Άραγε μετά τη Συρία ποιος έχει σειρά; 

Koύρδοι πολιτικοί κρατούμενοι στο «Στρατόπεδο Πολιτικών Κρατουμένων της Σεβάστειας» (Sivas Kampı), όπου η χούντα του 1960 συγκέντρωσε τους «επικίνδυνους» Κούρδους πολιτικούς.

Τα στρατόπεδα των χιτλερικών ναζί ωχριούσαν μπροστά του.

Τώρα έρχεται ο «λογαριασμός»!

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που η Τουρκία προσπαθούσε να ξεπεράσει το σοκ από την επικράτηση του PYD (Partiya Yektiye Demokratik, Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας) στις έξι μεγαλύτερες πόλεις του Δυτικού Κουρδιστάν (Βόρεια Συρία), καλείται να αντιμετωπίσει ένα δεύτερο, μεγαλύτερο σοκ, αυτό της ευθείας αμφισβήτησης της κυριαρχίας της σε δυο κουρδικούς νομούς που ανήκουν -τουλάχιστον μέχρι τώρα- στη δική της επικράτεια.

Πρόκειται για τους νομούς Χακιάρι και Σίρνακ, όπου το ΡΚΚ, αρχής γενομένης από την κωμόπολη Σεμντίνλι, άρχισε επιχείρηση ελέγχου εκτεταμένων περιοχών από τους αντάρτες του, με το στρατό να ελέγχει μόνο τα στρατόπεδα, ορισμένα φυλάκια και τα κέντρα των πόλεων.

Εδώ και δεκαπέντε ημέρες που άρχισε η επιχείρηση των ανταρτών του ΡΚΚ, σχεδόν το σύνολο του οδικού δικτύου είναι υπό τον έλεγχο των ανταρτών, ενώ ο στρατός και το κράτος ελέγχουν μόνο τις κύριες αρτηρίες, στις οποίες στρατιωτικά και κρατικά αυτοκίνητα κινούνται αυστηρά μόνο υπό το φως της μέρας, ενώ τη νύχτα κυριαρχούν παντού οι αντάρτες.

Για όσους από τους φιλομαθείς αναγνώστες μας αναρωτιούνται ποιος είναι στόχος των ανταρτών, να τους ενημερώσουμε ότι το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, πριν δώσει εντολή στους αντάρτες να κυριαρχήσουν στην περιοχή των δυο προαναφερθέντων νομών, οι οποίοι βρίσκονται στα σύνορα με το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία και έχουν συνολική έκταση 16.700 τετραγωνικά χλμ και πληθυσμό 710 χιλιάδες κατοίκους, είχε φροντίσει να δημιουργήσει τα τελευταία δυο χρόνια να δημιουργήσει μια παράλληλη κρατική οργάνωση στις περιοχές αυτές.

Σύμφωνα με το σχεδιασμό, όταν θα είχαν ωριμάσει οι συνθήκες και όταν θα εθεωρείτο πολιτικά ορθό, οι αντάρτες θα περικύκλωναν στρατόπεδα και πόλεις, με στόχο να περιορίσουν την παρουσία και την επιρροή του κράτους στο ελάχιστο, να πολιορκήσουν το στρατό και να τον αναγκάσουν να αποχωρήσει από τις περισσότερες περιοχές των δυο αυτών νομών.

Τη ίδια στιγμή, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα θα αύξανε την επιρροή του στην περιοχή, θα έπαιρνε σταδιακά την νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία στα χέρια του,συγκροτώντας την Κυβέρνηση του Μπόταν, όπως αποκαλείται η περιοχή που καλύπτουν οι δυο προαναφερθέντες νομοί.

Η πολιορκία των δυνάμεων των ανταρτών στις στρατιωτικές μονάδες και φυλάκια της επαρχίας Σεμντίνλι καθώς και της ίδιας της κωμόπολης, όπως και η πολύνεκρη επίθεση των ανταρτών σε φυλάκιο της κωμόπολης Τσουκούρτζα, η οποία επίθεση σήμανε την έναρξη της επιχείρησης ελέγχου ολόκληρης της ομώνυμης επαρχίας από τους αντάρτες, μα δίνει το δικαίωμα να πούμε ότι ίσως το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα έχει αρχίσει να θέτει σε εφαρμογή το προαναφερθέν σχέδιο.

Όσον αφορά την αντίδραση του τουρκικού κράτους, παρ’ ότι φαίνεται ότι διαθέτει κάποιες πληροφορίες για το όλο σχέδιο αλλά και για τις επί μέρους πτυχές του, μέχρι στιγμής φαίνεται ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τους αντάρτες και να σταματήσει την εφαρμογή του, γιατί πολύ απλά δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση.

 Με άλλα λόγια, δεν τους θέλουν οι Κούρδοι, οι οποίοι φυσικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στηρίζουν το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.

Ιδιαίτερα οι δυο συγκεκριμένοι νομοί, σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και δημοψηφίσματα, δίνουν ποσοστά πάνω από 90% στα κόμματα που πρόσκεινται στο απελευθερωτικό κίνημα, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό είναι ψήφοι στρατιωτών και δημοσίων υπαλλήλων.

