Για μια ακόμη φορά η επίσκεψη ενός ξένου αξιωματούχου έδωσε τροφή σε θεωρίες συνωμοσίας και σε αναλύσεις εκτός πραγματικότητας οι οποίες έχουν τη συνήθη επωδό, ότι όλοι προσπαθούν να μας βλάψουν και να βουτήξουν τους θησαυρούς μας…

Ξεκινώντας το σημερινό σχόλιο να διευκρινίσουμε ότι ο Μπιλ Κλίντον όχι μόνο είναι λομπίστας της Noble Energy που εμπλέκεται στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Κύπρου και του Ισραήλ στην Ανατολική μεσόγειο, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες, διαθέτει στο προσωπικό του χαρτοφυλάκιο και αρκετές μετοχές της εν λόγω εταιρίας. Κατά συνέπεια, το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα έχει «ιδιοτελή» χαρακτήρα. Είναι όμως κακό αυτό;

Ξαφνικά, αντιδράσαμε αναφέροντας ότι στόχος του Κλίντον είναι το να βοηθήσει στο να μας αρπάξει και τους δικούς μας θησαυρούς και ότι όλες οι δηλώσεις που έκανε περί του ενδιαφέροντος να βοηθήσει την Ελλάδα να ξεπεράσει τα προβλήματά της είναι εκ του πονηρού. Γιατί δεν βλέπουμε αυτές τις δηλώσεις ανάποδα; Δηλαδή, αντί να πανηγυρίζουμε που κάποιοι ισχυροί σε αυτό τον πλανήτη έχουν συμφέροντα στην περιοχή μας και η εξυπηρέτησή τους περνάει και μέσα από την Ελλάδα διαμαρτυρόμαστε;

Που βλέπουμε το κακό όταν ένας παράγοντας με σημαντική επιρροή στο κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής και άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών στην ουσία τάσσεται υπέρ της από κοινού εκμετάλλευσης (με τους ίδιους όρους και από κοινού αντιμετώπιση των δυνητικών απειλών) των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία «εταίροι» της Ελλάδας συναγωνίζονται στο ποιος θα πει διατυπώσει την πιο προσβλητική δήλωση για τη χώρα μας, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος Γερμανο-βιετναμέζος υπουργός της Μέρκελ, ο Φίλιπ Ρέσλερ, ο οποίος δε σταματά να δηλώνει ότι η Ευρώπη έχει κάνει το «κουμάντο» της και δεν πολυενδιαφέρεται εάν μείνουμε στην Ευρωζώνη ή όχι;

Εμείς έχουμε μιλήσει εγκαίρως για την ανάγκη Σχεδίου Β’ για την κρίση. Κι αυτό επειδή βλέπουμε την κλιμάκωση της ρητορικής από ευρωπαϊκής πλευράς. Πόσο άραγε θα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχόμαστε τέτοιες προσβολές; Προφανώς τασσόμαστε υπέρ του να γίνει μια τελευταία προσπάθεια συμμαζέματος της κατάστασης, αφού οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν, εκτός κι αν αποφασίσουμε να δημιουργήσουμε τον «σοσιαλιστικό παράδεισο» που μας υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας, αγνοώντας για μια ακόμη φορά στην Ιστορία μας την πραγματικότητα και ακολουθώντας τις ονειρώξεις ορισμένων που θεωρούν ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι κορόιδα κι εμείς οι ξύπνιοι. Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι στις διεθνείς σχέσεις. Όσα προτείνουν είναι συνταγή καταστροφής.

