Του Νίκου Χιδίρογλου

Τι λείπει σήμερα από την Ευρώπη;

Πνεύμα χριστιανικό.

Τι ένωνε παλαιότερα την Ευρώπη;

Η πίστη στο Θεό.

Και τη διαιρούσε κιόλας, στη βάση όμως διαφορετικών προσεγγίσεων για την πίστη στο Θεό.

Με λίγα λόγια, η πίστη στο Θεό ήταν στο επίκεντρο.

Φανατισμός;

Ναι, υπήρξε.

Αίμα;

Ναι, χύθηκε.

Σφαγές;

Ναι, έγιναν.

Στράφηκε πολλές φορές το ράσο κατά αρχαίων παραδόσεων;

Ναι, το έκανε.

Όμως, η πίστη στο Θεό ήταν που στο τέλος ένωνε.

 

Η πίστη στο Θεό έδωσε φτερά επί αιώνες στους Βυζαντινούς, η πίστη στο Θεό έδωσε φτερά στους ιππότες που υπερασπίστηκαν τη Μάλτα απέναντι στους Οθωμανούς, η πίστη στο Θεό όπλισε με δύναμη και θάρρος τους χριστιανούς έξω από τα τείχη της Βιέννης, η πίστη στο Θεό ώθησε τους μαχητές οι οποίοι απώθησαν το Ισλάμ στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Και αυτή, ήταν και παραμένει μια πολύτιμη παρακαταθήκη προς όλους τους Ευρωπαίους, ανεξαιρέτως.

«Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος», είπε ο Κολοκοτρώνης μιλώντας στους μαθητές του Α’ Γυμνασίου της Αθήνας το 1838, για να αναφερθούμε και στη δική μας ιστορία.

Η έκφραση «πίστη στο Θεό», την οποία επανέλαβα πολλές φορές, έχει αποκτήσει σήμερα, στην εποχή του ορθολογισμού, των μνημονίων και της τρόικας, μια παράξενη χροιά.

Τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη;

Δεν υπάρχει πίστη στο Θεό.

Και όταν δεν υπάρχει πίστη στο Θεό, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού, δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο αποσύνθεση, σαπίλα & σήψη.

Ναι, τρεις λέξεις που σημαίνουν σχεδόν το ίδιο, ακριβώς για να τονίσω το πρόβλημα: την ηθική κατάρρευση, προϊόντα της οποίας είναι και τα αδιέξοδα σε όλους τους τομείς του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού μας βίου.

Η ηθική κατάρρευση είναι που οδηγεί την Ευρώπη, η οποία διάλεξε ελέω της Γαλλικής Επανάστασης, το χρυσό αντί του αίματος, στην απώλεια συνείδησης, στη μετατροπή της σε Ευραβία, για να χρησιμοποιήσω τον όρο που εισήγαγε η αείμνηστη Ιταλίδα δημοσιογράφος, Οριάνα Φαλάτσι.

Και πώς να μην βιώσουμε την ηθική κατάρρευση, όταν ο αποκλεισμός της θρησκείας από το δημόσιο βίο, εξαλείφει κάθε διάκριση μεταξύ καλού και κακού, εξαχρειώνοντας τον κόσμο; Και ο αποκλεισμός, δεν έγινε σήμερα ή χθες, αλλά διαχρονικά.

Εξ ου και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που εκκολάφθηκαν στην Ευρώπη και διεξήχθησαν κυρίως στο έδαφός της.

«Μόνο η θρησκεία έχει τη δύναμη να αφυπνίσει ξανά την Ευρώπη και να δώσει ασφάλεια στους λαούς, και να ανεβάσει τη Χριστιανοσύνη στο παλαιό ειρηνευτικό λειτούργημά της με νέα λαμπρότητα ορατή πάνω στη γη».

Αυτό το έγραψε ο Νοβάλις (Γκέοργκ Φίλιπ Φρίντριχ φον Χάντερμπεργκ), ο διαπρεπής εκπρόσωπος του πρώιμου γερμανικού ρομαντισμού, στα τέλη του 18ου αιώνα. Αυτό περιμένει να ακούσει ξανά ο ευρωπαϊκός κόσμος από τα χείλη των «ξέψυχων» και άνευρων ιεραρχών του (μας λείπει πολύ, πάρα πολύ, ο μακαριστός Χριστόδουλος), οι οποίοι είτε έχουν μεταβληθεί σε προπαγανδιστές του οικουμενισμού, είτε έχουν μεταβληθεί σε γραφειοκράτες, είτε «σκουπίζουν» φρικτά σκάνδαλα που έχουν σοκάρει και απομακρύνει το ποίμνιο, είτε ασχολούνται με τη…μόλυνση του περιβάλλοντος, είτε είναι γενικότερα απόντες, έχοντας καταστεί κομφορμιστές και υποτακτικοί της εξουσίας.

Σήμερα, η ομολογία πίστεως αποτελεί μια, τρόπον τινά, ένδειξη ριζοσπαστισμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον πατριωτισμό.

Όμως, αυτό αναδεικνύει και τις ακρότητες τις οποίες επιστρατεύει πλέον το – αμήχανο ενώπιον της κρίσης- σύστημα, το οποίο προωθεί επιθετικά την εκκοσμίκευση και την αθεΐα, για να εμποδίσει τα ευρωπαϊκά έθνη από το να αναζητήσουν τις λύσεις των προβλημάτων που ταλανίζουν τη Γηραιά Ήπειρο, στις ρίζες τους και στην πλούσια παράδοσή τους.

Η λύση για την Ευρώπη και την Ελλάδα συγκεκριμένα, δεν βρίσκεται στην εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας, ούτε στην «ορθολογική» διαχείριση ή στις αποκρατικοποιήσεις. Βρίσκεται στην αναζήτηση της ελπίδας, μέσω της επιστροφής σε έναν βίο συμβατό με τις διδαχές της πίστης μας.

elkosmos.gr