Εν όσω συνεχίζεται ο σκληρός αγώνας του τουρκικού κράτους να κρατηθεί στην περιοχή, περιμένοντας απλά την επόμενη μεγάλης κλίμακος επιχείρηση των ανταρτών, και ενώ ο απόστρατος στρατηγός Παμούκογλου, που υπηρέτησε στην Ταξιαρχία Ορεινών Καταδρομών του Χακιάρι, δήλωσε την Πέμπτη σε τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό ότι «Το Χακκιάρι χάθηκε για την Τουρκία», προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση του ίδιου του πρωθυπουργού Ερντογάν, είναι χρήσιμο να δούμε το σκηνικό πάνω στο οποίο εξελίσσεται αυτό το παιχνίδι.

Η Τουρκία μέρα με τη μέρα χώνεται στον αγνώστου βάθους «βάλτο» της Συρίας, αφού πλέον, ως αποτέλεσμα των μέχρι τώρα επιλογών της να δεχτεί πρόσφυγες, ο αριθμός των οποίων έχει ξεπεράσει τις 50 χιλιάδες, και να φιλοξενήσει το Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας και τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό, ο οποίος εκπαιδεύεται στο τουρκικό έδαφος και προμηθεύεται όπλα και πυρομαχικά από τις τουρκικές «αρμόδιες» υπηρεσίες, την έχει καταστήσει μέρος του προβλήματος.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, εγκαταλείποντας την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων, έχει εμπλακεί ενεργά στα εσωτερικά μιας γειτονικής χώρας, χωρίς να είναι σαφή τα όποια κέρδη της επόμενης ημέρας, ενώ είναι πολύ σαφή τα σοβαρότατα προβλήματα αυτής της πολιτικής της.

Το πρώτο πρόβλημα είναι η ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, κατά τα πρότυπα της ίδρυσης του αυτόνομου κράτους του Νοτίου Κουρδιστάν (Βορείου Ιράκ), το οποίο μάλιστα θα ιδρυθεί με ενεργό συμμετοχή της ίδιας της Άγκυρας.

Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, γιατί έχουμε κάνειήδη σχετικές αναφορές σε άλλα άρθρα μας.

 Απλά να υπενθυμίσουμε ότι το κράτος αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο από βέβαιο ότι θα επιταχύνει τη διεθνή νομιμοποίηση του ΡΚΚ μέσω σπόντας (PYD).

Και αυτό δυσχεραίνει αφάνταστα τους σχεδιασμούς της Άγκυρας, η οποία παραμένει εγκλωβισμένη στις πολιτικές άρνησης των Κούρδων και του Κουρδικού (όρα φωτογραφία), θύμα της φασιστικής προπαγάνδας που έγινε επί δεκαετίες στην τουρκική κοινή γνώμη, η οποία δεν φαίνεται διατεθειμένη να αποδεχτεί την πραγματικότητα που δημιουργείται μέσα και γύρω από την Τουρκία.

Το δεύτερο πρόβλημα που δημιουργείται εξ αιτίας της πολιτικής Ερντογάν-Νταβούτογλου, είναι η επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με την κυβέρνηση της Βαγδάτης -λίγο έλειψε να συλληφθεί ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών πριν λίγες ημέρες που επισκέφθηκε παράνομα το Κιρκούκ- αλλά και με την κυβέρνηση της Τεχεράνης.

Δεν ανοίγουμε περισσότερο το θέμα, όπως για παράδειγμα η επιδείνωση των σχέσεων με το Ισραήλ και τη Ρωσία, για να μη χαθούμε στα γεωπολιτικά. Απλά να πούμε και να υπογραμμίσουμε ότι οι χειρισμοί της Άγκυρας «έλυσαν τα χέρια» της Δαμασκού και της Τεχεράνης, οι οποίες φέρονται να χρησιμοποιούν σε τακτικό επίπεδο το «χαρτί» του ΡΚΚ, και μάλιστα στοχευμένα.

Η μεν Δαμασκός το κάνει στην περιοχή του Δυτικού Κουρδιστάν, που καλύπτει το μαλακό υπογάστριο της Νότιας Τουρκίας, αλλά και στο νομό Σίρνακ, με τον οποίο συνορεύει, η δε Τεχεράνη στην περιοχή του νομού Χακιάρι, όπου η Τουρκία αντιμετωπίζει το πρόβλημα με τη δράση των ανταρτών του ΡΚΚ στο Σεμντίνλι και την Τσουκούρτζα σήμερα και αύριο ποιος ξέρει σε ποια επαρχία του νομού αυτού.

Αφού σημειώσουμε ότι περισσότεροι από τους μισούς αντάρτες που επιτέθηκαν στο Σεμντίνλι και την Τσουκούρτζα εκπαιδεύτηκαν σε στρατόπεδο που βρίσκεται σε ιρανικό έδαφος, στο Ανατολικό Κουρδιστάν, να κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα με την προειδοποίηση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, στρατηγού Hasan Firuzabadi, ο οποίος, επικρίνοντας την ενεργό ανάμειξη της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας στον εσωτερικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στη Συρία, έκανε την ακόλουθη δήλωση την παρελθούσα Τετάρτη:

«Η βοήθεια που προσφέρουν στα πολεμικά σχέδια του Μεγάλου Σατανά (ΗΠΑ) οι γειτονικές χώρες της Συρίας, δεν είναι μια σωστή βάση.

Αν αυτές οι χώρες κινούνται σ’ αυτήν τη βάση, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι την επόμενη φορά θα έλθει η σειρά της Τουρκίας και των άλλων χωρών».

Άραγε το «έπιασε» το υπονοούμενο η Άγκυρα;

infognomonpolitics.blogspot.gr