Σε μια πρώτη ανάγνωση των προθέσεων της νέας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι ο ρόλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας σε ένα βαθμό θα υποκαταστήσει το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ).

Σύμφωνα με όσα φαίνεται να πιστεύει ο υπουργός, το συγκεκριμένο όργανο έχει εξαντλήσει τα όρια της χρησιμότητάς του, καθώς τα τελευταία χρόνια οι επιδόσεις του δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως εντυπωσιακές.

Το ΚΥΣΕΑ μάλλον εξέθεσε τη χώρα κατά την κρίση στα Ίμια στα τέλη του 1996 έως το τέλος του Ιανουαρίου του 1997 που ολοκληρώθηκε και αποκλιμακώθηκε η κρίση.

Οι συμμετέχοντες δεν έχουν την παραμικρή γνώση πως λειτουργεί ένας μηχανισμός χειρισμού κρίσεων και δεν είναι τίποτε παραπάνω από τους εκάστοτε κυβερνητικούς, πρόσωπα με δεδομένες στερεοτυπικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις, τους οποίους καλούνται οι αρχηγοί των Επιτελείων να πείσουν για το τι πρέπει να γίνει.

Το σύστημα, απλά δεν δούλεψε και τα όσα έχουν λεχθεί και διαρρεύσει κατά καιρούς μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν. Τον παλιό-καλό καιρό ο ρόλος του ήταν τυπικός-κυρωτικός αποφάσεων που λαμβάνονταν σε άλλο επίπεδο με άλλα κριτήρια.

Την επαύριον των Ιμίων με το μαζικό εξοπλιστικό πρόγραμμα που ακολούθησε, πάλι τα ίδια έγιναν. Πήγαινε ένα εξοπλιστικό θέμα στο ΚΥΣΕΑ, ρωτούσαν τους αρχηγούς αν χρειάζονταν τα συστήματα, έλεγαν αυτοί ναι και έπαιρναν το «πράσινο φως».

Οι στρατηγοί ήταν απόλυτα ελεγχόμενοι από τους πολιτικούς, οπότε εάν είχε γίνει σαφής η υπουργική προτίμηση – συχνά με τη γνωστή αιτιολογία των «πολιτικών λόγων» – δεν τολμούσαν να εκφέρουν άλλη γνώμη.

Γι’ αυτό τον λόγο σήμερα ο Άκης Τσοχατζόπουλος ζητά ουσιαστικά να αναγνωριστεί συνευθύνη με τα τότε μέλη του ΚΥΣΕΑ, με το επιχείρημα ότι η απόφαση προμήθειας ήταν κοινή, άρα εάν ο ίδιος κατηγορείται ευθύνη φέρουν και όλοι οι υπόλοιποι.

Άρα, για να μπορέσει να είναι αποτελεσματικό αυτό το όργανο θα πρέπει αν είναι στελεχωμένο από μια γραμματεία η οποία δεν θα σταματά να δουλεύει και να παράγει προτάσεις πολιτικής και αναλύσεις οι οποίες θα αξιοποιούνται από τα Επιτελεία και την κυβέρνηση.

Επίσης, οι χρήστες του προϊόντος που θα παράγει η Γραμματεία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας θα πρέπει να κρίνουν και να αντιπροτείνουν σε όσα προτείνονται εκεί.

Και αυτό διότι με κάποιον τρόπο θα πρέπει να διεξάγεται ένας διάλογος, οι βασικές παράμετροι του οποίου θα πρέπει να γίνονται γνωστές στην κοινωνία και μέσω του Τύπου να υποβοηθιέται η διατύπωση θέσεων και προτάσεων ειδικών και μη που θεωρούν ότι έχουν κάτι να συνεισφέρουν.

Είναι βέβαια ευκαιρία στο πλαίσιο της ίδρυσης του οργάνου, να θεσπιστεί ότι θα πρέπει να συνεδριάζει σε ασφαλή χώρο ώστε να αποφευχθεί επανάληψη των τραγελαφικών που συνέβησαν στη κρίση των Ιμίων, ενώ θα εκπροσωπούνται όσοι επιβάλλεται και όχι ο πρωθυπουργός ή ο οποιοσδήποτε να μπορεί να αποκλείει τη συμμετοχή κρίσιμων παραγόντων επειδή απλώς… δεν γουστάρει, με δικαιολογίες μάλιστα που στερούνταν σοβαρότητας, (βλ. Ίμια, ναύαρχος Βασιλικόπουλος, διοικητής ΕΥΠ).

Σε μια φυσιολογική χώρα θα ήταν παντελώς αδιάφορο εάν ο πρωθυπουργός ήθελε ή δεν ήθελε να ακούσει τον διοικητή της ΕΥΠ, αφού σε περίπτωση που αγνοούσε κρίσιμες πληροφορίες (τις οποίες διέθετε σωρηδόν η ΕΥΠ τότε), θα αντιμετώπιζε σοβαρές κατηγορίες και όχι το ελληνικό καθεστώς αφασίας και ατιμωρησίας που έχει αφήσει έρμαιο της χώρας στις προκαταλήψεις του κάθε πολιτικάντη ηγετίσκου…

Πηγή: defence-point.gr