Η Ευρώπη ζει μέρες αγωνιώδεις, μέρες ελληνικές.

Η κρίση χρέους απειλεί μεγάλες χώρες, ισχυρές παραγωγικές οικονομίες, πολύ ισχυρότερες και πιο σύνθετες από την δική μας.

Το επιχείρημα που οικοδομούσαν ορισμένοι, ότι η Ελλάδα είναι μοναδική περίπτωση και ότι αν αποκλεισθεί, ως υγειονομική ζώνη, θα προστατευθεί η υπόλοιπη Ευρώπη απεδείχθη ασθενές και κατασκευασμένο για τις ανάγκες της προπαγάνδας του καθυστερημένου Τύπου και των υστερικών ΜΜΕ της κεντρικής Ευρώπης, της Γερμανίας ειδικότερα.

Τώρα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η κρίση χρέους είναι πανευρωπαϊκή και βαθιά συστημική και ως τέτοια μπορεί να μεταδοθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, αν δεν εφαρμοσθούν έγκαιρα αποφασιστικές πολιτικές και δεν υπάρξει ευθεία σύγκρουση με τις αδηφάγες και μονοσήμαντες αγορές. Κάτι που όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα, παρά τις δηλώσεις θάρρους του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Μάριο Ντράγκι.

Η ταλάντευση των ευρωπαϊκών αρχών, αλλά και των ηγεσιών δεν επιτρέπει αισιοδοξία και αντιθέτως μαρτυρά τη σχέση, την επαφή, τη διασύνδεση και εντέλει την εξάρτηση από τον κύκλο του διεθνούς χρήματος και των αγορών.

Η αναβλητικότητα φάνηκε την Πέμπτη στα λόγια του επικεφαλής της ευρωτράπεζας.

Και εκτιμήθηκε αναλόγως.

Γενικώς νοιώθει κανείς ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία ακολουθεί πολιτική εκλεκτικής συγγένειας προς τις αγορές και αντιθέτως κρατά απόσταση από τους δοκιμαζόμενους λαούς.

Είναι σχεδόν έτοιμη να τους θυσιάσει παρά να θίξει τα ιερά και τα όσια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, το οποίο ωστόσο από την τραπεζική κρίση του 2008 και εντεύθεν κατέστη μη υπερασπίσιμο.

Και το ερώτημα που τίθεται για την ελληνική πολιτική είναι αν θα παρακολουθήσει τη γραμμή των δεσμευμένων ευρωπαϊκών αρχών ή θα θέσει ένα όριο στην κατακρήμνιση της χώρας, στην βύθιση της οικονομίας και στην κοινωνική αποδιάρθρωση.

Κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να ορθωθεί ένα τείχος αντίστασης και αξιοπρέπειας.

Το τίμημα παραμονής στο ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο, γιατί απλούστατα δεν θα είναι ανεκτό από την κοινωνία, από τους πολίτες, από την ίδια την χώρα εντέλει.

Τι να το κάνεις το ευρώ, αν έχεις μια χώρα νεκρή, μια κοινωνία τελειωμένη και ένα λαό χωρίς ελπίδα; Από ένα σημείο και πέρα είναι ζήτημα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

[«Το τίμημα του ευρώ δεν μπορεί να είναι απεριόριστο», άρθρο τoυ Αντώνη Καρακούση από tovima.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr