του Nejbosa Malic*

Zει σε μια εικονική πραγματικότητα;

Ως προς τη δική της συμπεριφορά, η αυτοκρατορία δεν μπαίνει πλέον καν στον κόπο να εφεύρει νέες δικαιολογίες, απλώς  ανακυκλώνει τις παλιές.

 Οι νέες παρεμβάσεις είναι πλέον διασκευές και επανεκκινήσεις των παλαιοτέρων, το σενάριο αλλάζει λίγο.

Για εκείνους που ήταν πρόθυμοι να το δουν, το μοτίβο ήταν εμφανές σχεδόν μια δεκαετία πριν.

 

 

Παγιδευμένη στην εσφαλμένη διχοτόμηση »φιλελεύθεροι εναντίον συντηρητικών», η αμερικανική κοινή γνώμη αρνήθηκε να συγκρίνει τις επεμβάσεις Μπους, Μπους ΙΙ, Κλίντον, και στο τέλος μάλιστα, αγκάλιασε ανοιχτά την πολιτική του Κλίντον στα Βαλκάνια.

Οι »άρχοντες» της αυτοκρατορίας δεν έχουν αποθαρρυνθεί από την οικονομική κρίση ή την αποβιομηχανοποιημένη οικονομία. Και πάλι, ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα.

Ούτε καν μια τευτονικού στυλ στρατιωτική καταστροφή είναι πιθανό να ελέγξει τις ορέξεις τους.

Πιο ανησυχητικό, όμως, είναι πως η αμερικανική κοινή γνώμη μοιάζει να έχει σταματήσει να νοιάζεται για αυτά.

Υπήρχαν παλιότερα πορείες ενάντια στον βομβαρδισμό της Σερβίας, ή στην εισβολή στο Ιράκ.

Ο βιασμός της Λιβύης όμως τους άφησε όλους αδιάφορους στις ΗΠΑ. Έτσι προδιαγράφεται και ο πόλεμος στη Συρία. Όλο αυτό έχει συμβεί ξανά πριν.

Και αυτό συμβαίνει ξανά τώρα. Τώρα, που η Κλίντον μιλά για «ασφαλή καταφύγια», που δεν μπαίνει καν στον κόπο να προσποιείται ότι εννοεί μια αποστρατικοποιημένη ζώνη, όπου οι άμαχοι της Συρίας θα μπορούσαν δήθεν να επιδιώξουν την ανακούφιση από τις καταστροφές του πολέμου.

Αυτό ακριβώς ήταν το πρόσχημα για τη δημιουργία »ασφαλών περιοχών» στη Βοσνία, πριν από δύο δεκαετίες.

Ωστόσο, από την πρώτη μέρα, ήταν ακριβώς αυτό που θέλει η Χίλλαρι Κλίντον στη Συρία:

Μια στρατιωτική βάση για περαιτέρω ενέργειες, υπέρ των αντιμαχομένων που ευνοούνται από την αυτοκρατορία. Στη Βοσνία, αυτό ήταν το ισλαμικό καθεστώς της »Δημοκρατίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης».

Σήμερα είναι η σούπα των παρατάξεων που καλούνται  «συριακή αντιπολίτευση», ενωμένοι από την επιθυμία για την ανατροπή του προέδρου Άσαντ της Συρίας.

Και  όλα είναι σχετικά με την προπαγάνδα και κινούνται γύρω της.

Ένα μέρος της αφήγησης της Βοσνίας, που δεν λειτούργησε καλά στη Συρία, είναι η ιστορία »σφαγές».

Κάθε φορά που μια μεγάλη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης ήταν να συμβεί, μια τραγωδία κάποιου είδους θα συνέβαινε, »συμπτωματικά». Παρέχοντας το πρόσχημα για την επίθεση.

Ένα αεροπλάνο καταρρίφθηκε; Επιβάλλεται ζώνη απαγόρευσης πτήσεων!

Μια εφοδιοπομπή με τρόφιμα βομβαρδίστηκε; Αποκλεισμός της Σερβίας!

Μια αγορά βομβαρδίστηκε;

Ασφαλείς περιοχές και ζώνες αποκλεισμού!

