Οι άξονες της διεθνούς πολιτικής της Άγκυρας και τα χρονικά και διπλωματικά περιθώρια της Ελλάδας

Τα τελευταία χρόνια ειδικά από το 2008 και μετά στην Ελλάδα έχουμε μια και μοναδική συζήτηση.

Αφορά τα οικονομικά.

Είτε αυτά συσχετίζονται με το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα , είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διαπλοκή και τις ξένες επενδύσεις, είτε με το ΑΕΠ, το εισόδημα των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων , την φορολογία , τις εργασιακές σχέσεις.

Μέσα στο χάος μιας τέτοιας συζήτησης , που έγινε μοναδική μετά τα Μνημόνια, την τρόικα και τα έκτακτα δημοσιονομικά μέτρα που δεν τελειώνουν στην αναγγελία τους , δεν πετυχαίνουν στην εφαρμογή τους και δεν υλοποιούνται με στρατηγικό βάθος προς όφελος της χώρας, έχουμε χάσει παντελώς τον αυτοπροσδιορισμό της προοπτικής μας.

 

Αποδεχθήκαμε σαν Έλληνες , κάτι που η πολιτική ηγεσία μας, παρουσίασε ως τετελεσμένο και μέσα από μια επίμονη προπαγάνδα, ως κάτι απολύτως θετικό .

Ανήκουμε λέει στην Ευρώπη, η οποία μάλιστα μας καλύπτει σε όλα τα επίπεδα , ακόμη και σε αυτό της εσωτερικής ασφάλειας και της εθνικής άμυνας.

Μάλιστα δεν υπάρχει πλέον να έχουμε ούτε εξωτερική πολιτική , απλά να λύσουμε τα παραδοσιακά προβλήματα με την Τουρκία , με δείπνα και προσκλήσεις στον Ερντογάν , ζειμπέκικα ,  ενεργοποίηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας , με μεταφορές κεφαλαίων , διείσδυση των γειτόνων στη χώρα μας, ευρωπαϊκές συζητήσεις , για το κοινό μέλλον, σίριαλ τούρκικα στην ελληνική τηλεόραση.

Όλα αυτά είναι ένα ψέμα , αλλά για τους απεθνικοποιημένους , χωρίς κοινωνική ταυτότητα και συνοχή  πλέον Έλληνες, το σύνολο από ψέματα «έφτιαξαν « την κυρίαρχη πραγματικότητα τους.

Κανείς δεν θέλει να μάθει αλήθειες, γιατί αυτές συνήθως  ξεβολεύουν και δημιουργούν αμηχανίες.

Κι όμως η Ευρώπη δεν μας καλύπτει σε τίποτα . Οϋτε απέναντι στην λαθρομετανάστευση , ούτε απέναντι στην Τουρκία , όταν θέλει να κάνει «ζοριλίκια» τύπου Ιμίων ,  ούτε όμως σε θέματα οικονομίας, αφού το ευρωπαϊκό πεδίο είναι ανταγωνιστικό σε βάρος του Νότου, εθνικιστικό σε επίπεδο παραδοσιακών Μεγάλων Δυνάμεων , νεοαποικιοκρατικό   στη φιλοσοφία του, ως προς την κατανομή της σχέσης κόστους/οφέλους μεταξύ των ισχυρών και των λιγότερο ισχυρών.

Σήμερα η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. Δεν είχε χρεοκοπήσει πριν τα Μνημόνια , αλλά στη βάση των Μνημονίων.

Η Ευρώπη δεν εγγυάται τίποτα και σε κανένα επίπεδο.

Η Τουρκία , έχοντας τα τελευταία αρκετά χρόνια ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα  , έχει αναπτύξει νέο-αυτοκρατορικά στρατηγικά σχέδια.

‘Έχει εξοπλισθεί, έχει συγκροτηθεί ιδεολογικοπολιτικά, έχει φιλοδοξίες νέο-οθωμανισμού.

