ιρλανδίας, ας δούμε την Ισλανδία, που αν και βρίσκονταν στο επίκεντρο της κρίσης, μπόρεσε να επανέλθει υποτιμώντας την κρόνα, επιτρέποντας παράλληλα και την χρεοκοπία των τραπεζών της. Έτσι, η Ισλανδία ανακάμπτει, και η Ιρλανδία όχι.

Η διάλυση όμως του ευρώ θα έφερνε μεγάλη αναστάτωση, και θα σηματοδοτούσε την ήττα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που προσπαθεί να φέρει την ειρήνη και την δημοκρατία στην ήπειρο, μέσα από την ενοποίηση.

Υπάρχει άλλος τρόπος; Ναι, υπάρχει, και το απέδειξαν οι Γερμανοί, οι οποίοι όμως, δυστυχώς, δεν έμαθαν τίποτα από την δική τους εμπειρία.

Αν μιλήσεις σε υψηλόβαθμους Γερμανούς για την κρίση του ευρώ, θα σου πουν ότι και η δική τους οικονομία ταλαιπωρήθηκε πριν από κάποια χρόνια, αλλά κατάφερε να συνέλθει τελικά.

Αυτό όμως που δεν παραδέχονται είναι ότι αυτή η ανάκαμψη οφείλονταν στην ύπαρξη  ενός πελώριου πλεονάσματος στο γερμανικό εμπορικό ισοζύγιο, σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, ειδικά αυτά που σήμερα υποφέρουν, και τα οποία κάποτε άνθιζαν, παρά τον υψηλό πληθωρισμό, χάρη στα χαμηλά επιτόκια.

Τα προβληματικά κράτη της Ευρώπης μπορούν να επαναλάβουν την γερμανική επιτυχία, αν όμως βρίσκονταν σε ένα αντίστοιχα ευνοϊκό περιβάλλον, αν δηλαδή ήταν η σειρά της υπόλοιπης Ευρώπης (πιο ειδικά της Γερμανίας), να ζει σε μια πληθωριστική έκρηξη.

Έτσι, η γερμανική εμπειρία  δεν είναι, όπως νομίζουν οι Γερμανοί, ένα υπόδειγμα μονομερούς λιτότητας για την Νότια Ευρώπη, αλλά μια αφορμή για περισσότερο φιλοαναπτυξιακές πολιτικές, και μια ώθηση στην ΕΚΤ να ξεπεράσει την εμμονή της εναντίον του πληθωρισμού, ώστε να εστιάσει στην ανάπτυξη.

Σίγουρα οι Γερμανοί δεν συμφωνούν με αυτά, όπως δεν συμφωνεί και η ηγεσία της ΕΚΤ. Παραμένουν γαντζωμένοι στην φαντασίωσή τους, ότι η ευμάρεια ακολουθεί τον πόνο, και θα συνεχίσουν να επιμένουν σε αυτή τους την λανθασμένη στρατηγική, πιστεύοντας πως αποτελεί την μόνη υπεύθυνη στάση.

Τώρα όμως, όπως φαίνεται, θα χάσουν την υποστήριξη που είχαν από το Παρίσι. Και όποιος θέλει το πιστεύει, αλλά τόσο το ευρώ, όσο και το ευρωπαϊκό όραμα, έχουν πλέον περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης, απ ότι είχαν πριν από μερικές μόνο μέρες.

nytimes.com

S.A.

antinews.gr