Θυμάμαι το 1999, όταν η αυτοκρατορία των ΗΠΑ υποστήριξε πως μια «σφαγή αμάχων» έλαβε χώρα στο χωριό Ρατσάκ, μετά από μια μάχη ανάμεσα στους τρομοκράτε τςου UCK και την σερβική αστυνομία.

Αμέσως μετά, στο Ραμπουγιέ των »ειρηνευτικών συνομιλιών», στην  Σερβία δόθηκε τελεσίγραφο να παραχωρήσει το Κοσσυφοπέδιο στον UCK και να επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να γίνει στρατός κατοχής.

Μετά από 78 ημέρες πολέμου, το ΝΑΤΟ είχε καταλάβει το Κοσσυφοπέδιο, αν και η αυτοκρατορία είχε πολλά προβλήματα για την επιβολή της »ανεξαρτησίας» του στο Βελιγράδι, ακόμη και με τη διαδοχή των καθεστώτων δοσιλόγων που έχει εγκαταστήσει από το 2000.

Ωστόσο, χρειάστηκαν χρόνια για να βγει η αλήθεια σχετικά με το Ρατσάκ: Σε αντίθεση, οι ιστορίες για »σφαγές» που έρχονται από τη Συρία καταρρίπτονται  μέσα σε λίγες εβδομάδες ή ακόμα και μέρες.

Η εκστρατεία για να επιτεθούν στη Συρία έχει συνεχιστεί για σχεδόν ένα χρόνο.

Το καθεστώς στην Δαμασκό έπρεπε να είχε καταρρεύσει.

Και η αυτοκρατορία που αναγκάστηκε να στείλει τα βομβαρδιστικά της αεροπλάνα για τη διάσωση των »επαναστατών» της στη Λιβύη, βλέπει πως οι Σύριοι έχουν καταφέρει να αντισταθούν μέχρι στιγμής.

Ακόμη και σήμερα, θυμίζουμε, εμφανίζεται με εντελώς αβάσιμους ισχυρισμούς ότι οι Σερβοβόσνιοι ξεκίνησαν μια συστηματική και ευρεία εκστρατεία για το βιασμό Βόσνιων γυναικών μουσουλμανικής καταγωγής, και αυτό επαναλαμβάνεται ως αποδεδειγμένο γεγονός.

Οι νεότερες αναφορές από τη Συρία κατηγορούν την κυβέρνηση του Άσαντ- ναι, το έχετε μαντέψει κι αυτό – για το ίδιο πράγμα, πως γίνονται μαζικοί βιασμοί. Οι αντάρτες ξεκίνησαν πρόσφατα μια επίθεση σε μεγάλες πόλεις της Συρίας, τη Δαμασκό και το Χαλέπι.

Παταγωδώς ηλίθια από την άποψη της στρατιωτικής στρατηγικής, η κίνηση φαίνεται να εξυπηρετεί τον πόλεμο προπαγάνδας. Φωτογραφικές μηχανές και όχι κανόνια, είναι ό,τι ρίχνεται τώρα στην μάχη.

Τώρα που οι αντάρτες έχουν απωθηθεί από τη Δαμασκό και μάχονται στο Χαλέπι, η αυτοκρατορία έχει ανακοινώσει ότι φοβάται νέα »σφαγή».

Προπαγανδίζουν ότι το Χαλέπι θα μετατραπεί σε μια νέα Σρεμπρένιτσα, η απόλυτη προπαγάνδα προτού οι βόμβες -είναι βέβαιο- θα ακολουθήσουν.

Πράγματι, όπως αποδεικνύουν τα παραδείγματα στα Βαλκάνια, ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας υποκινήθηκε από τις ΗΠΑ, έτσι ήταν και ο πόλεμος στη Βοσνία.

Ωστόσο, ο βασικός μύθος των ελίτ της αυτοκρατορίας (σπεύδουμε να βοηθήσουμε τους καημένους τους Βόσνιους από τη γενοκτονία – μαχόμαστε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), συνεχίζει να τροφοδοτεί την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζει η Ουάσιγκτον.

Χωρίς αυτό, η αυτοκρατορία δεν έχει σκοπό και λόγο ύπαρξης….

ΠΗΓΗ: »Antiwar» και για την ελληνική μετάφραση ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.