Του Αλεξη Παπαχελα

 Ολοι μας ξέρουμε πως είναι πολύς ο πόνος και η δυστυχία γύρω μας. Η οικονομική κρίση έχει φέρει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στα όριά του. Ακούω όμως διάφορους να προφητεύουν με καταστροφικό ναρκισσισμό πως «δεν θα μείνει τίποτα όρθιο τον Σεπτέμβριο, θα καεί η Αθήνα, θα δείτε τι έχει να γίνει…». Καταλαβαίνω κάποιον που είναι πυρομανής και θέλει, ως νεοέλλην Νέρων, να δει την πόλη του παραδομένη στις φλόγες. Αντε να καταλάβω και όσους, βυθισμένοι στην απόγνωση, βουλιάζουν στην καταστροφική όσο και βαθιά ελληνική αντίληψη που λέει «να καεί το σύμπαν για να δουν κι άλλοι τι περνάω, εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω». Ομολογώ, όμως, πως δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω δήθεν σοβαρούς ανθρώπους και παράγοντες του δημοσίου βίου οι οποίοι διατυπώνουν τέτοιες καταστροφικές προφητείες κρύβοντας με δυσκολία το χαμόγελο στα πρόσωπά τους.

Εκεί έχουμε φτάσει; Τόσο πολύ δεν αγαπάμε πια αυτόν τον τόπο που δεν μας νοιάζει αν θα καεί, αν θα βυθιστεί στο χάος, αρκεί να εξυπηρετεί αυτό τους δικούς μας πολιτικούς στόχους;

Η ισχυρότατη φωνή της διαμαρτυρίας του ελληνικού λαού θα εκφρασθεί το φθινόπωρο με τον πιο έντονο, αλλά και επίσημο τρόπο στο Κοινοβούλιο. Αυτό προβλέπει η δημοκρατία μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης θα δώσουν τη σκληρή μάχη τους μέσα στη Βουλή, αλλά και έξω με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Πρέπει όμως να υπάρχει κάποιο όριο, ειδικά σε ό,τι αφορά τη χρήση βίας, τις μολότωφ, τις καταστροφές.

Ελπίζω πως ο κ. Τσίπρας, τώρα που κατέκτησε την κρίσιμη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα χειρισθεί με ωριμότητα και υπευθυνότητα τις κοινωνικές εντάσεις των επόμενων μηνών. Θα είναι μεγάλο λάθος του να πιστέψει ότι θα βοηθήσει πολιτικά τον εαυτό του και το κόμμα του ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Αν τα πράγματα πάνε στραβά για τη χώρα και κατόπιν έλθει ο ίδιος στην εξουσία, είναι απολύτως βέβαιο ότι η πείνα, η δυστυχία και η φτώχεια θα είναι οι βασικοί του αντίπαλοι μαζί με το μίσος και την οργή που παράγουν. Το επιχείρημα πως «πρέπει να είναι σκληρός» γιατί αλλιώς θα αναδειχθούν σε αξιωματική αντιπολίτευση η Χρυσή Αυγή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι σοβαρό. Οι λαϊκοί ηγέτες φαίνονται όταν συγκρατούν ένα λαό και δαμάζουν τα χειρότερα αυτοκαταστροφικά του ένστικτα, όχι όταν τα υποδαυλίζουν χωρίς να τους νοιάζει η επόμενη ημέρα.