(Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στον “Φιλελεύθερο”, Σάββατο, 5 Μαίου 2012  και στη “Σημερινή”, Κυριακή 6 Μαίου 2012)

 Οι «Λεπτομέρειες» για το Φυσικό Αέριο    

του Κώστα Μαυρίδη  

Στο προηγούμενο άρθρο συνοψίσαμε μερικά στοιχεία της συνομωσίας στο Σχ. Ανάν για τα ενεργοφόρα κυπριακά κοιτάσματα και επεξηγήσαμε πως ο διάβολος συγκαλύφτηκε στις «λεπτομέρειες» των παραρτημάτων και υποσημειώσεων.

Με πάσα «λεπτομέρεια» στήθηκε μια πρωτοφανής συνομωσία εντός κειμένου, όσο και εκτός, μέχρι και αναλύσεις οι οποίες συσκότιζαν το σκόπιμα ασαφές κείμενο του Σχεδίου.

Μερίδα πολιτών για την οποία τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα να κατανοήσει -πόσο μάλλον να αντιληφθεί την συνομωσία στις διαβολικές «λεπτομέρειες»-, επέλεξε να εμπιστευτεί πολιτικούς, τεχνοκράτες και αναλυτές.

Εξηγήσαμε πως οι «κυρίαρχες αγγλικές βάσεις» επιχειρούσαν να αποκτήσουν δικαίωμα επέκτασής τους στη θάλασσα. Προς τούτο άλλωστε, επίσημα και με χάρτες οριοθέτησαν τα αγγλικά  «χωρικά ύδατα» με εφαλτήριο τις δύο περιοχές των «κυρίαρχων βάσεων» (Λεμεσό και Δεκέλεια) και με δικαίωμα παρέμβασης στη σημερινή Κυπριακή ΑΟΖ.

Εδώ θα περιοριστούμε στην αντικατάσταση μιας μόνο λέξης, ενδεικτικό της συνομωσίας των «λεπτομερειών».

Στις συμφωνίες του 1960, η Αγγλία δήλωνε ότι οι αγγλικές βάσεις θα χρησιμοποιούνται μόνο για ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ σκοπούς. Όταν πριν το δημοψήφισμα του 2004 επεξηγούσαμε τις διαβολικές «λεπτομέρειες» στο Παράρτημα ΙΙ του Σχ. Ανάν (σελ. 64) για τις αγγλικές βάσεις, οι τότε «διαμορφωτές άποψης» («opinion leader») και προστάτες του Ντάουνερ σήμερα, τα χαρακτήριζαν φαντασιώσεις.

Αργότερα, απέναντι στην εμπεριστατωμένη μας ανάλυση, πρόβαλαν την ανάλυση τους που υποδείκνυε ότι με τις «ρυθμίσεις (του Σχ. Ανάν), … οι βάσεις θα έχουν ακριβώς το ίδιο καθεστώς όπως και σήμερα, με μόνη διαφορά την επιστροφή 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων εδάφους, τεράστιας οικονομικής αξίας…

Όλα τα υπόλοιπα είναι σενάρια συνωμοσίας».

Επαναλαμβάνουμε ότι οι συμφωνίες του ’60 περιόριζαν τη χρήση των βάσεων μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς και απέκλειαν οικονομικές δραστηριότητες για … εξόρυξη φυσικού αερίου. Γι αυτό, στο Παράρτημα ΙΙ του Σχ. Ανάν (σελ. 64), η χρήση των «κυρίαρχων» βάσεων -που αποχτούσαν και  θάλασσα-, ήταν για «οποιοδήποτε» σκοπό! Όχι μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Για κάποιους όλα αυτά ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες και φαντασιώσεις. Για τον Χάνευ όπως έμμεσα ομολογεί στο “The Search for a Solution”, ήταν μια καλοστημένη πλεκτάνη που θα καθόριζε και τα τεχνικά θέματα,… προφανώς το φυσικό αέριο. Ακούοντας τώρα τον υποψήφιο Ν. Αναστασιάδη να αναφέρεται σε «θεόσταλτο δώρο», θα ήταν ενδιαφέρον να εξηγήσει σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκε ο ίδιος.

Γνώριζε για την συνομωσία και εντούτοις επέμενε υπέρ του Σχ. Ανάν;

Εάν δεν γνώριζε, καλό είναι να θυμηθεί την αντίδρασή του όταν του υποδείχθηκε δημόσια το συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος, επιβάλλεται να εξηγήσει γιατί ζητούσε την επαναφορά του Σχεδίου, ακόμη και μετά το δημοψήφισμα.

Σήμερα, όλοι είναι υποχρεωμένοι ενόψει προεδρικών να αναγνωρίζουν τις ιστορικές δυνατότητες από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποχτούν τα ευφυολογήματα εκείνων που μερίδα πολιτών εμπιστεύτηκε το 2004, αλλά αποδείχτηκε ότι ο ενεργειακός πλούτος δεν ήταν μια «λεπτομέρεια», ούτε φαντασίωση.

Οκτώ χρόνια μετά, θυμήθηκαν τον Θεό και αναφέρονται σε «θεόσταλτο δώρο» ως περίπου να προέκυψε ουρανοκατέβατα σήμερα. Η πραγματικότητα είναι πως με το Σχέδιο όλα ήταν τελειωμένα. Την αξία από τα θεόσταλτα κοιτάσματα την αντιλήφθηκαν πρωτίστως οι πολίτες που έκριναν ελεύθερα.

Για τα συμβάντα στο Μαρί, η κοινωνία απαίτησε σε πολιτικό επίπεδο λογοδοσία από όσους διαχειρίζονταν την εξουσία και είχαν ευθύνη για το θέμα. Τι πρέπει να απαιτείται από πολιτικούς και … τεχνοκράτες που αποδέχονταν την παρέμβαση Τουρκίας-Αγγλίας στον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου και σήμερα διαγκωνίζονται για την Προεδρία της Δημοκρατίας;

Τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Κυπριακή ΑΟΖ παρέχουν τη δυνατότητα πρόκλησης ενός γεωπολιτικού σεισμού ο οποίος μπορεί να ανατρέψει την δυσβάσταχτη θέση μας και την επικυρίαρχη θέση που επιδιώκει η Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο. Πρόκειται για ευκαιρία αιώνων.

Ποιος μπορεί να χειριστεί ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα; Πάντως, όχι κάποιος που τα θεωρούσε λεπτομέρειες και φαντασιώσεις.

parisis.wordpress.com/