του Βασίλη Μαρτζούκου*

Η Δημογραφία αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις δείκτες προβλέψεως των παγκοσμίων μελλοντικών εξελίξεων αλλά και μετρήσεως της εθνικής ισχύος κρατών, αφού οι ακραίες δυσμενείς μεταβολές της, οδηγούν τόσο την ανθρωπότητα όσο και επί μέρους έθνη σε μη αντιστρέψιμα ιστορικά ραντεβού, καθ’ όσον οι επιπτώσεις των μεταβολών αυτών είναι δυνατόν να λάβουν είτε πλανητικές διαστάσεις, είτε σε κρατικό επίπεδο να συμπαρασύρουν ευθέως και άλλους βασικούς δείκτες μετρήσεως εθνικής ισχύος, όπως η οικονομία, οι ένοπλες δυνάμεις, η κοινωνική συνοχή κ.λ.π.

Εντός του 20ου αιώνος ο παγκόσμιος πληθυσμός ανήλθε από 1.6 σε 6.1 δις κατοίκους, γεγονός πρωτόγνωρο για τα ιστορικά δεδομένα.

Σήμερα, στις ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτου, η γεννητικότητα χαρακτηρίζεται από σταθερά καθοδική πορεία, στην πλειοψηφία κάτω από τον κρίσιμο δείκτη γεννητικότητος, (που είναι 2.1 απόγονοι ανά γυναίκα, για την διατήρηση του πληθυσμού) με παράλληλη μείωση της θνησιμότητος και αύξηση του προσδοκίμου ορίου ζωής.

Κατά τον 20ο αιώνα παρατηρήθηκε εντυπωσιακή αύξηση της μεταναστεύσεως από υπανάπτυκτες σε ανεπτυγμένες περιοχές.

Κατά την περίοδο 1990 – 2000, οι ανεπτυγμένες περιοχές εδέχοντο ετησίως 2.6 εκατ. διεθνείς μετανάστες στους οποίους αποδίδονται σήμερα τα 2/3 της αυξήσεως του πληθυσμού στις περιοχές αυτές.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός από 6.7 δις το 2007, αναμένεται να φθάσει τα 9.2 δις κατοίκους το 2050 (δηλαδή αύξηση κατά μία Κίνα και Ινδία μαζί ή ίση με τον παγκόσμιο πληθυσμό του 1950). Η αύξηση αυτή θα λάβει χώρα σχεδόν αποκλειστικά στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες και μάλιστα κυρίως σε αστικές περιοχές.

Βάσει εγκύρων πηγών το ευρωπαϊκό δημογραφικό μέλλον προβλέπεται ζοφερό ακόμη και αν δεν υπάρξει μείζων πολεμική αναμέτρηση ή οικολογική ή επιδημιολογική καταστροφή.

Η ανάγκη συμπληρώσεως του ελλείποντος εργατικού δυναμικού οδηγεί την Ευρώπη στην ανοχή ή και επιδίωξη υποδοχής μεγάλων μεταναστευτικών μαζών των οποίων η εισροή ήδη λαμβάνει ανεξέλεγκτες και ασύμμετρες διαστάσεις, λόγω της δημογραφικής εκρήξεως σε υπό ανάπτυξη χώρες, της διαφοράς βιοτικού επιπέδου και του καθεστώτος βίας και συγκρούσεων που επικρατεί σε άλλες περιοχές της Γης, όπως στην Αφρική, την Μ. Ανατολή, την Κεντρική Ασία κ.λ.π..

Η Ελλάς όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση στο ευρύτερο δημογραφικό ευρωπαϊκό πρόβλημα αλλά αντιθέτως η ανησυχία για το μέλλον της λαμβάνει υπαρξιακό χαρακτήρα, αφού η μεταναστευτική καταιγίδα σε συνδυασμό με τον συνολικό πληθυσμό της, την υπογεννητικότητά της, τις εθνικές απειλές που την περιστοιχίζουν και την πεπερασμένη αφομοιωτική της ικανότητα ειδικά για τους Μουσουλμάνους, που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών, συνθέτουν ασταθές εκρηκτικό μίγμα του οποίου οι επιπτώσεις άπτονται των συμφερόντων επιβιώσεως του έθνους.

Έναντι της εθνικής επιταγής λήψεως αμέσων, ριζικών και συστηματικών μέτρων, προς αντιμετώπιση του υπαρξιακού επιπέδου θέματος αυτού, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες δεικνύονται ανήμπορες, λιγόψυχες, κατώτερες των περιστάσεων, διαπνεόμενες από συγκεχυμένες κοσμοπολιτικές ιδεολογίες και εγκλωβισμένες σε μικροκομματικούς υπολογισμούς πολιτικού κόστους.

Δυστυχώς οι ηγεσίες αυτές δεν δύνανται ή δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ελληνικός λαός τις εκλέγει για να προασπίσουν αποκλειστικά τα συμφέροντα του έθνους (και όχι σε συμψηφισμό με τα συμφέροντα γειτόνων, συμμάχων, διεθνών κέντρων λήψεως αποφάσεων ή των αναξιοπαθούντων της ανθρωπότητος) και ότι αυτό αποτελεί την μία και μοναδική αποστολή τους.

ΠΗΓΗ: »ΑΝΤΙΒΑΡΟ»