Η προώθηση –και μάλιστα με υψηλή προτεραιότητα– του προγράμματος απόκτησης συστημάτων κατεύθυνσης SPICE που προορίζονται για τα συμβατικά όπλα της Πολεμικής Αεροπορίας, αποτελεί βασικό θέμα στις συζητήσεις που έχει στην Αθήνα ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες με την ελληνική πολιτική ηγεσία.

Μια προμήθεια που όλο «υπογράφεται» και όλο μένει «στον αέρα», λόγω οικονομικής δυσπραγίας.

 

Μκ82

Σύμφωνα με την ΠΑ, για την καταστροφή μίας εγκατάστασης ραντάρ αποτελούμενης από δύο πύργους απαιτούνται εξήντα (!) συμβατικές βόμβες Μκ82 με πιθανότητα επιτυχούς πλήγματος (Pk) 70%, που μεταφέρονται από δέκα αεροσκάφη, ενώ το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί με τέσσερα βλήματα AGM-65G Maverick που θα μεταφέρονται από δύο αεροσκάφη με πιθανότητα επιτυχούς πλήγματος 90%.

AGM-65G Maverick

Ήδη από τον Ιανουάριο του 1998 το ΓΕΑ είχε συντάξει μία μελέτη-εισήγηση προς την ηγεσία του ΥΕΘΑ σχετικά με την απόκτηση των αναγκαίων σύγχρονων όπλων αέρος-επιφανείας (AFDS, AGM-65G, GBU-24,CBU-87), εκ των οποίων αρκετά έχουν ήδη αποκτηθεί.

GBU-24

CBU-87

Εξέχουσα θέση στην ανωτέρω μελέτη καταλαμβάνει η απόκτηση ενός σύγχρονου βλήματος μακρού πλήγματος (Stand Off Weapon).

Οι εναλλακτικές λύσεις την εποχή που συντάχθηκε η μελέτη ήταν περιορισμένες και με δεδομένο το ενδιαφέρον της τουρκικής Αεροπορίας (TΗΚ) για την οικογένεια όπλων Popeye, το ΓΕΑ κατέληξε στην απόκτηση του όπλου AGM-130A/C με συγγενείς επιχειρησιακές δυνατότητες αυτών του AGM-142 Have Nap ή Popeye.

AGM-142 Have Nap ή Popeye

Οι ανάγκες της ΠΑ προσδιορίστηκαν στα 100 βλήματα και το συνολικό κόστος υπολογίστηκε στα 60 εκατ. δολάρια (τελικά κλείνει στα 103 εκατ. ευρώ). Κύριος στόχος ήταν ο εξοπλισμός σε πρώτη φάση των αεροσκαφών F-4E και σε δεύτερη φάση η ενσωμάτωση στα αεροσκάφη F-16C/D Block 50.

Το φθινόπωρο του 1998 η ανωτέρω εισήγηση έλαβε τη μορφή σχετικού αιτήματος προς τις αμερικανικές Αρχές, με δεδομένη μάλιστα την απόφαση την ΤΗΚ να προχωρήσει στην απόκτηση των βλημάτων Popeye.

Το αίτημα αρχικά συνάντησε μία κωλυσιεργία με τη μορφή προφορικών δεσμεύσεων περί σύντομης διευθέτησής του και συνδέθηκε με το περίφημο άτυπο εμπάργκο όπλων προς τη χώρα μας.

Τον Μάιο του 1999 επίσημα οι αμερικανικές Αρχές πληροφόρησαν το ΥΕΘΑ περί της απόρριψης του σχετικού αιτήματος.

Έτσι στην LOA για τα αεροσκάφη F-16C/D Block 52+ δεν περιελήφθησαν τελικά τα βλήματα AGM-130 και AGM-142.

AGM-130

Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι τα όπλα αυτά δεν έχουν ακόμη πιστοποιηθεί στα αεροσκάφη F-16C και η αμερικανική πλευρά αντιπρότεινε το βλήμα AGM-142 Have Lite, χωρίς ωστόσο να αποκλειστεί το ενδεχόμενο αποδέσμευσης του βαρύτερου βλήματος AGM-142 Have Nap για τα αεροσκάφη F-4E.

Στην LOR (Letter Of Request) που υποβλήθηκε την 31/08/2005 για τα υπό απόκτηση 30 Advanced F-16C/D Block 52+ από την ΠΑ εμφανίζεται για πρώτη φορά η πρόθεση απόκτησης σύγχρονων «stand off» όπλων ανεμοπορίας όπως το AGM-154C JSOW και παράλληλα η «αποτυχημένη» πρόθεση απόκτησης βλημάτων AGM-158 JASSM.

Εντύπωση προκάλεσε η απουσία από την ανωτέρω LOR του AGM-142 Have Lite για την κάλυψη των αναγκών για SOW για τα αεροσκάφη F-16C, αλλά και οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης πέραν του JASSM. Μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση είναι το AGM-84K που απέκτησε τελικά η Τουρκία.

Η στάση αυτή της ΠΑ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εφόσον δεν είναι δυνατή η απόκτηση ενός προηγμένου όπλου όπως το AGM-158 JASSM (ανάλογο του SCALP-EG), τότε η απαίτηση για τα ένα SOW όπλο για τα F-16C/D μπορεί να καλυφθεί από όπλα ανεμοπορίας.

Τα όπλα αυτά είναι ασύγκριτα χαμηλότερου κόστους, παρέχουν ικανοποιητική εμβέλεια που μπορεί πλέον να υπερβεί τα 100 χλμ. και διαθέτουν σύγχρονα συστήματα καθοδήγησης με χρήση αλγορίθμων ATA (Automatic Target Acquisition).

Υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα η ΠΑ έκλινε προς το Have Lite και αναμενόταν τα βλήματα αυτά να περιληφθούν σε πρόσθετη πράξη της LOA για τα 50+10 αεροσκάφη F-16C/D Block 52+.

Ωστόσο προέκυψαν διαφωνίες σχετικά με το κόστος ανάπτυξης και πιστοποίησης του βλήματος Have Lite στο αεροσκάφος F-16.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ

www.defencenet.gr