Η απάντηση των Τούρκων στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης για το τέλος των Εθνών ήταν και είναι :

Δεν πειράζει εμείς δεν είμαστε το εθνικό κράτος των νεότουρκων , αλλά η Ανατολική Αυτοκρατορία των Οθωμανών.

Στη λογική αυτή μάλιστα απέκτησαν και «στρατηγικό βάθος».

Όπως είναι φυσικό τώρα πλέον επιζητούν και νέα , ευρύτερα , σύνορα που θα τους εξασφαλίσουν την συνοχή και την ισχύ τους, στις νέες συνθήκες στην Εγγύς Ανατολή, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη.

Κυρίαρχοι άξονες της διεθνούς πολιτικής και της αυτοκρατορικής προσέγγισης των Τούρκων  είναι τρεις, :

 Πρώτον να μην υπάρξει Κουρδιστάν στην πλάτη τους.

Για τον λόγο αυτό προσπαθούν να δημιουργήσουν ζώνες ασφαλείας εντός του Ιράκ καταρχήν και εντός της Συρίας τώρα , που τους δίδεται η ευκαιρία.

Θέλουν εδάφη από χώρες που κατέληξαν σύμφωνα με την τελευταία , αοριστολογική προσέγγιση του Ερντογάν ,  «κράτη- παρίες».

Δεύτερον θέλουν να εμπεδώσουν την σχέση τους με το Ιραν, όχι μόνον για ενεργειακούς και γεωπολιτικούς λόγους, αλλά  για να δημιουργήσουν μια πολύ σημαντική εσωτερική ενότητα  στο Ισλάμ ανάμεσα στους Σουνήτες (Τουρκία ) και τους Σιίτες (Ιραν).

Αυτή θα είναι η βάση ενός νέου (μη αραβικού) Χαλιφάτου, που θα αναδείξει την ευρύτητα και την δυνατότητα  διεθνούς σταθεροποίησης , που μπορεί να πετύχει μια ανασυγκρότηση της αυτοκρατορίας των Οθωμανών.

Από εκεί και πέρα η Τουρκία πρσβλέπει σε μια παραδοσιακή  συμμαχία που έχει με την Αίγυπτο και με τον τρόπο αυτό κλείνει το «τρίγωνο», που συνδέει  την Εγγύς Ανατολή με την Αφρική από την στεριά και διχοτομεί , ελέγχοντας την Ανατολική Μεσόγειο από την Δυτική  τους πόρους του βυθού, μέσω των ΑΟΖ , Τουρκίας- Αιγύπτου , που συνδέονται έξω από το Καστελόριζο , στη θάλασσα.

Τρίτον στο «μέτωπο» της Μεσογείου  η Τουρκία με συνεκμετάλλευση όχι μόνον  τουΑιγαίου , αλλά την οικονομική πλήρη διείσδυση στον ελληνικό (ευρωπαϊκό) χώρο , σε συννενόηση με την Γερμανία που ελέγχει το ελληνικό κέντρο αποφάσεων , θέλει να ανακτήσει την κυριαρχία στο ευρωπαϊκό της κομμάτι περνώντας από την Ανατολική Θράκη στην οικονομική , επενδυτική και πληθυσμιακή ανακατάληψη της Δυτικής Θράκης, για να φθάσει μέσω Μακεδονίας στην Θεσσαλονίκη.

Στο επίπεδο αυτό που συμπεριλαμβάνει τα νότια λιμάνια των Βαλκανίων και με δεδομένη την διασπορά μουσουλμανικών πληθυσμών από τα Βαλκάνια μέχρι τον Καύκασο, η Τουρκία δεν επιζητά  νέα σύνορα, αλλά την απάλειψη   των υπαρχόντων συνόρων, ούτως ώστε να μπορεί να λειτουργεί και να κυριαρχεί , στην πλευρά αυτή σε συννενόηση με τους Γερμανούς., σε περιοχές χωρίς εθνικά σύνορα και στρατούς.