Άλλοι αντιδρούν διότι με το να μας εγγυηθούν οι Αμερικανοί ότι δεν θα συμβεί κάτι με την Τουρκία σημαίνει ότι μας εκμηδενίζουν γεωπολιτικά και στην ουσία καθιστάμεθα προτεκτοράτο. Πίσω από τις πομπώδεις εκφράσεις κρύβεται η επιθυμία επιστροφής στις εποχές του παρελθόντος, όταν και τα εξοπλιστικά προγράμματα έδιναν ευκαιρίες για μπόλικο μαύρο… ή άσπρο χρήμα για να υποστηριχτεί επικοινωνιακά ο τάδε ή ο δείνα. Πόσο θα μας χρειαστεί άραγε για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο παρασιτισμός του παρελθόντος παρήλθε ανεπιστρεπτί και ότι πλέον ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών θα βάλει σε νέα βάση και της εξοπλιστικές δαπάνες, ακόμα κι αν η δυσμενής οικονομική κατάσταση κάποια στιγμή αναστραφεί;

Εν ολίγοις, η έλευση του Μπιλ Κλίντον με τις φανερές και τις απόρρητες συναντήσεις με την κυβέρνηση είναι εξέλιξη εξαιρετικά καλοδεχούμενη, αφού αποδεικνύει αυτά για τα οποία φωνάζουμε εδώ και καιρό. Ότι η Ελλάδα είναι από γεωπολιτικής απόψεως «μαγαζί γωνία» κάτι που δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τους υδρογονάνθρακες, αλλά με πλήθος άλλων παραμέτρων, ακόμα και με τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ενδιαφέρον και η προτροπή του Κλίντον για την παρουσία περισσοτέρων εφοπλιστικών εταιριών στην αμερικανική χρηματαγορά μήπως σχετίζεται και με μια πρόσφατη είδηση ότι οι Γερμανοί εφοπλιστές δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά, με τους Έλληνες να επωφελούνται; Να το συνδέσουμε τώρα αυτό και με τη θέση μας ότι όπως κάποτε αντελήφθη και ο γερμανόφιλος Μεταξάς, η θέση της Ελλάδας, δηλαδή η εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών της συμφερόντων είναι δίπλα στις ναυτικές και ουχί στις ηπειρωτικές δυνάμεις;

Η κυριαρχία του ελληνόκτητου εμπορικού στόλου στους ωκεανούς δεν αποτελεί εξέχουσα συνεισφορά στο πλαίσιο της παγκόσμιας στρατηγικής μιας χώρας σαν τις ΗΠΑ νομίζουμε; Ή μήπως θεωρούμε ότι η γενικότερη γερμανική συμπεριφορά έχει ενθουσιάσει την Ουάσιγκτον; Γιατί υποτασσόμαστε στη μιζέρια μας και δεν κινητοποιούμαστε ώστε να αντιληφθούμε τις ευκαιρίες και να «παίξουμε μπάλα» σε ανώτερο από το οικονομικό επίπεδο; Εάν το κάναμε, πόσο καιρό νομίζετε θα έπαιρνε στη Μέρκελ να πει στον αντιπαθέστατο Ρέσλερ να σκάσει; Όχι ότι ο εν λόγω είναι και κανένα τρομερό πολιτικό μέγεθος… Από απόψεως εκλογικής επιρροής μάλλον κάτι σαν… Τζήμερος της Γερμανίας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, με τον δικό μας να έχει πει κατά καιρούς πολύ πιο έξυπνα πράγματα από αυτά που λέει ο αυτοθαυμαζόμενος Φίλιππος…

Έχουμε μία ελπίδα, ότι ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι υπουργοί που είδαν τον Κλίντον (Αβραμόπουλος, Παναγιωτόπουλος, Χατζηδάκης, Στουρνάρας κ.λπ.) είπαν με το τέως πλανητάρχη πολύ περισσότερα από όσα κοινοποιήθηκαν και ευχόμαστε οι πληροφορίες για τις μεταμεσονύχτιες συναντήσεις και συνεννοήσεις να αληθεύουν απολύτως. Εάν αληθεύουν, να είστε όλοι βέβαιοι ότι η γερμανική και η γαλλική – τουλάχιστον – πρεσβεία θα έχει κάνει τα πάντα να μάθει τι ειπώθηκε. Μην τους περνάτε για κορόιδα, ξέρουν τι διακυβεύεται και μη δίνεται μεγάλη σημασία στις απειλές τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν εμείς δείξουμε κάτι, μια κινητικότητα ουσίας και αυτοί δεν κάνουν όσα οφείλουν, τότε το παιχνίδι θα πάρει άλλη τροπή…
Εδώ θα είμαστε και θα τα συζητάμε…

πηγη