Τα αεροσκάφη Α-7Ε Corsair της ΠΑ διαθέτουν μοναδικά χαρακτηριστικά μεταφοράς φορτίου και ακτίνας πτήσης.

Η εκτέλεση επιχειρήσεων εγγύς αεροπορικής υποστήριξης (CAS: Close Air Support) αφορά στην υποστήριξη των χερσαίων τμημάτων που μάχονται κατά του εχθρού κατά τη διεξαγωγή τόσο αμυντικών όσο και επιθετικών επιχειρήσεων.

Αποτελεί δε μια από τις πλέον απαιτητικές αεροπορικές αποστολές, καθώς απαιτεί τον πλήρη συντονισμό μεταξύ των αεροπορικών και χερσαίων δυνάμεων προκειμένου να αποφευχθούν οι φίλιες απώλειες.

Κατά συνέπεια οι αποστολές CAS προϋποθέτουν αυξημένη ισχύ πυρός και απόλυτη ακρίβεια. Αυτές όμως δεν είναι και οι μόνες προϋποθέσεις που οφείλουν να πληρούν τα μέσα που τις αναλαμβάνουν.

Τα αεροσκάφη CAS για να εξασφαλίσουν την ακρίβεια προσβολής και την αποφυγή φίλιων απωλειών θα πρέπει να πετούν σε πολύ χαμηλό ύψος με ταχύτητα τέτοια που να παρέχει τη δυνατότητα ασφαλούς στόχευσης στους χειριστές.

 Ταυτόχρονα, δεδομένου ότι η αεροπορική προσβολή εκτελείται από κοντινές αποστάσεις, το αεροσκάφος καθίσταται ευπρόσβλητο ακόµα και από αντιαεροπορικά συστήµατα µικρού βεληνεκούς, πράγμα που σημαίνει πως το μέσο το οποίο θα την εκτελέσει θα πρέπει να είναι τόσο στιβαρό ώστε να δύναται να απορροφήσει ενδεχόμενα άμεσα πλήγματα καθώς και να φέρει ηλεκτρονικό σύστημα αυτοπροστασίας.

Σε περίοδο πολέμου τα μαχητικά πολλαπλού ρόλου (F-16/Mirage2000), τα οποία και αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της ΠΑ, θα κληθούν να αναλάβουν πολλαπλά καθήκοντα.

Στα καθήκοντά τους θα είναι τόσο η εξασφάλιση αεροπορικής υπεροχής όσο και η καταστροφή των εχθρικών αεροδρομίων και ο τακτικός/στρατηγικός βομβαρδισμός σημαντικών εχθρικών στόχων. Δεδομένων τούτων θα είναι ελάχιστο το μέρος των αεροσκαφών αυτών το οποίο θα είναι διαθέσιμο για αποστολές CAS.

Πέραν όμως και αυτής της διαθεσιμότητας τα μαχητικά αυτά δεν είναι τα πλέον κατάλληλα να εκτελέσουν εγγύ αεροπορική υποστήριξη καθώς λόγω κατασκευής δεν μπορούν να αντέξουν σε άμεσα πλήγματα ενώ οι ταχύτητες τους είναι μεγαλύτερες από αυτές που απαιτούνται, δίνοντας έτσι στον χειριστή ελάχιστο χρόνο να προσεγγίσει και να στοχεύσει με ακρίβεια.

Είναι αυτές ακριβώς οι ιδιαιτερότητες που κάνουν την USAF να εξακολουθεί να διατηρεί για αποστολές CAS το A-10 Thunderbolt II (ή αλλιώς “Warthog”: αγριογούρουνο), ένα αεροσκάφος που εισήχθει σε υπηρεσία πριν από 35 χρόνια. Σχεδόν όσο δηλαδή τα ελληνικά A-7E Corsair II.

Το ελληνικό “αγριογούρουνο”

Τα Α-7 αποτελούν τα µόνα µαχητικά αεροσκάφη, συγκεκριµένου ρόλου, στο οπλοστάσιο της ΠΑ σήµερα.
Βάσει του παλαιού σχεδιασµού, θα επιχειρούσαν σε βάθος στην εχθρική ενδοχώρα, βομβαρδίζοντας σηµαντικούς στόχους.