Τα καραβάνια των λαθρομεταναστών που  στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι και ασιάτες, υποστηρίζουν με την έννοια αυτή, την ανακατανομή των πληθυσμών, στην αντίθετη κατεύθυνση από την ανταλλαγή των πληθυσμών για εθνική καθαρότητα, όταν συγκροτούνταν τα ανεξάρτητα –εθνικά κράτη.

Η Κύπρος είναι επίσης ένα κομμάτι της Μεσογείου που ενδιαφέρει την Τουρκία και υπολογίζει ότι στη βάση της κατοχής του βόρειου τμήματος της νήσου , που έχει πετύχει από τη δεκαετία του 1970, κανείς δεν θα την εμποδίσει  στον γεωπολιτικό και γεωοικονομικό έλεγχο.

Το αυτοκρατορικό αυτό σχέδιο η Τουρκία το «πουλά» στους Αμερικανούς, που αναζητούν  μια νέα ισορροπία στην πάντα θερμή  περιοχή της Μεσογείου  και μια σταθεροποίηση , εντός του Ισλάμ, στην Εγγύς Ανατολή και την Αφρική, προκειμένου  να εξυπηρετήσουν το στρατηγικό δόγμα  για στροφή από τον Ατλαντικό  και την Ευρώπη στον Ειρηνικό και την Ασία.

Το «πουλά» στους Ευρωπαίους και ειδικά στους συμμάχους της Τουρκίας τους Γερμανούς, το «πουλά» στους Ρώσους με τους οποίους επιδιώκει τον ανατολικό και νότιο «άξονα», που θα συμπληρώσει τον βόρειο ευρωπαϊκό, που  θέλει να πετύχει η Γερμανία με τη Ρωσία προκειμένου , να κυριαρχήσει ως ηγεμονική δύναμη στον κόσμο και όχι πλέον μόνον στην Ευρώπη, που μέσα από την Ένωση την ελέγχει.

Τι κάνει η Ελλάδα απέναντι σε όλα αυτά; Τίποτα. Απλά η Ελλάδα δεν υπάρχει. Παραδόθηκε από το πολιτικό, οικονομικό και τραπεζικό της σύστημα στην υπό διαμόρφωση   Ευρωπαϊκή Ένωση, πολλά χρόνια τώρα και πριν αυτή  προκύψει.

Η Ελλάδα με όρους  Ευρώπης και ανεπτυγμένου κόσμου , είναι επίσης ένα κράτος –παρίας, όπως τοποθετεί τα πράγματα ο Ερντογάν.

Αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελεί  ήδη απεθνικοποιημένο, αποχαρακτηρισμένο κοινωνικά  και μορφωτικά, έδαφος , στα  περιφερειακά σύνορα της Ένωσης , εκεί που οι ζώνες της Ευρώπης και της Τουρκίας συναντιούνται και τελικά συνυπάρχουν (;).

Η Ελλάδα είχε τελειώσει πριν το Ερζερούμ , για το καθεστωτικό σύστημα διακυβέρνησης της, αλλά στο Ερζερούμ , πιστοποιήθηκε , με ελληνική εθελούσια πρωτοβουλία από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, αυτό το νέο στάτους της χώρας.

Αλλάζουν όλα αυτά; Ευτυχώς οι διεθνείς  και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις μας δίνουν περιθώρια.

Ο εσωτερικός οικονομικός πόλεμος στη Δύση, η υπερφίαλη αλαζονεία της Τουρκίας, που θέλει και ολόκληρο τον μουσουλμανικό Καύκασο υπό την απόλυτη επιρροή της και η νεότευκτη συμμαχία μας με το Ισραήλ, μας δίνουν  χρονικά και διπλωματικά περιθώρια  και ελάχιστο χρόνο  να ανατρέψουμε  τα δεδομένακαι να πάρουμε πίσω την εθνική μας ταυτότητα , ορίζοντας απολύτως διαφορετικά την διεθνοπολιτική μας θέση και σχέση, αρχικά με την Γερμανική Ευρώπη , άρα και την τουρκική επικυριαρχία.

newsbomb.gr