Δυστυχώς ή ευτυχώς, η διεθνής διπλωματία δεν είναι όπως τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και αυτό το διαπίστωσε με τον πιο ηχηρό τρόπο η πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρας, ο οποίος δεν περιορίστηκε μόνο στην «πόρτα» που έφαγε από τον νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο, φρόντισε να του επιτεθεί φραστικά, απειλώντας τον… εκ μέρος του γαλλικού λαού!

Τα όσα γραφικά συνέβησαν τις τελευταίες ώρες στο Παρίσι δεν θα ήταν καν άξια αναφοράς, ωστόσο, το να προκύπτουν τέτοια ζητήματα με μια χώρα η ηγεσία της οποίας έχει υιοθετήσει ρητορική η οποία θα μπορούσε να αποδειχθεί σωτήρια για την προσπάθεια της Ελλάδας να επιβιώσει, είναι αρκούντως επιζήμια.

Το κόμμα δε που φιλοδοξεί να κυβερνήσει – έτσι λέει τουλάχιστον – θεωρώντας ότι αποτελεί το κέντρο της Ευρώπης και όλοι θα ακούν και θα υποτάσσονται σε όσα παραληρηματικά διατυπώνονται, εμφανίζεται σαν «παιδική χαρά» χωρίς «φρένο» στη γλώσσα, πανικοβάλλοντας τους Ευρωπαίους και ενισχύοντας τις φωνές που καλούν για τον πάση θυσία εξοβελισμό της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ενώ ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αρνιόταν να δει τον Αλέξη Τσίπρα επικαλούμενος λόγους πρωτοκόλλου (συναντήσεις μόνο με αρχηγούς κρατών), λίγο αργότερα δεχόταν στα Ηλύσια Πεδία τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς το ελληνικό ακροατήριο ότι όσο θετική και να είναι η προδιάθεση σε μια χώρα να συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος, υπάρχουν όρια στην αποδεκτή συμπεριφορά, αλλά και μια άτυπη ιεραρχία στις διεθνείς σχέσεις, από καταβολής κόσμου.

Τι να πούμε εμείς; Σε ποιον «Θεό της Ελλάδας» να ανατρέξουμε όταν τα «αυτογκόλ» ακολουθούν το ένα το άλλοπηγη