Η ηλικία τους δεν επιτρέπει να αναλάβουν πλέον τέτοιου τύπου αποστολές, μπορούν όµως να προσφέρουν σηµαντικά ως αεροσκάφη εγγύς αεροπορικής υποστήριξης.
Λαμβάνοντας υπόψιν πως είχαν κατασκευαστεί ώστε να επιχειρούν από τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα διαθέτουν στιβαρότατη δομική κατασκευή έχοντας τη δυνατότητα να δεχθούν πολλαπλά Α/Α πλήγµατα και να επιστρέψουν στη βάση τους, όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη από την πλειάδα των πολεμικών αποστολών στις οποίες έχουν συμμετάσχει.

Παράλληλα, η αρχική τους σχεδίαση προσφέρει υψηλές δυνατότητες στο φάκελο χαµηλής πτήσης (ανώτερες του A-10) ενώ η ποικιλία όπλων που μπορούν να φέρουν είναι πραγματικά εντυπωσιακή, περιλαμβάνοντας το σύνολο των φθηνών πυροµαχικών της ΠΑ: βόμβες ελεύθερης πτώσης Mk81 των 113 Kg (250 lb), Mk82 των 227 Kg (500 lb), Mk 64 των 227 Kg, Mk83 των 454 Kgr (1000 lb) και την Mk84 των 907 Kgr (2000 lb), βόμβες διασποράς βομβιδίων Mk.20 Rockeye Mod.2 βάρους 227 Kg (500lb), CBU-59/B κατά προσωπικού με 717 βομβίδια και η CBU-78/B Gator με φορτίο 29 βομβιδίων ναρκών BLU-91/B APAM ή 38 βομβιδίων ναρκών BLU-92/B κατά αρμάτων μάχης και ρουκέτες των 70 mm (2,75 in), καθώς και τις βαρύτερες zuni των 127 mm (5 in).

Πέραν αυτών δύνανται να φέρουν κατευθυνόμενες βόμβες Paveway I και II και η EOGB, τύπου GBU-8 HOBOS και κατευθυνόμενα βλημάτα αέρος-εδάφους AGM-65 Maverick A&B βάρους 210 Kg (463 lb)  η εµβέλεια των οποίων (περί τα 12 χλµ οι βόμβες και 27 χλμ τα βλήματα) επιτρέπει στο αεροσκάφος-φορέα να παραµείνει έξω από το βεληνεκές όλων των εποχούμενων ή φορητών Α/Α συστηµάτων του τουρκικού στρατού.

Δεδομένου του ολοκληρωμένου ηλεκτρονικού εξοπλισμού ναυτιλίας και επίθεσης του A-7E, N/AES (Navigation and/Attack Electronic Suite), του εκσυγχρονισµού τους από το 2001, όσον αφορά στα συστήµατα της ηλεκτρονικής υποστήριξης (ο εκσυγχρονισµός περιλάµβανε την τοποθέτηση συστήµατος προειδοποίησης σηµάτων ραντάρ RWR ALR-91 και του διασπορέα αερόφυλλων και θερµοβολίδων ALE-47), της δυνατότητας μεταφοράς σχεδόν 7 τόνων εξωτερικού φορτίου καθώς και της αναγκαιότητας διατήρησης της οροφής μαχητικών της ΠΑ κρίνεται επιβεβλημένη η διατήρηση του αεροσκάφους για την εκτέλεση των αποστολών CAS.

Συνυπολογίζοντας δε την παρούσα δυσμενή οικονομική συγκυρία, την απόσυρση των “ελληνικών” Α-7H (18 εκ των οποίων αποτέλεσαν πηγή ανταλλακτικών) και την μεγάλη εκτίμηση που τρέφουν για το αεροσκάφος οι χειριστές του, φαντάζει επιβεβλημένη η διάθεση µικρών κονδυλίων για τη διατήρηση του τύπου (με ασφάλεια) σε υπηρεσία και μετά το 2015.

Πηγή