Στις κρίσεις των ΕΔ και στους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων,ασφαλώς και κρίνονται πρόσωπα. Στη προκειμένη περίπτωση οι κ.Κωσταράκος,Ζιαζιάς,Χρηστίδης και Τσαντηράκης. Κρίνονται με βάση τις ικανότητές τους. Αν κάνουν για τις θέσεις μένουν.Αν όχι φεύγουν. ‘Ετσι θα γινόταν σε οποιαδήποτε φυσιολογική και λογική χώρα. Όχι όμως στην Ελλάδα.

Εδώ τα κριτήρια είναι πολύ διαφορετικά. Ξεκινάμε από το ποιος τους τοποθέτησε. Ο Μπεγλίτης. Άρα είναι “δικοί του”. Δεν ξέρουμε αν είναι πράγματι “δικοί του”,ξέρουμε πολύ καλά τι έχουμε γράψει σ΄ αυτό εδώ το site ενυπόγραφα για τον κ.Μπεγλίτη και είναι πολύ απλό να το θυμηθείτε μέσα από τον μηχανισμό αναζήτησης κειμένων του Onalert. Είμασταν απέναντι στις λογικές και πρακτικές Μπεγλίτη και νομίζουμε ότι δικαιωθήκαμε γι΄ αυτό.

Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί βασικό κριτήριο για το αν θα μείνει ή θα φύγει ένας Αρχηγός.

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ένας Αρχηγός εκτός από πρόσωπο αποτελεί και θεσμό που πρέπει να αντιμετωπίζεται αναλόγως. Αδιαφορούμε παντελώς αν οι συγκεκριμένοι Αρχηγοί θα παραμείνουν στη θέση τους και για πόσο. Αν η ηγεσία του ΥΕΘΑ έχει στο μυαλό της καλύτερους ας τους τοποθετήσει τώρα κι όχι το Φεβρουάριο ,όπως διαρρέουν. Και ας κάνει και κάτι άλλο,για όποιους κι αν αποφασίσει να εμπιστευθεί: ας τους αφήσει να δουλέψουν.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε στην Ελλάδα,είναι ότι αυτός ο “σφιχτός εναγκαλισμός” κομμάτων και στρατεύματος είναι καταστροφικός για τις ΕΔ. “Σκοτώνει” τη συνέχεια και αυτό είναι εγκληματικό. Πολλοί Αρχηγοί Γενικών Επιτελείων πέρασαν και άφησαν έργο ,μικρό ή μεγάλο για να έρθουν μετά άλλες ηγεσίες που τοποθετήθηκαν με τη στρεβλή λογική που περιγράψαμε και τα γκρέμισαν όλα.

Για τις ΕΔ που όλοι λένε ότι θέλουμε -σύγχρονες ,ευέλικτες,φθηνές,αποτελεσματικές- χρειάζεται μακρόπνοο σχέδιο το οποίο θα εκτελείται με στρατιωτική ακρίβεια και πειθαρχία. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν οι Αρχηγοί δεν έχουν “κόκκινες γραμμές” μέσα στις οποίες θα κινούνται. Αλλά πως να έχουν “κόκκινες γραμμές”, όταν δεν γνωρίζουν τι θα ξημερώσει αύριο.

Κι εδώ μπαίνει το ζήτημα της σταθερής θητείας -διετίας ή τριετίας- που είχε καθιερωθεί αλλά γρήγορα καταργήθηκε.

πηγη