γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος
Θα μου ήταν πάρα πολύ εύκολο, σε προσωπικό επίπεδο, μετά τα όσα συνέβησαν σήμερα, να βγω και να καταδικάσω τον Ηλία Κασιδιάρη.

Γιατί όπως ειπώθηκε και σε τηλεμαχία του, με τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, προ ημερών, αυτός με ομάδα άλλων μελών της Χρυσής Αυγής, επιτέθηκε το 2008 σε εμένα και στην γυναίκα μου.

Δεν θα μπώ όμως σε αυτό το τριπάκι, καθώς αυτό τον ρόλο έχουν αναλάβει να τον παίξουν πάρα πολλοί επαγγελματίες αντιρατσιστές, οι οποίοι βρήκαν σήμερα αφορμή να μιλήσουν για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού στην Ελλάδα.

Δεν θα καταδικάσω επίσης προσωπικά τον Κασιδιάρη, γιατί δεν θεωρώ ότι η πράξη ενός συγκεκριμένου ατόμου, μπορούν να ταυτίζονται με μία ιδεολογία ή με μια γενικότερη τακτική ενός πολιτικού κινήματος, ακόμη και όταν αυτό διορίζει το συγκεκριμένο άτομο ως εκπρόσωπο τύπου του.

Απλά θεωρώ ότι το σημερινό επεισόδιο, είναι η κορυφή ενός παγόβουνου το οποίο πιέζει καθοδικά το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα στην Ελλάδα και την Χρυσή Αυγή ειδικότερα.

Είναι δηλαδή, η τάση «αυτογκετοποίησης» και εγκλωβισμού σε λογικές άμυνας την οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος.

Ένας χώρος ο οποίος κέρδισε το 7% της ψήφου του ελληνικού λαού, όχι για να προσφέρει θέαμα στην τηλεόραση και επιχειρήματα στους πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους του.

Ψηφίστηκε αντίθετα, για να αναδείξει το τεράστιο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας των ξένων, η οποία μαστίζει καθημερινά την πατρίδα μας.

Και σε αυτό, μετά και τα σημερινά γεγονότα, αποδεικνύει ότι απέτυχε παταγωδώς, καθώς θυματοποιεί μια ένοχη αριστερά, μεταφέρει την συζήτηση από την εγκληματικότητα των αλλοδαπών στην «βία των φασιστών» και κυρίως για μία ακόμη φορά κάνει το πατριωτικό κίνημα υπόλογο στις τετριμμένες κατηγορίες των αντιπάλων του.

Αυτές τις λογικές και αυτές τις πρακτικές φοβόμουν ότι θα δούμε μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή.

Γι’ αυτό και δεν στήριξα το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα στις εκλογές και κατηγορήθηκα για την επιλογή μου αυτή, από πολλούς όψιμους εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές, της τελευταίας ώρας.

Γιατί πιστεύω ότι ο εθνικισμός ως ιδεολογία και πολιτική πρακτική, οφείλει να μπορεί να σταθεί και στο πεζοδρόμιο και στο κοινοβούλιο και σε ένα τηλεοπτικό πάνελ.

Σε κάθε δε περίπτωση, δεν μπορεί να αυτοεγκλωβίζεται, να αυτοενοχοποιείται και να δίνει τροφή σε όλους όσους τον περιμένουν στην γωνία.

www.elkosmos.gr